KOLONNETJE

Een ongeluk komt

zelden alleen. Dat ervoeren de laatste weken het C.D.A. met Lubbers voorop. Menigeen vreesde dat minister Braks niet in het zadel kon blijven, ook al verdedigde hij zich vol vuur. Er waren te veel vissers door de mazen gezwommen van de toegestane quota. Wel is waar wist niemand precies om welke hoeveelheden het ging. In tegenstelling met forse beweringen eerder had de controle niet geleid tot de gewenste situatie. De hand die de premier over de geplaagde collega, geestverwant en vriend uitstrekte bracht geen redding. Een coalitie kan gemakkelijker binnen het kabinet tot teamgeest leiden dan binnen het parlement. Het was niet Kok voor de P.v.d.A. maar Waltgens die het spit moest afbijten. Dat bleek des te nadrukkelijker bij de vervulling van de vacature, die vanwege de medogenloze politiek was ontstaan. Meerdere namen verdrongen zich, maar staatssecretaris Bukman bleek de figuur voor wie het meeste te zeggen viel. Door zijn benoeming veranderde enigszins de samenstelling van het C.D.A.-bloed in de aderen van het kabinet. De premier overspeelde zijn hand, die hij tevoren al zo ver beschermend had uitgestrekt, toen hij ex-staatssecretaris Van der Linde voor de visserij-portefeuille in de schijnwerpers trok. Weer had minister Kok zich op de achtergrond gehouden en weer moest Waltgens de linies in. Vele organisaties en verenigingen kennen een reglementsartikel, dat stimuleert dat over personen schriftelijke en van zaken mondelinge stemming moet plaats vinden. Enigszins in die geest, alhoewel ingeschreven, kan men stellen, dat zaken waarover coalitiegenoten van opinie verschillen vaak wel binnen het kabinet kunnen worden uitgevochten terwijl onenigheid over personen licht bij de fracties terecht komen. Voor het C.D.A. waren het moeilijke dagen. Het ongeluk met Braks werd op de voet gevolgd door het ongeval Van der Linde. Voor Braks extra jammer, want wanneer Van der Linde was geaccepteerd zou een terugkeer voor hem in de regering een precedent geboden zijn. Een cursus wonden likken kan menige politicus van pas komen.

Na regen zonneschijn

is de wijsheid van de optimist. Hoe dreigend waren tientallen jaren de wereldpolitieke berichten van oost naar west en van west naar oost. Niet onverdiend maar wel smartelijk leed daaronder het Duitse volk. De scheidslijn, die beide machten en systemen scheidden, liep dwars door het Duitse vaderland. Hoevele jaren zag het er naar uit dat deze situatie zich zou handhaven tot in verre toekomst. Sneller dan iemand had gedacht of verwacht kwamen de enorme veranderingen. Een „njet" komt de Russen niet meer over de lippen. De beruchte Berlijnse muur werd gesloopt, dat ijzeren gordijn opgetrokken. De derde oktober zal een kolossale datum wezen in de na-oorlogse geschiedenis van Duitsland, van Europa, van de wereld. De gevolgen zijn niet alle te overzien. In het herenigde Duitsland zullen de protestanten de meerderheid uitmaken, terwijl de rooms-katholieken in de Bondsrepubliek het sterkste waren. Herenigd Duitsland zal een machtige zo niet dominerende natie worden in het ook al nieuwe en veel meer verenigde Europa. De algemene opvatting luidt, dat het volk na al de jaren van gescheiden zijn en na de nederlaag en de schaamte over de aangerichte volkeren moord, nooit meer zo'n afgrijselijk avontuur zal beginnen. Met zekerheid echter kan niemand deze stelling door dik en dun handhaven. Immers één dwaas kan miljoenen begeesteren. Welke garantie bestaat, dat een volgende of dan volgende generatie tot dwaasheid terugkeert? Helemaal gerust zijn velen niet, vandaar het streven om het vergrote gebied en het toegenomen volk sterk in te kapselen in een verenigd Europa, dat veel meer gaat betekenen dan tot dusver. Dat brengt terstond met zich dat het overwegend protestantse Duitsland ver in het niet verzinkt in een Europa, waarin de rooms-katholiek numerink - dat is getalsmatig - ettelijke malen de protestanten overtreffen. De huidige paus zal dat gegeven en ongetwij feld uitbuiten. Dat mogelijk enerzijds perspectieven en garanties biedt roept aan de andere kant een zeer zorgelijke situatie op. Zeker is de sfeer machtig te noemen, door velen maar ook door weinigen. Hij verlaat niet het werk dat Zijn hand begon. Maar dat sluit allerminst uit, dat wij onze gebeden nü meerderen, of de HEERE geven wil, dat Zijn werk behouden blijft in het midden onzer jaren. De verwereldlijking heeft al zijn honderdduizenden vervreemd van 't geloof ons door onze vaderen overgeleverd. Bovendien zal een samenleving, waarbinnen vrees van oorlog en geweld meer en meer is uitgebannen de Heere nauwelijks nodig hebben. Tenminste menen niet te behoeven.

Wolken na regen

Het leek of zorgeloze zonneschijn het voor geruime tijd zou winnen na de donkere dreigende wolken van de koude regen. Na regen zon. Hopelijk veel zon, en heel lang. Maar een andere schriftuurlijke uitspraak won het van de volkswijsheid. Na de bui spanning oost-west opgevolgd door crisis midden-oosten. Op dit moment bestaat weer enige hoop op een oplossing zonder geweld. Maar niets nog is vast, voorzover er iets vast kan wezen. In deze wereld ontstaat geen waarachtig heil. Eerder zal gelden: Het éne wee is voorbij en het andere komt. Hoe onwaardeerbaar is het bereid te wezen en op alles voorbereid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen