Goede Vrijdag-Grote Verzoendag

En het voorhangsel des tempels scheurde in tweeën, van boven tot beneden.Marcus 15 : 38

Het gesloten heiligdom

't Is stil geworden op Golgotha. Jezus vermant Zich tot de laatste roep met grote stem. „Vader in Uw handen beveel ik Mijn geest." Dan volgt de laatste zucht. Hij buigt het hoofd en gééft de geest. Niet omgekeerd. Hierin komt aan het hcht: „Niemand néémt Mijn leven van Mij. Ik leg het van Mijzelf af." Zó te sterven maakt Zijn dood tot een offerande.

Het is afgelopen, zeggen wij dan. Maar dan....? God breekt de stilte. Terwijl de Zoon geen teken van leven meer geeft, geeft de Vader enkele tekenen van Zijn sterven. De aarde beeft onder de laatste stervenssnik van de Zoon. Steenrotsen scheuren, zoals wij een kladblaadje versnipperen. Doden komen uit hun graven. Toen Jezus leed gaf God somwijlen taal noch teken. Nu Hij gestorven is laat God van Zich een levensteken horen... en zien. Horen en zien zou je erbij vergaan. De reeks tekenen wordt afgerond op de manier waarvan onze tekst zegt: „En het voorhangsel des tempels scheurde in tweeën, van boven naar bieden."

Het voorhangsel diende de eeuwen door als een gesloten deur. Verboden toegang! Behalve één keer per jaar. Op de grote Verzoendag. Nee, dan werd het nooit wagenwijd opengeschoven. Terzijde kierde het even open. In een fractie van een seconde, net genoeg om de hogepriester er op het nippertje door te laten glippen. Sluipend welhaast!

Hij was op het allereenvoudigst gekleed, in de wit-linnen lijfrok. Het vol-ornaat moest eerst uit. In zijn ene hand droeg hij de schaal met vers bloed, afkomstig van het zojuist geslachte offerdier. Achter hem viel het gordijn. Potdicht! Achter het voorhangsel was hij alleen met God. Zevenmaal doopte hij zijn vinger in het bloed, om het in oostelijke richting te sprenkelen, op en vóór het verzoendeksel waarmee de ark des verbonds was bedekt. Opdat Israël zou weten: Zonder bloedstorting geschiedt geen vergeving. Kwam hij daarna weer naar buiten, dan bleef het Heilige der heiligen weer een vol jaar hermetisch afgesloten. Dit heeft geduurd jaar op jaar, eeuw na eeuw, tot op de Goede Vrijdag. Op de Goede Vrijdag komen alle offers samen in het éne Offer.

De Goede Vrijdag is de slotacte van elke grote Verzoendag. Tevens definitieve afsluiting van een schier oneindige reeks dagen. Ziet u de lijn van de grote Verzoendag naar de Goede Vrijdag.? Dan gaan we verder.

Toen Jezus stierf scheurde het voorhangsel in de tempel. Het gordijn dat de toegang tot het Heilige der heiligen blokkeerde. Achter de gordijnen had God Zijn troon. Onzichtbaar en toch werkelijk, ails in een ontoegankelijk licht. De weg naar het heiligdom was nog niet openbaar, zegt de Hebreeënbrief. Aanwezigheid en tegehjk afstand. Wanneer in het Oude Verbond de hogepriester eenmaal per jaar met het offerbloed naar binnen ging, betekende dit, dat God de mens in Zijn tegenwoordigheid niet kon verdragen, tenzij er plaatsvervangend voor de zonden was geleden. Alzo duidde die dunne wand nabijheid aan en verte tevens. Nabijheid, omdat God gezegd heeft: Aldaar, zal Ik bij u komen en met u spreken, van boven het verzoendeksel af. Maar ook verte. Een gordijn als een muur verhinderde iedere Israëliet naar binnen te gaan, naar binnen te kijken zelfs. Zo groot is de scheiding, tussen God en mens, zo diep de kloof tussen God en ons mensenkinderen. Onze val in Adam zit er tussen. Wel eens voor gestaan.?

Dan ziet u in dat het er heel slecht voorstaat. Het zijn uw zonden, die scheiding maken tussen Mij en tussen u. De zonden van de ongerechtigheid, maar net zo goed de zonden van de eigengerechtigheid. Zij maken dat niemand zich op eigen gelegenheid toegang tot God kan verschaffen. Geen weg tot God terug. Het roept de gedachte op aan een Sinaï in heihgheid. Aan de onmogelijkheid om te wonen bij een heilige gloed en een verterend vuur. En toch, eenmaal per jaar kierde het gordijn open. Langszij zag men de hogepriester gaan en komen. De bede der vromen klom dan op tot de troon der genade. Ach laat mij niet beschaamd van Uwe troon terugkeren.

Gena o Gk)d, gena. Daarna sprengde de hogepriester bloed op de gemeente. Ten teken dat genade was verleend, op grond van het offer. Nu op de laatste aller verzoendagen, tevens de grootste, antwoordt God. Zonder woorden. Hij antwoordt metterdaad, met een wenk van Zijn almacht en hefde. Het hele volk en de ganse priesterschaar staat in één keer voor

Het gescheiurde voorhangsel

Niet zodra heeft Christus de geest gegeven, en die in handen van Zijn Vader gelegd, of een scheur trekt door het schutgordijn, dat scheurt en scheurt en scheurt, van boven naar beneden. Twee flarden hangen doelloos van opzij. Radikaal en konsekwent, zodat het Heilige der heiUgen nu helemaal open ligt. Alle priesters van Levi, ieder lid van elke stam, hoog en laag, man en vrouw, kind en grijsaard mag naar binnen kijken. Naar binnen open, waar nooit iemand verschijnen mocht dan op straffe des doods.

Dit scheuren is een wonder. Wie had er de hand in.? De God, Die uit de verborgenheid tevoorschijn treedt. Om geborgenheid te bieden onder de schaduw van Zijn vleugelen. Daarom kunnen we beter vertalen zoals er staat: het voorhangsel des tempels wérd gescheurd. Niet langer wil noch hoeft God in donkerheid te wonen. Hij laat Zijn aangezicht in gerechtigheid aanschouwen. Het zozeer beperkte heil uitvloeien naar alle kanten.

De Pinksterstroom komt opzetten tegen de bedijking en de begrenzing van het heil. Straks breken die dijken. Hier slaat Gods hand de eerste breuk. Straks is er geen houden meer aan, als God Zijn Geest uit zal storten op alle vlees en het water des levens opening geeft. Dit scheuren is een oordeel, over de dienst der schaduwen. Zij heeft nu voorgoed afgedaan. De priesterschaar van Levi wordt afgedankt. Het kleed dat oud en verouderd is, en nabij de verdwijning, scheurt. God verklaart Zijn woning van oudsher vandaag onbewoonbaar.

Het behaagde de Vader dat in dat gescheurde vlees van Zlijn Zoon voortaan al de volheid der godheid wonen zou. In geen aardse tempel is Hij ooit meer te vinden. Wie God wil zoeken moet Hem ontmoeten in de Zoon van Zijn hefde. Het gescheurde voorhangsel is een teken van genade.

Nu is hèt offer voor de schuld volbracht. Nu is er voor de zonde betaald door de dood van de Zoon van God. De rekening is vereffend, elke vordering die God op u en mij kan hebben is voldaan. Het offer van Christus is genoegzaam tot vergeving van de schuld van alle mensen. Alles wat daaraan vooraf is gegaan en alles wat er daarna komt en daarnaast wordt aangeboden is overbodig. Met Zijn eigen bloed nadert Christus tot Zijn Vader in het hemels heihgdom. Vandaar de radicale scheur. Er is geen toenaaien meer aan. God zelf schendt de heihge plaats en de erve van Zijn tegenwoordigheid. De tempel kan niet verkocht, niet verhuurd alleen nog gesloopt. Het is een bouwval. De eigenwillige godsdienst kan er niet meer intrekken. Er komt geen zondaar in de tempel meer goed onderdak. Er worden geen vestigingsvergunningen meer verstrekt. Probeer maar niet in uw eigengerechtigheid, in offers en deugden weg te schuilen voor Gods verheven majesteit. Zelfs als kraakpand doet de tempel geen dienst meer.

Paulus scherpt de zaak waarom het hier gaat aan in ronde woorden. Doch wetende dat de mens niet gerechtvaardigd wordt uit de werken der wet, maar door het geloof van Jezus Christus, zo hebben wij ook in Christus geloofd, opdat wij gerechtvaardigd zouden worden uit het geloof van Christus. Het gescheurde voorhangsel is oordeel Gods over al onze werken, over vlees en bloed. Dat is nu de dood op alles schrijven. U komt buiten Christus nooit meer onder dak.

Het scheuren van het voorhangsel is ook een prediking, proclamatie van het Hof der hoven. Daarboven is Gods tempel. Ter nadere verklaring lezen wij Hebreeën 10 : 20. Christus heeft ons de weg tot het binnenste heiligdom ingewijd door het voorhangsel, dat is door Zijn vlees. Dus trekt de apostel een overeenkomstige lijn tussen de gordijnen voor het heiligdom en het vlees van Christus.

Dit menselijk hchaam van Christus is ook een kleed, een voorhangsel waarachter Zijn godheid was verborgen. Zijn vlees omhulde de onmiddelhjke tegenwoordigheid van God bij de mensen. God in het vlees geopenbaard. Hij kon zeggen: Wie Mij gezien heeft, heeft de Vadei gezien, Eilippus. Dat zag toen niemand van Hem af. Nog niet. Vlees is in de Schrift vaak aanduiding van Godsvervreemding, zonde. Wat moet het Christus dan gekost hebben om in de gelijkheid des zondigen vleses op aarde te komen. Daarin te leven. Daarin te sterven. Daarin als met één offerande Zich Gode onstraffelijk op te offeren. Dies werd dit voorhangsel van Zijn vlees nu ook gescheurd. Zo baande Hij de verse en levende weg tot de Vader. Dit lijden heeft een vervolg gehad. Na Zijn opstanding gaat Hij dwars door de hemelen heen, en verschijnt in het hemels heiligdom met Zijn bloed voor de Vader.

Werd zalig worden u onmogelijk, als een muur waar u voor kwam te staan, de weg naar God is vrijgekomen door het Lam. Hij ging daar binnen met Zijn eigen bloed. Wie met wat anders bij God wil komen wordt afgewezen. Ik wil Hem zo graag aanprijzen als de Weg, de Waarheid en het Leven. Ik wou dat u het diep bevindelijk verstond, door het geloof.

Niemand komt tot de Vader dan door Mij. O wat zou uw zaligheid dan vast komen liggen. Als een anker der hoop dat ingaat in het binnenste voorhangsel, waar Christus voor ons is ingegaan, een eeuwige verlossing teweeggebracht hebbende. Wat zou uw bange onzekerheid in een keer worden omgezet in blijde zekerheid. Nu in de tempel van Christus' lichaam het volkomen verzoeningswerk is volbracht, is de weg naar het heiligdom open. Daar loop je niet zomaar even naar binnen. Je gaat er alleen binnen achter Christus aan, besprengd en bedekt met Zijn bloed. Het enige dat de zonde voor eeuwig heeft weggenomen. De scheur geeft aan dat de scheiding is opgeheven.

Vrijmoedige toegang

Het was in eeuwen niet gehoord en geen oog had het ooit gezien. Terwijl de priester het avondoffer bereidt, wordt hem en alle anderen op staande voet de dienst opgezegd. Om Christus de Hogepriester maar niet voor de voet te lopen. Het schuldige volk hoeft niet langer buiten op de priester te wachten. Geen priester kan ooit meer het gordijn achter zich dichttrekken, al zou hij dat willen.

Er is een vrije en vrijmoedige toegang tot God. Verzoend voor het oog des Vaders treden. Geen tempel-en geen drempelvrees hoeft u te hebben. Wie van u nergens terecht kan is bij de Vader van alle barmhartigheid welkom. Hij moet wel de juiste weg kiezen. De verre en levende weg, opengesteld door het gescheurde vlees van Christus. Anders komt u verkeerd uit. Niemand heeft meer een aardse priester nodig, want

wij hebben een Hogepriester die door de hemelen is doorgegaan.

Hoort het Evangelie van de Goede Vrijdag. Laat ons dan met vrijmoedigheid toegaan tot de troon der genade, om barmhartigheid te verkrijgen en genade te vinden, en geholpen te worden ter bekwamer tijd. Iemand heeft iets bedacht. Laat eens horen. Vrijmoedigheid zegt u gaat zo maar niet. Zoiets moet je krijgen. Lees eens goed wat er staat. Zij is ons reeds geschonken. Hoe dan? Wel het is niet de vrijmoedigheid als gesteldheid der ziel, die hier bedoeld wordt. Och ja, de ene dag voelen we haar en de andere dag missen we haar. Zoiets is het anker werpen in het ruim van uw levensschip. Hier gaat het om de vrijmoedigheid, die ik niet bij mezelf naar boven haal, maar die gefundeerd ligt in Christus offer. Dat is de vrijmoedigheid die we hebben. Hoe dan toch? U maakt me nieuwsgierig. Liever hoorde ik dat u begerig bent. Dan gelooft u het dat wij die vrijmoedigheid hébben zoals de Hebreeënbrief zegt „door het bloed van Jezus op die verse en levende weg, welke Hij ingewijd heeft door Zijn vlees". Dat te zien is uw zaligheid buiten uzelf in Christus zoeken.

'k Wilde dat ik een beetje vastigheid had. Hij biedt u vastheid aan. Waarom slaat u dan die verse en levende weg niet in? Loopt u er aan voorbij? Waarom wandelt u nog voort op de brede weg die naar het verderf leidt? U moet er heel wat voor doen om de weg naar het verderf te lopen. Niets hoor, werpt u mij tegen. Daar hoeft een mens niets voor te doen. Dat gaat vanzelf. In zekere zin hebt u gelijk. Maar wie ooit en wie kort of lang het Évangelie des kruises gehoord heeft, moet er heel wat voor doen om verloren te gaan. Hij moet Christus ontlopen. Hij moet het bloed van Gods Zoon vertreden. Dat is heel wat! Het Woord wijst weg en richting. Zie het Lam Gods, dat de zonden der wereld wegneemt. Zo niet dan kan het gescheurde voorhangsel nog wel een gesloten deur worden. Maar dan één die nooit meer opengaat. Wat deed Israël? Ze hebben letterlijk en ook geestelijk de scheur, die Gods hand getrokken had, weer dicht willen naaien. Het gescheurde voorhangsel voor nieuwe gordijnen vervangen. Ze hebben de bordjes weer verhangen. De vrijmoedige toegang gemaakt tot verboden toegang. Doet u dat ook nog? Bewust of in onwetendheid? Laat het! Maar hoe dan? Hoort het Evangelie. Het voorhangsel scheurde geheel, van boven naar beneden. Geen mensenhand, Gods hand kwam en komt er aan te pas. Als dat ook zo in uw leven is dan blijft er geen draad van u heel. Dan kunt u de eindjes niet meer aan elkaar knopen. Niet meer van beneden naar boven werken.

U gaat het wonder van Boven naar beneden verstaan. Rusten in het Woord der belofte. Ik, Ik zegt God, heb u liefgehad met een eeuwige liefde. In dit heiligdom leidt de Geest ons binnen en wijdt Hij ons in in de rijkdom van het éne offer voor onze zonden. U valt God bij als Hij zegt. En zonder bloedstorting geschiedt geen vergeving. Ik sta er nog vóór, hoor ik u zeggen. Zullen we samen bidden in het geloof? Wat zal ik met u bidden? Doet mij de poorten der gerechtigheid open opdat het rechtvaardige volk daarin ga, ik zal de Heere loven.

K.a.Z.

H. V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen