najaar

KOL-OMMETJE

De herfst heeft zijn tijd gauw gehad. Er is nog veel blad, maar het staat op vallen. Toch zijn er al veel bomen uitgekleed. Ik zag het vorige week twee dagen achtereen. Op het trajekt van de lijn Amersfoort —Utrecht. Telkens als je een blik uit het raam wierp leverde dat een schilderij op. In de verte en toeschouwend langs de baan lichtende kleuren. Goud, brons, bruin, geel, rood, roest, hoe blonk het in vele kleuraarden. Ook veel groen en soms zelfs heel zacht en teer als tinten in de lente. Zelfs in de vochtige donkerte van naaldbomen heel kleine boompjes parmantig in najaarstenue. Evengoed lag er al een uitgebreid tapijt heel genuanceerd op de bodem. De voortrekkers onder de loofdragers hadden zich al geheel op de winter ingesteld. Het roerloos wachten op de winter begint. Elk jaar beleef je het weer anders. Het is ook ieder najaar weer verschillend.

Ditmaal kwam uitvoerig een herinnering uit vroegste jaren. De lange middag hadden wij gespeeld in de tuin. Een middag zo lang als een hele zomer. In zonlicht en warmte. In sfeer die eigen identiteit is van een ommuurde pastorietuin. Toen was het na de boterham nog niet op. Wij mochten in de grotere helderheid van de serre nog kleuren. Ik zie nog het crème van de plaat en ruik nog de geur die eigen is aan crayons. Wij gaven de beelden felle kleuren. Veel rood en bruin en oranje. Tegen groen. Het was een verheerlijkend einde van een lange zomerse middag. Zoals een dag sterft bij wonderlijke kleuren aan de avondluchten sloot de tijd van spelen, waar naar verlangd was, vol vreugde van veelkleurigheid.

Zo kan een mensenleven uitgloeien in een palet vol verven. Ik denk aan de misschien meest ons mensen aansprekende aartsvader. Hebben wij hem niet dikwijls aangehoord, wanneer hij ons uit

onze harten greep? , , Ik zal rouw bedrijvende tot mijn zoon in het graf nederdalen." En: „Gij zoudt mijn grauwe haren met droefenis ten grave doen dalen." Vooral: „Al deze dingen zijn tegen mij." Wie dacht daaraan nooit eens? Ook: „Van kinderen beroofd ben ik beroofd." Tenslotte het leven overziende: „Weinig en kwaad zijn de dagen der jaren mijns levens geweest." Balans van een levensloop. Ofschoon de zon niet ontbrak, want hij heeft gezien, geloofd en omhelsd. Uitbundig. Dan vlammen de kleuren sprekend op. Na een zomer met veel onweer een prachtige herfst. De toekomst, het leven van generaties tot in verre verten heen, in warme fonkelende machtige tinten. Toen kwam het roerloos wachten na 'n alles overtijgend goud: „Op Uwe zaligheid wacht ik, HEERE." Daarna legde hij zijne voeten samen op het bed. Niets roerde zich nog.

Heeft u moeite met de vergelijking die ik hier maak? Hoevelen van onze weekbladlezers bezochten inmiddels al niet het land Israël? Het zullen er heel wat zijn. Was u in de synagoge van het Hadassaziekenhuis te Jeruzalem? De synagoge met de twaalf gekleurde ramen van Chagall. In een heilig feest van juichende kleuren wordt geschiedenis van geslachten door de eeuwen transparant. De toekomst breekt naar binnen in het heiligdom, waar vromen God verbeiden.

Leven en sterven, zegt de catechismus. Zo stervend wordt de dood door het leven verslonden. En ik, met naam en toenaam, zag de heilige stad, het nieuwe Jeruzalem, nederdalende van God uit de hemel toebereid als een bruid, die voor hare man versierd is. Uit de hemel van God, de Gever van de veelvervige boog van het verbond. O, schitterende kleuren. Zo sterven doet vragen: Is dat nu sterven? Dan breken de schellen, die onze ogen zijn. Dan gaat het zien het eeuwige leven binnen. In zeeën van licht en glanzen van allerkostelijkste edelstenen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen