Het gebed van de christen

CATECHISMUS

Zondag 45

Gebed als stuk der dankbaarheid

In de vraag: Waarom is het gebed de christenen van node (vr. 116), onderstrepen we eerst het woord christenen. God wil met de eis tot gebed iedereen aanspreken. Toch is een christen iedereen niet. En alle , .christelijke" mensen zijn nog niet per definitie christenen. De Catechismus heeft daar een heel bepaalde visie op. Hij heeft ons geleerd dat een christen iemand is, die door het geloof Christus is ingelijfd. Een christen is een reeds beloonde zoeker. Een blijde vinder, een lofzegger Gods. Een bidder roept bij ons de gedachte op van een mens in nood, lichamelijk, geestelijk. Ge-J bed is voor ons gevoel de angstkreet tot God ij^ van de mens, die zich voelt zinken en aan zichzelf vertwijfelt. Verkeert u in zo'n situatie dan h kunnen wij het gebed plaatsen. En ik zou een p heil - en - vrede - met God - zoekend mens zeer h zeker een christen willen noemen. Maar de d christen waar het hier over gaat leeft uit de d rechtvaardiging door het geloof. En dit leven n wordt dankbaarheid genoemd.

Het volle gebedsleven, zoals Paulus dat tekent met zijn woord , , Bidt zonder ophouden" is alleen mogelijk als vrucht van het geloof in Christus. Trek nu geen verkeerde conclusie. Ik bedoel niet te zeggen u moet eerst een bevestigd christen zijn om te kunnen en te mogen bidden. Toen Saulus van Tarsen gekneld in banden van de dood geknield aan Jezus' voeten lag, zei de Heere niet: u moet maar wachten met bidden totdat u er van overtuigd bent dat u een christen bent. Jezus zei van hem: , , Want zie hij bidt". Als hij eenmaal een christen is blijft hij bidden.

Een christen is iemand die aan de praat blijft met God. Het gaat hier over de christen die gerechtvaardigd is uit het geloof en vrede heeft bij God. En nochtans zonder, bedelaar blijft. Niet gearriveerd, maar biddend onderweg. Hij realiseert zich hoe weinig de allerhei-l> ligsten de Tien Geboden houden kunnen. En al is een mens nog zo aan het eind dank zij de geboden, wel, als God mij aan het eind helpt, maakt hij altijd weer een nieuw begin met mij... Een nieuw begin in het gebed om de genade van de Heilige Geest (vgl. antw. 115). In het leven der dankbaarheid vindt het gebed terecht zijn plaats. Het is zelfs

Het voornáámste stuk der dankbaarheid

Dankbaarheid betekent: het aanhouden van een band. Dankbaarheid is God gedenken. Vergeten is het toppunt van ondankbaarheid. Maar nu onderstreept de Catechismus het gebed zelfs als het voornaamste stuk der dankbaarheid (antw. 116). Het gebod betreft de daad. Het gebed is persoonlijk verkeer met God. Iemand zegt het is gezonde christelijke mystiek. Het gebed is de hoogste dank aan de Gever, de belijdenis dat ik van gegeven goed wil en mag leven. De daad zónder persoonlijk verkeer met God kun je vergelijken met het dienen van een slaaf.

Het persoonlijk verkeer met God zonder daad mist het offer. Want Bidden is een levend dankoffer. Bidden is mijn ik gaan begraven. Te vergelijken met een kind dat zijn hoofd in moeders schoot verbergt. Nergens is hij meer een echter kind dan daar.

Een kundig arts ziet niet graag, dat, nadat i^ij een patiënt met succes behandeld heeft, die patiënt wantrouwen jegens hem opvat en bij het eerstvoorkomende ziektegeval een andere dokter raadpleegt. Het voornaamste stuk der dankbaarheid is bidden: , , Maar, o Heere, naardien Gij ons beloofd hebt, onze gebeden te verhoren, om de verdienste van onze Heere Jezus Christus, zo verzaken wij alle andere hulp" (Gebed voor alle nood der Christenheid).

Gebed is eis

God eist, vordert het gebed, zo lezen wij verder. Dat is heel practisch gezegd. De Catechismus spreekt niet van vergunnen, maar van vorderen, eisen. Hij snijdt de gedachte af dat we alleen maar bidden als wij er behoefte aan gevoelen. De jongen die naar huis schrijft, als hij , , er behoefte toe gevoelt" zal spoedig zijn correspondentie staken. Iemand die alleen maar bidt wanneer hij er behoefte toe gevoelt ^^''bi'^sl't spoedig het persoonlijk verkeer met God.

Aan de eis tot gebed verbindt de Heere ook |, Zijn belofte. Want God wil Zijn genade en de Heilige Geest geven alleen aan diegenen, die Hem met hartelijk zuchten, zonder ophouden hierom bidden en daarvoor danken. Met hartelijk zuchten wil zeggen het gebed moet uit het hart komen. Bij dit zuchten moeten we denken aan de betekenis die dit woord heeft van hevig naar iets verlangen. Altijd bidden zegt Jezus en niet vertragen. Verzuimde gebeden zijn oorzaak van ingezonken geestelijk leven. Tegelijk horen bidden en danken bij elkaar. Wie recht bidt is ook recht dankbaar, en weet dat hij alles ontvangt en niets te eisen heeft. Met andere woorden ik krijg met deze God en Vader van onze Heere Jezus Christus geen contact als ik Zijn aanwezigheid niet met zoveel (biddende) woorden op prijs stel. Zonder dat we er om vragen gebeurt er niets. Anders zou het lijken alsof wij recht hebben op Gods genade en de Heilige Geest, en daar is geen sprake van. Alleen biddende blijft genade genade. En zonder ophouden vragen is belijden dat we er nooit recht op krijgen. Het is nooit logisch dat God hoort. En dan zullen die zuchten nog echt moeten zijn ook.

Zo bleef David de man naar Gods hart. Niet . ondanks zijn zonden, maar dank zij zijn zuchten óver die zonden. Dank zij de verootmoediging. En dan ervaren wij, hoezeer bidden altijd danken is. Zelfs danken dat.we bidden en zuchten mogen. Dat leren we dan van de Heilige Geest. Hij bidt voor ons en in ons met onuitsprekelijk zuchten. Kohlbrügge zegt terecht dat een mens juist bij het gebed ondervindt dat hij niets meer is en niets meer kan. , , Dat is 't voornaamste stuk der dankbaarheid, dat u de Heere voorlegt hoe bang het u te moede is, hoe heftig de strijd is, hoe ellendig en duister het er bij u uitziet. Een kind gaat met zijn vuile en kapotte schoenen niet naar de buren, maar naar zijn vader". Rechte dankbaarheid is: Mijn hart zegt: Zoek Mijn aangezicht. Ik zoek Uw aangezicht o Heere. Want Vader heeft het beste kleed gereed en nieuwe schoenen en een rijke maaltijd. Daarom God zij altoos op het hoogst geprezen.

Hoe bidden wij?

Vr. en antw. 117 gaan dieper in op het wezen van het gebed. Wat behoort tot zulk een gebed dat Gode aangenaam is en van Hem verhoord wordt? Welke kenmerken kunnen niet gemist worden zal het gebed het karakter van gebed niet verliezen?

Willen wij het antwoord goed verstaan dan moeten we bedenken dat het niet gaat om voorwaarden waaraan wij zelf moeten voldoen. Dan zou bidden onbegonnen werk zijn. Het zijn eerder eigenschappen die tot elk recht gebed behoren, en als zodanig ook weer gaven des Geestes. Een kind is geen kind omdat wij eisen dat hij kind zal zijn, maar omdat hij de kenmerken van een kind vertoont.

Wie bidt mag wel weten wie hij voor zich heeft. De enige ware God. Tegenover Hem is maar één ware houding mogelijk. Hem van harte aanroepen. En met je hart geloof je dat God is en een Beloner is dergenen die Hem zoeken. Bidden is de Heere al je vertrouwen schenken. God is; dat betekent meer dan God bestdat. U moet geloven dat God is zoals Hij is. De God van Zijn Woord, met name van Zijn beloftewoord. In zekere zin wordt het gebed begrensd. Er wordt bijgevoegd dat Hij zich in Zijn Woord geopenbaard heeft. Niet zoals ik mij Hem voorstel.

Welgelukzalig die Hem verwachten. Kinderlijk gelovig bidden is bidden om al hetgeen Hij ons geboden heeft. Gebed is niet vragen al wat in ons hart opkomt. Ligt hier niet de oorzaak van veel wat wij zo losjesweg bidden? Of mogelijk ook met bange worsteling bidden? Paulus heeft de Heere driemaal om verlossing van de engel des satans gebeden. Maar zijn gebed bleef niet alleen , , onverhoord", hij mag zelfs niet meer over deze zaak spreken. Wij moeten blijven binnen de grenzen, die God ons in Zijn Woord aanwijst. Want uw Vader weet beter waardoor Hij verheerlijkt wordt dan u. En dan blijkt Hij wel te verhoren, maar anders dan ik dacht. Ja maar in geval van ernstige ziekte mag ik toch wel bidden om genezing? Er staat toch in de Bijbel: „werp al uw bekommernis op Hem, Hij zorgt voor u!" Ja, dat mag ik wel bidden, maar niet buiten wat God geboden heeft om. Wel dat ik God de vrije hand geef om Zijn welbehagen te doen. Of ik midden in de levensstormen mag blijven in Gods gunst. En dan valt toch die beperking weer weg en zal ik inzien dat Gods Woord de deuren voor het gebed verder openzet dan wij dit durven doen, juist als de Heere mij laat zien dat Zijn genade mij genoeg is en ik in het geloof mag zeggen: , , Vader mijn tijden zijn in Uw hand”.

Wat houdt het gebed van een christen nog meer in?

Rechte, grondige kennis van onze nood en ellendigheid, die leidt tot verootmoediging voor het aangezicht Zijner Majesteit. Een mens wordt er een bedelaar van. Voor rechte ootmoed zijn niet veel woorden nodig. Ik ben stof en as beleed Abraham. De hoogste stand in de genade bereikt u op de laagste plaats. De hoogst begenadigde Paulus is hier op aarde nooit uitgekomen boven het ik - ellendig mens. Maar dat gaf tevens reden tot roemen: ik dank God door Jezus Christus onze Heere. Bidden is niet in de eerste plaats altijd wat krijgen, we moeten wat kwijtraken. Onze nood, onze zonde. Dan gaat de tollenaar in tegenstelling tot de farizeeër gerechtvaardigd naar zijn huis. Hij is honderd pond lichter geworden. En zo is mijn gebed God aangenaam en krijgen we gelovig biddend zicht op de vaste grond, dat de Heere, niettegenstaande wij zulks onwaardig zijn, om des Heeren Christus' wil verhoren wil. Dit vast vertrouwen wordt niet verzwakt door onze onwaardigheid, het wordt er juist door versterkt. Onze onwaardigheid mag het vertrouwen niet ondermijnen, hoewel dit in de gebedsworsteling nog al eens voor de hand kan Hggen. Het moet ons juist stimuleren om met des te krachtiger geloof ons te beroepen op Gods vaderlijk meêdogen. Wie zijn Psalmboek kent zal deze gebedshouding daar telkens in terug vinden. De grond van ons vertrouwen ligt immers niet in onszelf maar in Gods genade, zoals die in Christus werkelijkheid geworden is.

De vraag is geloven wij in de verhoring? Verhoring hoe dan ook? Vaak is de verhoring niet het probleem. Het zal gegeven worden. Wel is de bidder een probleem, hij zou wel eens kun-1 nen twijfelen. Zegt Jezus niet: alle dingen zijn mogelijk degene die gelooft? Hoe overwint het] geloof de twijfel? Door het gelovige gebed: ikll geloof Heere, kom mijn ongelovigheid tel hulp. Waar die twijfel door het geloof overwonnen wordt, daar worden ook wel zieken gezond, of als zij niet gezond worden dan is de genade van God hen meer dan gezondheid, Zeker is dat zondaren worden gered. Natuurlijk blijven er vragen over. Maar in het gelovig gebed komen vragen tot rust. En voor de bidder ligt het antwoord gereed. Ik ben met u al de dagen van uw leven tot aan de voleinding der wereld. De Bijbel eindigt zelfs met een vraag: , , Kom Heere Jezus". Al staat de verhoring er vóór: , , Ja, Ik kom spoedig". Dan zal L pas blijken, hoezeer wij onophoudelijk ver-g hoord zijn.

Wat bidden wij?

Om alle geestelijke en lichamelijke nood-\ druft, welke de Heere Christus samengevat heeft in het gebed dat Hij ons zelf geleerd heeft.

Daar knielt een smekeling - boeteüng en zijn eerste zucht is: Onze Vader... Abba Vader mijn Vader. Zou dat de Heere niet als muziek, in de oren klinken? Er is geen behoefte te ge-* ring, geen nood te gewoon, geen zonde te! groot, geen geloof te klein. Echter wat ik no-! dig heb is nogal eens niet waar ik zin in heb. Ook hier blijven problemen. Wat moeten we | daaraan doen? Doorgaan met bidden, want bidden is ademhalen. Dus doorgaan met gees-' telijk ademhalen. Wat moeten wij anders " doen? Een mens moet wel! Biddend stelt hij niet tevoren vast wat nodig en niet nodig is. d Biddend komt hij er achter: , , Uw Vader weet wat gij van node hebt, eer gij Hem bidt". En v als Vader het weet dan is dat toch voldoende? We bidden totdat we gevonden hebben. Wat t gevonden hebben? De overgave des harten, m Vader wat Gij doet is goed. Dat kan lang du-v ren en iemand bidt en bidt... Ja? Bidt u écht? Natuurlijk hebben wij heel veel nodig en daar-C om moeten we heel veel bidden. En dan zullen we ons toch de vraag moeten stellen: kan het m ook dat wij blijven bidden, omdat ons Gods O genade maar niet genoeg kón worden?

En als het lijden erg groot wordt, zullen we e iets in ieder geval vinden: ezus Christus in C Zijn lijden. Petrus spreekt hier zelfs van een e roeping (1 Petr. 2 : 21). Het is een heel pijnlij; L ke roeping, maar dichter kan iemand niet bij'^ God komen dan wanneer hij in Christus' lijden en wonden allerlei vertroosting vindt.

Zeg nu maar nooit dat de nood leert bidden. Dan zou vandaag de hele wereld bidden. God Ikan de nood wel gebruiken om mij tot Hem uit te drijven, maar het is de Géést die het bidden leert en het is Christus die ons het ware bidden voorzegt, in het gebed dat Hij ons Zelf geleerd heeft.

Zo wordt en blijft het gebed het voornaamste stuk der dankbaarheid. Bidden om de verlossing, maar ook bidden uit de verlossing. Heere God ik was blind, maar nu zie ik. Ik was arm en U hebt mij rijk gemaakt. Ik was schuldig en U hebt mij alles vergeven. Ik ben iets en toch ik ben de Uwe Heere. Mijn Psalmen zijn mijn gebeden. Uw inzettingen mijn gezangen. En mijn gebeden zijn Psalmen. l Lofoffers om de Heere dankzeggingen te vergelden; want: Hij schenkt mij hulp. Hij redt mij keer op keer.

H.V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen