Houdt het huwelijk hoog

(4)

HET ZEVENDE GEBOD

Het huwelijk bezien we nu (3) als transparant tot op de verzoening. De verzoening is het grote wonder dat de HEERE God de weg baant om weer)te doen te kunnen hebben met een schuldig volk dat zich van Hem losgescheurd heeft. Hij wil de God van Israël zijn, de vurige en na-ijverige Minnaar van Zijn volk dat Hij voor Zich alleen opeist. Hij is El qinna, de jaloerse God, maar Zijn jaloersheid is de spits van de vlam *van Zijn verkiezende liefde.

In de prediking van Hosea of van Ezechiël staat het huwelijk tussen man en vrouw model voor de bijzondere relatie tussen God en Zijn volk. Vergelijkbaar hiermee is het boek Hooglied. Daar wordt de menselijke liefde onbevangen bezongen en de eerbied voor de Schrift vereist dat we de letterlijke betekenis volstrekt serieus nemen. De ongekunstelde liefde tussen bruid en bruidegom wordt beroemd en aangeprezen. Het is dan ook onbegrijpelijk dat de sexualiteit en de lichamelijkheid in de christelijke traditie eeuwenlang zó negatief zijn beoordeeld. Een eenzijdige 'vergelijkende' benadering van het Hooglied was daar niet vreemd aan. Het is thans wel algemeen aanvaard dat allegorische verklaring van het Hooglied moet worden afgewezen. De zuivere liefde van mensen wordt zélf prediking van de liefde en trouw van de God des verbonds voor Israël. Het Nieuwe Testament gaat in dezelfde lijn voort. Christus veranderde in Kana water in wijn als beginsel van Zijn tekenen. Juist een bruiloft nam Hij te baat voor de ouverture en het signalement van Zijn werk. Waarom het huwelijksformulier dan ook terecht zegt dat de Heere Jezus Christus de huwelijke staat 'zo hoog, geëerd heeft, met Zijn tegenwoordigheid, giften en wondertekenen te Kana in Galilea...'

In Efeze 5 : 32 komen deze bijbelse lijnen als in een brandpunt samen: Deze verborgenheid van het huwelijk is groot, doch ik zeg dit ziende op Christus en Zijn gemeente'.

Hier is niet alleen het huwelijk een heenwijzing boven zichzelf uit naar het geestelijk en eeuwig trouwverbond van de Bruidegom Christus en de bruidskerk — maar mag omgekeerd het huwelijk ook gemodelleerd worden naar het hoge voorbeeld van de verhouding tussen Christus en de gemeente. Zo staat het huwelijk in het licht van Gods bijzondere genade. Het komt pas tenvolle tot zijn doel wanneer man en vrouw beide oprechte gelovigen mogen zijn.

Een godvrezend man — een vrome huisvrouw

Opmerkelijk is dat in de vragen die in de dienst van bevestiging en inzegening aan het bruidspaar-gesteld worden, de bruidegom wordt aangesproken als 'een getrouw en godvrezend man', en de bruid als 'een vrome en getrouwe huisvrouw'. Dat betekent niet dat de gereformeerde vaderen er van uitgingen dat alle mensen die in de kerk trouwden oprechte gelovngen waren. Maar wel werd door deze aanspraak op het hart gebonden dat toch ten diepste alleen in het gelóóf het ja-woord voor Gods aangezicht kon worden uitgesproken. Man en vrouw hebben niet alleen elk voor zich persoonlijk de hoge verantwoordelijkheid voor wat zij doen met de roepstemmen van God. Zij hebben daarnaast ook een bijzondere verantwoordelijkheid voor elkaar die door hun ja-woord wordt onderstreept. Hoe kunnen we als echtgenoten elkander 'trouw helpen en bijstaan in alle dingen, die tot het tijdelijke en eeuwige leven behoren', wanneer we Zelf vreemd zijn aan het leven met de HEERE. Hoe kan de man priester in het huisgezin zijn, hoe kan hij zich spiegelen aan Christus in het verstandig leiden, onderwijzen, troosten en beschermen — wanneer en zolang hij vreemd is aan de verborgenheid van het geloof. Hoe Christus Zijn gemeente heeft liefgehad, wanneer hij nooit oog gekregen heeft voor de uitnemende liefde van Christus. En zo geldt dat ook de bruid. Ze wordt geroepen haar „wettige man lief te hebben, te eren, te vrezen, hem gehoorzaam te zijn in alle dingen, die recht en billijk zijn... gelijkerwijs het lichaam aan het hoofd, en de gemeente aan Christus onderdanig is". Maar dat kan zij toch alleen maar wanneer zij-door genade een levend lidmaat van Zijn gemeente mag zijn?

Wanneer de zaken zo staan, dan behoeft het geen betoog dat in de tijd van verkering en verloving van hart tot hart gesproken moet worden over de vraag of men straks samen de HEERE zal dienen. Velerlei voorbereiding is nodig voordat een huwelijk gesloten kan worden. De tijd die voor die voorbereiding beschikbaar is, dient zo goed mogelijk besteed te worden. Om elkaar beter te leren kennen , om naar elkaar toe te groeien, om zo als het ware de bestektekening te maken voor het gebouw van het huwelijk.

Maar vooral zijn we geroepen de verkering in het licht van het Koninkrijk Gods te stellen: kan ik met deze jongen, met dit meisje de HEERE dienen? En later, als God het geeft, kinderen groot brengen tot Zijn eer? Het huwelijk is zo'n gewichtige aangelegenheid. Het huwelijk staat in verband met Gods eer en onze zaligheid. Of zoals dr. W.

Aalders schreef: „In het huwelijk verwerkelijkt zich onze heiligmaking! Het is een segment van de praktijk der godzaligheid!"

Zou dan geen biddende voorbereiding noodzakelijk zijn? Opdat ons huwelijk zal zijn als dat van Izaak en Rebecca, die vrijmoedig mochten belijden: Van de HEERE is deze zaak voortgekomen' (Genesis 24 : 50)_. Of als dat van Boaz en Ruth — door Gods leiding en zegen een drievoudig snoer dat niet haast verbroken wordt. We moeten van elkaar weten dat we het hartelijk menen wanneer we voor Gods aangezicht en ten overstaan van Christus' gemeente plechtig beloven dat het Woord het kompas van onze huwelijksboot zal zijn.

Verdrietig is het wanneer man en vrouw maar langs elkaar heenleven in geestelijk opzicht. Wellicht wel naast elkaar in de kerkbank, maar zonder elkaar deelgenoot te maken van wat er ten diepste omgaat in het hart en van wat het gepredikte Woord uitwerkt in onze ziel en oproept aan reakties. Schrijnend dat meer dan eens na een overlijden man of vrouw van de gestorven huwelijkspartner moet zeggen: hij of zij was zo gesloten en heeft zich over het geestelijk leven nooit uitgelaten — we konden er samen niet over spreken. Dat is dan ook iets wat ons schuldig stelt daar we toch uitdrukkelijk

hebben beloofd elkaar ook in de zaken van het Koninkrijk Gods tot een hand en een voet te zijn.

Naar het voorbeeld op de berg getoond

Wanneer God Mozes op de berg heeft onderricht over de te bouwen tabernakel en alle gereedschap — de ark, de tafel der toonbroden, de gouden kandelaren —, krijgt deze de opdracht „Zie dan toe, dat gij het maakt naar hun voorbeeld, dat u op de berg getoond is" (Exodus 25 : 40). Bovenop de berg zag Mozes als het ware het hemelse oerbeeld van het heiligdom. Maar beneden, in het woestijnzand, moest met aards materiaal dat alles worden nagebeeld. De Heilige Geest zou de kunstenaars Bezaleël en Aholiab bijzondere begaafdheden schenken om aan deze opdracht te kunnen voldoen.

Zouden we nu ook niet van het christelijke huwelijk mogen zeggen dat het gemaakt mag worden naar het voorbeeld op de berg getoond? En dat voorbeeld is het verbond tussen God en Zijn volk, tussen Christus en Zijn gemeente. In het woestijnzand van het leven, temidden van „velerhande tegenspoed en kruis vanwege de zonde die aan de gehuwden gewoonlijk overkomt", is het christelijk huwelijk een afspiegeling van dit hoge voorbeeld. Dat komt tot uiting in het hechte verbondskarakter van het christelijk huwelijk. Dit verbond is exclusief, geen derde mag zich tussen de gehuwde indringen, evenmin als de gemeente Christus kan dienen èn de afgoden of God èn de Mammon. v d o d

Het verbond is extensief, het strekt zich uit over het gehele leven, het ja-woord is onvoorwaardelijk. Zo is Gods verbond een eeuwig verbond en Christus 'ja' is ook 'amen'. Het verbond is existentieel, de partners zijn er met hart en ziel bij betrokken. Zo vraagt de HEERE het hart van de Zijnen en kan de navolging van Christus ook nooit tot enkele terreinen van het leven beperkt zijn. Het is duidelijk dat genoemde drie blijvende kenh v d o c u t m n merken van het huwelijk allerlei verschijnselen zoals het zogenaamde vrije of open huwelijk, het samenwonen of proefhuwelijk en de moderne echtscheidingspraktijk (waarbij men elkaar weer los laat zodra men op elkaar is uitgekeken) principieel uitsluiten.

Het christelijk huwelijk is transparant tot op de verzoening in Christus wanneer man en vrouw zich het diepst met elkaar verbonden weten als broeder en zuster in Christus. Ze verliezen door de trekking van de Heilige Geest hun hart aan Hém en krijgen elkaar vervolgens op een nieuwe wijze terug. In deze huwelijksverhouding wordt — in alle gebrekkigheid en onvolkomenheid — iets afgeschaduwd van Christus' opofferende liefde voor Zijn bruid en van haar hartelijke toewijding jegens de hemelse Bruidegom. Het is dan ook onmogelijk dat enerzijds de man zich als een huistyran zou gedragen die eigenzinnig zijn wil maar doordrukt en oplegt. Of dat anderszijds de vrouw onder invloed van de moderne emancipatiegedachte haar eigen plaats zou vergeten om bazig en overheersend te zijn. Het gaat om een wederkerige onderwerping aan elkaar in Christus. Een heilige wedijver in dienende liefde. Daarbij zijn man en vrouw volstrekt gelijkwaardig, maar niet gelijk. Er is een bepaalde orde van Godswege gesteld — de man geeft op dienende wijze leiding en de vrouw laat zich op mondige wijze leiden.

Wat is voor alle gehuwden het gebed nodig dat hun huwelijk meer transparant wordt tot op de verzoening in Christus en het in vrede leven met God. In het christelijk huwelijk weten man en vrouw zich zondaars voor God, in eigen ontrouw aangewezen op de trouw van God. Maar Gods genade maakt ook getrouw en zo kan en zal er van het christelijk huwelijk een positief getuigenis uitgaan in deze tijd. Er zal iets van Christus te zien zijn in dat huwelijk. Dat is heel wat meer dan een burgerlijk ideaal van 'keurig netjes getrouwd zijn'. We mogen fatsoensnormen op zichzelf niet verachten, maar het leven (ook het huwelijksleven) 'in de Heere' is van hoger orde. Nodig is dat man en vrouw door de Geest Gods geleid worden om zo als geliefde kinderen van God te wandelen temidden van een krom en verdraaid geslacht. Zo is het huwelijk niet alleen een herberg temidden van de stormen van het leven, maar ook een evangelisatiepost vanwaaruit licht naar buiten straalt. Transparant tot op de verzoening!

V.

J. H.

Rectificatie In het derde artikel van deze serie is een zinstorende drukfout opgetreden. Enkele woorden vielen weg waardoor er iets werd afgedrukt dat strijdig is met de inhoud van het gehele betoog. De oplettende lezer zal dit reeds hebben begrepen. In de eerste kolom op blz. 110 moet de 19e en 18e regel van onderen luiden: 'geslachtsgemeenschap zonder levensgemeenschap is duivels, is niet uit God...' De woorden 'zonder levensgemeen-

schap' waren weggevallen.

J. H.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen