Zijn dood gelijkvormig

, , ... en de gemeenschap van Zijn lijden, Zijn dood gelijkvormig wordende, of ik enigszins moge komen tot de wederopstanding der doden." Filippensen 3 : 11

gemeenschap met Zijn lijden

De opstandingskracht van Christus worden we gewaar in ons leven in de gemeenschap met Zijn lijden, hoorden we de laatste keer. Opstanding en dood. Dood en opstanding. Opmerkelijk is dat de volgorde bij Christus precies andersom is dan die bij de christenen. Bij Christus is het eerst dood, eerst lijden en sterven en dan volgt de opstanding, het eeuwige leven. Met de opstanding was voor Christus het lijden voor eeuwig voorbij en ging Hij daarna de heerlijkheid in die Hij bij de Vader had eer de wereld was. Bij de christenen is de volgorde net omgekeerd. Daar is het eerst de opstanding en volgt daarna een proces van lijden, van sterven. Wij zijn van nature dood, geestelijk dood. Nodig is dat we uit die dood worden opgewekt, levend gemaakt. Wel, we hoorden dat dat geschiedt door de kracht van Christus' opstanding die zich openbaart midden in onze doodswerkelijkheid. De Heilige Geest legt en werkt het nieuwe leven dat Christus verwierf in ons, zodat we uit onze doodsslaap worden opgewekt. Maar dat nieuwe leven wordt door de Heilige Geest gelegd en gewerkt midden in een zondig mensenkind. En wat gaat er dan in je leven gebeuren? Wel, dit: dat leven van Christus ons door de Heilige Geest geschonken, dat gaat al strijdend die dood in ons ten onder brengen. Levend gemaakt gaan we daarna sterven. Wij gaan sterven, opdat Christus in ons leve!

Dat bedoel ik met die omgekeerde volgorde. Bij Christus is het.: lijden, sterven en dan opstanding en eeuwig leven. Bij de christen is het: eerst opstanding, opwekking en daarna lijden, sterven.

Eerst leven en dan gaan we sterven om juist zo meer en meer tot dat leven van Christus opgewekt te worden. Christus' opstandingskracht brengt ons dode zondaren tot leven. En dan gaat er in ons leven een. stervensproces beginnen. We krijgen zo gemeenschap aan het lijden en sterven van Christus. Onze oude mens gaat steeds meer de dood in, maar de nieuwe mens wordt almeer opgewekt.. Ons leven koerst aan op de wederopstanding der doden.

Paulus wil dat, zo belijdt hij hier. Opdat ik Hem kenne... en de gemeenschap van Zijn lijden. Hij wil dus niet alleen de vrucht ontvangen van Christus' verzoenend lijden en sterven. Maar hij wil heel nadrukkelijk ook gemeenschap met Christus' lijden en dood.

Dat kan betekenen in letterlijke zin. Om de smaadheid van Christus te dragen. Een dienstknecht is niet méér dan zijn heer. Het is aan het groene hout geschied, zal het dan met het dorre niet geschieden?

Indien gij van de wereld waart, zo zou de wereld het hare liefhebben. Maar nu zijt gij niet van de wereld, daarom haat u de wereld. Daar weet Paulus volop van mee te praten. Voor zijn bekering was hij een gevierd en een gezien man in de kring der Farizeeën. Maar na zijn bekering keken al zijn collega's en vroegere geestverwanten hem niet meer aan. Wat heeft hij niet een bestrijding en een smaad ondervonden van juist de zijde der Joden. Elders schrijft de apostel dat hij bereid is om als een drankoffer geofferd te worden. In hoofdstuk 2 lazen we van hem de woorden: Volgens mijn ernstige verwachting en hoop dat Christus zal worden groot gemaakt in mijn lichaam, hetzij door het leven, hetzij door de dood. En in een andere brief: Altijd de doding van onze Heere Jezus in het lichaam omdragende, opdat ook het leven van Jezus in ons sterfelijk vlees zou geopenbaard worden. Daar hebt u de gemeenschap aan Christus' lijden vooral in letterlijke zin. En dat is er nog. Lijden om Christus' wil, veelal in geestelijk opzicht. Dat we smaadheid hebben te dragen als we opkomen voor de eer, de Naam van Christus. Dat mensen je niet langer mogen om dat. ene in je leven. En is het een worsteling Christus te leren kennen, het is ook een worsteling om die gemeenschap aan Zijn lijden te leren aanvaarden. Om nu alle dingen, ook de toejuiching en het applaus van mensen als schade en drek te achten om Christus te mogen gewinnen. Denk niet dat dat altijd zo eenvoudig is. Dat kost ons soms alles. Onze rust, onze naam, onze eer. Maar het heeft ook Christus alles gekost. Hoe Hij is gesmaad, vals beschuldigd, niet begrepen, genegeerd, onschuldig en onrechtvaardig gevonnist en ten dode verwezen.

Wij kiezen altijd veel liever de weg van de minste weerstand. Geen gemeenschap aan Zijn lijden of die gemeenschap ontlopen, ontvluchten. Het is Paulus' begeerte geweest: dat ik Hem kenne en de gemeenschap van Zijn lijden.

Wel, dat laatste heeft dan, naast een letterlijke zin, ook een overdrachtelijke betekenis. Het duidt tevens op een geestelijke werkelijkheid. Het is ook wat elders wordt genoemd: een afsterven van de zonde en een kruisiging van het vlees, een dragen van het kruis. Het is gelijkvormig worden aan Christus' dood.

Is Christus der zonden gestorven, terwijl Hij van Zichzelf zonder zonden was? Zouden wij dan niet der zonden moeten sterven? Want nogmaals: eens bekeerd wil nog niet zeggen dat we dan klaar zijn in ons leven. Dat denken mensen weieens die er nog voor staan in hun leven. Als ik maar bekeerd was, dan had ik het en dan was ik er. Dan had ik een soort brevet op zak. En dan was ik er voorgoed mee klaar. Ja en dan? Dan zomaar stilletjes en gerust leven. Welk een vergissing. Waar de Heere ons door Zijn Geest opwekt en levend maakt, daar begint het eigenlijk pas. Iemand zei het eens zo: de verloste is geen voltooide heilige, maar een wedergeboren zondaar. Anders gezegd: een onheilige heilige of een gerechtvaardigde zondaar. Wel gerechtvaardigd door het geloof in Christus, maar tevens een zondaar die elke dag heeft te strijden tegen de zonde. Tegen de boze lusten van het vlees. Soms is het net of het al erger wordt. Of er geen vooruitgang, maar slechts achteruitgang is. Almaar minder zonden doen en toch almaar groter zondaar worden. Dat is nu de dood van Christus gelijkvormig worden. De geestelijke kruisdood sterven. En dat is een langzame dood. Een gestadig sterven. Er is geen vrede in het leven waarin de goede keus werd geboren eer de zonde gedood en de begeerlijkheden van het vlees gekruisigd zijn.

Zijn dood gelijkvormig worden. Ik las deze regels in dit verband: Hoe zou ik in vreugde mij baden, gewiegd in haar weelderige schoot, waar eens met mijn zonden beladen, Zijn hart heeft gebloed tot de dood.

Maar wat een vrucht brengt die gemeenschap aan Christus' lijden te weeg? Opgewekt door Christus' opstandingskracht is het onze begeerte: Hem te kennen ook in de gelijkvormigheid aan Zijn dood. Het is immers de wet van Zijn Koninkrijk: eerst het kruis en dan de kroon. Eerst de strijd en dan de ruste. Eerst de zee en dan de kuste. Eerst het graf en dan de troon.. Want Christus droeg Zijn kruis en doornekroon, dat was Zijn weg naar d' eretroon in d' eeuwige hof der hoven. Zo zink ik dan met Christus neer, Ik weet, met Christus rijs ik weer: de diepte gaat naar Boven!

Dan komt er in alles gelijkvormigheid aan Christus. Eerst aan Zijn dood, straks aan Zijn opstanding. In Zijn dood gedoopt worden we der zonde gedood. Den beelde Zijns Zóóns gelijkvormig, wordt het lichaam der zonde in ons teniet gedaan. Christus wordt alles. Voor de Zijnen. In de Zijnen. God ziet niets meer van Paulus of van u, maar in de gemeenschap van Zijn lijden ziet Hij eerst Christus en dan al de Zijnen in Hem. Paulus treedt naar achteren en u met hem. Niets wilt u wezen, opdat Christus alles zij. In uw leven. In uw sterven. Zo Christus te kennen in de kracht van Zijn opstanding en de gemeenschap van Zijn lijden, is dat niet het uitnemendste voor u hier op aarde?

Welk een paradoxaal leven is het leven van een christen. Hij is levend en tevens stervend. Hij is stervend en toch levend. Met Christus gekruist en met Christus opgestaan in nieuwheid des levens. O Hem te kennen, steeds meer te kennen, dat is zijn alles. Kennen en dan vervolgen te kennen.

Het is zo tot troost te weten: in de strijd tegen dat inwonend bederf staan we niet alleen. Christus is er in voorgegaan en de kracht van Zijn opstanding werkt nog door in al Zijn leden. Wie onder u die strijd kent, mag dat tot vertroosting weten. U kunt altijd op Hem rekenen. Hij heeft de zonde meegetrokken in Zijn graf. We mogen ze nog aan Hem meegeven.

Deze weg loopt ergens op uit. Leest u maar: of ik enigszins moge komen tot de wederopstanding der doden. Dat is het einddoel van Paulus' levende hoop. De wederopstanding der doden. Daar bedoelt hij mee: de wederopstanding van het. vlees, van het lichaam. Daar gaat het heen in alle strijd. Wie Christus kent, wie weet van Zijn opstandingskracht, wie de gemeenschap aan Zijn lijden ondervindt, die komt. eens tot de volle glorie, tot de volle Christus, Christus in de volle glorie van Zijn opstandingskracht in en voor Zijn ganse Kerk. Paulus bedoelt hier de volkomen, eeuwige gelukzaligheid die het deel zal worden van allen die de Heere Jezus lief kregen in onverderfelijkheid.

En de gemeenschap aan Christus' lijden, dc gelijkvormigheid aan Zijn dood, doet hijgen naar dat. grote einddoel, naar die grote dag van Christus' toekomst waarin hij volmaakt God zal dienen. Waar Christus ons leven is geworden, ieeft er op de bodem van onze ziel dit verlangen: eeuwig bij Hem te zijn. En daarom: of ik enigszins moge komen tot de wederopstanding der doden, 'k Houd oog en hart geheven, .waarheen mijn zuchten zweven, naar Christus, naar mijn leven, verborgen bij mijn God. Mijn lieven en mijn leven, mijn wensen en genot, mijn strijden en mijn streven, mijn lijden en mijn lot, 'k Heb alles Hem gegeven, nu word ik voortgedreven, verlangend naar mijn leven, in Christus bij mijn God.

Dat is het einddoel van Paulus' diepe zielsverlangen: te komen tot de wederopstanding van het lichaam. Wat Job ook eens bedoelde toen hij sprak: Uwe doden zullen leven. Ook mijn dood lichaam. Zij zullen opstaan. Waakt op en juicht, gij, die in het stof woont, want uw dauw zal zijn als de dauw der moeskruiden. Wanneer dit verderfelijke onverderfelijkheid zal hebben aangedaan en dit. sterfelijke onsterfelijkheid, alsdan zal het Woord geschieden dat geschreven is: De dood is verslonden tot overwinning. Dcod, waar is uw prikkel? Hel, waar is uw overwinning? De prikkel des doods is de zonde en de kracht der zonde is de wet. Maar Gode zij dank die ons de overwinning geeft door onze Heere Jezus Christus.

Dat is de rijke vrucht van Christus' opstanding. De Eersteling Christus. Straks zij die van Christus zijn. Als nu van het sterven van Gods kinderen al wordt gezegd dat het hun winst oplevert, wat moet hun opstanding dan wel niet zijn?

Welnu, verstaat u in dat licht Paulus' woorden: of ik enigszins móge komen tot de wederopstanding der doden. Komen tot, naderbij komen, tegemoet gaan. Let op het verband waarin deze woorden staan. Hij begeert Christus te kennen en de gemeenschap van Zijn lijden, door aan Zijn dood gelijkvormig te worden om zo langs die weg steeds dichterbij te komen aan de wederopstanding der doden.

Paulus bedoelt: een andere weg daarheen is er niet. Alleen zo wordt hij ertoe voorbereidt. Zo-krijgt hij er steeds meer uitzicht op. Almaar en almeer stervende, gaat het heen naar die grote opstandingsdag.

Maar, zegt u, twijfelt Paulus er een beetje aan? Hij schrijft: enigszins. Of ik enigszins moge komen. Calvijn zegt: dat drukt geen twijfel uit, maar een zwarigheid die tot inspanning voert. Om tot die opstanding der

doden te geraken, dat kost geloof en geloofsworsteling. Daarnaar strekt hij zich in z'n leven uit, tot de prijs der roeping Gods die van boven is.

Midden in alle lijden en alle nood mag er geroemd worden in de hoop der heerlijkheid Gods. Geen dood kan ons meer doden. Geen hel kan ons meer verderven. We wandelen verder, nog een weinig tijds, soms langs gebaande wegen, meer langs ongebaande paden. Maar het is altijd dezelfde weg die Christus eerst en voor ons heeft bewandeld. De vraag: moest de Christus niet lijden en alzo in Zijn heerlijkheid ingaan, geldt ook de christenen. Alzo! Alzo komen tot de wederopstanding der doden.

Dat zal toch een dag zijn als het hele werk van Christus gereed zal zijn. Wat een dag als het geloof in aanschouwen mag overgaan. Dan hindert ons het vlees niet meer. Dan belaagt ons de boze niet meer. Zalige toekomst. Ik jaag ernaar of ik het ook grijpen mocht waartoe ik van Christus Jezus ook gegrepen ben. Over de graven van allen die in Christus zijn ontslapen valt licht van boven. De morgenglans van de eeuwige sabbath. U die van Christus bent geworden, u mag over al uw strijd, over dood en graf heenzien. We zullen verrijzen om te leven, om eeuwig te leven.

Die hoop doet de christen leven, ook als hij elke dag sterft. Die doet, hem roemen, midden in alle verdrukkingen. Die doet hem volharden in alle tegenspoed. Die doet hem bemoedigd zingen ook in de nacht. Als die hoop leeft, verandert ze alles in je leven. Een ziekbed, een verlies, door alles heen zien we dan Christus aan het werk om het zilver te louteren. Wat een vreugde om steeds nader te komen tot de wederopstanding der doden.

Ik geloof de wederopstanding des vleses en een eeuwig leven. Pleere, geef dat ik in die hoop, verzekerd van het eeuwige leven, in reinheid en heiligheid mag wandelen al mijn dagen. Opdat ik eens U mag aanschouwen, verzadigd met Uw Goddelijk beeld.

W.

J. M.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen