De Christusbelijdenis in de NGB (2)

Geloofsleer

hoewel Hij de Zoon was.,

Geen redding zonder Redder

'e hebben de vorige keer gezien dat de Christusbelijdenis in de NGB allereerst de beüjdenis van de persoon van Christus is. Jezus is God de Zoon in het mensehjke vlees. Hij is onze Immanuël. Vanuit de menswording van Gods Zoon spreekt de NGB over Zijn werk. Christus kan onze Redder zijn, omdat Hij de Zoon van God is. Zijn werk ligt samengevat in de Naam, die Gods Zoon op aarde draagt. Hij heet Jezus, omdat Hij Zijn volk zaUg maakt van hun zonden (Mattheüs 1:21). Ook hier bhjkt, hoe nauw de Bijbelse samenhang is Uissen de persoon en het werk van Christus. En tegeUjk bhjkt, dat de persoon altijd voorop gaat. Geen redding zonder Redder! In artikel 20 en 21 spreekt Guido de Brés over onze redding door Christus, die als 'God met ons' onze Redder is.

God zendt Zijn Zoon

Waarom wordt God mens? Op die vraag geeft de NGB in artikel 20 als antwoord: 'Wij geloven dat God (...) Zijn Zoon gezonden heeft om de natuur, waarin de ongehoorzaamheid begaan was, aan te nemen om in haar te voldoen en te dragen de straf der zonden door Zijn zeer bitter lijden en sterven.' God zendt Zijn Zoon. Dat is het eerste wat Guido de Brés zegt over het werk van Christus. Artikel 20 beUjdt het werk van Christus helemaal vanuft God de Vader Achter de Zoon van God die mens wordt, staat de Vader die Zijn Zoon naar deze wereld gezonden heeft. God geeft Zijn Zoon om als mens aan Gods recht te voldoen en om de straf van de zonden te dragen door Zijn zeer bitter Hjden en sterven. God laat Zijn Zoon mens worden om door Zijn kruisdood de schuld te betalen. Christus komt om te sterven. Daarvoor geeft de Vader Zijn Zoon. Er is geen ander motief voor de menswording van Christus!

God zendt Zijn Zoon - want God is volkomen barmhartig en volkomen rechtvaardig. Hij is met ontferming bewogen over zondaren. Maar tegehjk is Hij volkomen rechtvaardig. God kan onze zonden niet door de vingers zien. Hij eist dat de mens betaalt, want de mens heeft gezondigd. Barmhartigheid en rechtvaardigheid. De NGB laat beide eigenschappen van God voluit staan. Maar het wonder is, dat God Zelf geeft wat Hij eist. In Zijn barmhartigheid geeft God Zijn Zoon. Hij legt onze zonden op Zijn Zoon, die aan Gods recht voldoet. Christus wordt mens om de straf tegen onze zonden te dragen door Zijn zeer bitter hjden en sterven. Zo kan God barmhartig zijn - omdat Christus als onze Immanuël in onze plaats wil staan. Zo kan God Zijn goedheid en barmhartigheid over ons uitstorten - door voor ons Zijn Zoon in de dood te geven door een zeer volkomen hefde. Wat een hefde: God geeft Zijn eigen Kind om vijanden te redden!

Zo is er hoop: God geeft Zijn Zoon voor zondaren over in de dood. En Hij wekt Hem op tot onze rechtvaardigmaking, opdat wij door Hem de onsterfeUjkheid en het eeuwige leven zouden ontvangen. God zendt Zijn Zoon vanaf het begin met een doel: Hij komt om Zijn leven te geven. Opdat zondaren, die zich hebben losgescheurd van God, hun ware Leven, het eeuwige leven zouden ontvangen. Er trilt verwondering in de stem van Guido de Brés. Voor ons: wij, die schuldig en de verdoemenis waardig waren! Voor ons geeft God Zijn Kind! Voor ons: wie doet er zo een beroep op Gods barmhartigheid. Op God, die ook Zijn eigen Zoon niet gespaard heeft, maar heeft Hem voor ons allen overgegeven! Het Christusgeloof van de NGB maakt God niet verdacht: God geeft immers het üefste wat Hij had. Hij geeft Zijn eigen Kind. 'Alzo hef heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder die in Hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe.' Wie mag er delen in dit Middelaarswerk van Christus? Wie hier niet meer te goed voor is: schuldig en de verdoemenis waardig. Wie er niet meer te goed voor is om wereld te zijn. Gods Geest overtuigt van zonde, gerechtigheid en oordeel. Hij leert het verstaan: door een zeer volkomen hefde heeft de Vader Zijn Zoon voor ons in de dood gegeven.

Christus: onze enige Hogepriester

Artikel 20 spreekt over het werk van Christus vanuit God de Vader. De Vader zendt Zijn Zoon. Maar Christus moet de verzoening bewerken. Daarover spreekt artikel 21. Guido de Brés gebruikt hier grotendeels woorden van Calvijn: opnieuw merken we dat hij teruggrijpt op de woorden van anderen. Het Christusgeloof van de NGB is persoonhjk van inhoud en het is tegehjk van alle tijden. Met Calvijn spreekt De Brés over Christus als onze enige Hogepriester. Onmiskenbaar zft er een verwijzing in naar de praktijk van de Rooms-Kathoheke kerk: onze enige Hogepriester. Maar we zullen toch vooral moeten denken aan de Oudtestamentische hogepriester, die op de Grote Verzoendag met het bloed van een lam het Heihge der HeiUgen binnenging om voor zijn volk verzoening te doen.

Christus is onze enige Hogepriester. Hij heeft Zichzelf in onze naam voor Zijn Vader gesteld. In onze naam: Hij staat in onze plaats. Alsof Hij de schuldige was. Hij gaat staan op de plaats waar wij, Adamskinderen, moeten staan: voor het gericht van God. Hij kan in onze plaats gaan staan, omdat Hij helemaal mens met ons geworden is. Maar ook nu is Hij de Zoon van God: in onze plaats stek Hij Zich voor Zijn Vader. Als onze Immanuël komt Hij Zijn Vader onder ogen. Als onze enige Hogepriester, die verzoening doet door Zijn eigen bloed te geven. Hij komt om de toorn van Zijn Vader te stillen met volle genoegdoening door Zichzelf op te offeren aan het hout van het kruis, vergietende zijn dierbaar bloed tot reiniging van onze zonden. De ChristusbeUjdenis van de Kerk is bloedtheologie.

Hoewel Hij de Zoon was...

Het zijn voor ons bekende woorden: Christus offert Zichzeff op aan het hout van het kruis. Hij laat Zijn bloed vergieten. Hij stilt de toorn van Zijn Vader met volle genoegdoening. Maar dieper kan Hij Zich niet vernederen. Hij is Gods eeuwige Zoon. Hij heeft geen zonde gekend noch gedaan. En nu dit: als Hij God met ons wordt, neemt Hij de gestalte van een dienstknecht aan. Hij wordt ons in alle dingen gelijk, behalve de zonde. Maar al zondigt Hij Zeff niet. Hij neemt de zonde wel op Zich. Hij komt naar deze wereld om Hogepriester te zijn. Het kost Hem Zijn leven. Want Hij komt, beladen met de zonde van een verloren wereld. Zo komt Hij Zijn Vader onder ogen. En God de Vader zegt: betalen! Zo hangt Hij aan het kruis: God de Zoon - onze Immanuël. Hij buigt onder het recht van Zijn Vader. Met Zijn eigen bloed betaalt Hij de schuld. Verzoening door het bloed van het Lam!

De NGB ziet de Schriften in vervulling gaan. Het gaat zoals de profeten hadden voorzegd. De straf die ons de vrede aanbrengt, was op de Zoon van God. Door Zijn striemen is ons genezing geworden. Hoewel Hij de Zoon was... Hij is ter slachting geleid als een lam; Hij is met de misdadigers gerekend. Hoewel Hij de Zoon was... Hij is als een kwaaddoener door Pilatus veroordeeld. Hoewel Hij de Zoon was... Hij heeft teruggegeven wat Hij niet geroofd had; Hij heeft geleden, rechtvaardig voor de onrechtvaardigen. Hoewel Hij de Zoon was... Naar hchaam en ziel heeft Hij de verschrikkehjke straf gevoeld, die onze zonden verdiend hadden, zodat Zijn zweet werd als druppels bloed. Hoewel Hij de Zoon was... Hij heeft geroepen: Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten? Onvoorstelbaar: hoewel Hij de Zoon was... Zoveel heeft Christus er voor over gehad, om God met ons te zijn.

De vrucht van Zijn sterven

Gods Zoon wordt mens om in onze plaats te Hjden en te sterven. En Zijn hjden en sterven is niet zinloos: 'Hij heeft zulks alles geleden tot vergeving onzer zonden.' Hiermee behjdt de NGB de verzoening door voldoening. Al is Christus onschuldig: Hij wil in onze plaats gaan staan om aan het recht van Zijn Vader te voldoen door Zijn eigen bloed te geven. Verzoening door voldoening. Hoe aangevochten ook deze ChristusbeHjdenis is: hier klopt het hart van de ChristusbeHjdenis. Zijn dood is ons leven! Hij heeft dit allemaal doorleden tot vergeving van onze zonden. Hoewel Hij de Zoon was: de prijs van Zijn bloed was Hem niet te hoog om zondaren te redden.

Een persoonlijke belijdenis

Artikel 21 is een persoonÜjke behjdenis. Bij het kruis past geen menseUjke redenering. Daar past alleen geloof en aanbidding: Hij voor mij! Wij geloven, zo begint ook artikel 21. Zonder geloof is het onmogehjk om God te behagen. En zonder geloof blijft het werk van Christus ons vreemd. Jezus' hjden en overwinning zijn in ons vlees gebracht; maar wij delen daarin op een geesteUjke wijze: door het geloof alleen (Koopmans). Guido de Brés neemt de woorden van artikel 21 over van Calvijn. Maar overnemen is iets anders dan klakkeloos napraten. Guido de Brés weet waarover hij spreekt. Aan het slot van artikel 21 wordt de toon heel persoonhjk - een Christusbehjdenis bij het kruis. 'Daarom zeggen wij wel terecht met Paulus, dat wij niet anders weten dan Christus en Die gekruisigd; wij achten alle dingen voor drek om de uitnemendheid van de kennis van onze Heere Jezus Christus. Wij vinden allerlei vertroosting in Zijn wonden en hebben niet van node enig ander middel te zoeken of uit te denken om ons met God te verzoenen dan alleen deze enige offerande, eenmaal geschied, waardoor de gelovigen in eeuwigheid volmaakt worden.'

De polemiek met de Rooms-Kathoheke kerk is er duidehjk in te horen: wij weten niet anders dan Christus en die gekruisigd. Wij hebben het niet nodig om enig ander middel te zoeken of uit te denken, dan alleen deze enige (!) offerande, eenmaal geschied (!), waardoor de gelovigen voor eeuwig volmaakt worden. Maar het is meer dan goedkope polemiek. Het is de behjdenis van Guido de Brés, die zijn leven heeft gevonden in: door Christus alleen. Het offer van Christus is zijn enige troost in leven en in sterven. Ook voor het dagehjkse leven. In de tijd van Guido de Brés maakte de roomse inquisitie jacht op aanhangers van de 'nieuwe leer'. Deze Christusbehjdenis kon je leven kosten. Het is een behjdenis op leven en dood. Guido de Brés heeft het aan den hjve ervaren. Maar Christus' kruishjden is voor hem zijn enige troost: wij vinden allerlei vertroosting in Zijn wonden. Dat is brandstapelgeloof.

Het is de vraag, of wij de Christusbehjdenis zo persoonhjk kennen. Zijn wij er ons van bewust, dat de Christusbehjdenis ook in onze tijd offers kan vragen? Dan komt het openbaar: wie alleen een Hppenbehjdenis heeft, houdt geen vaste grond over. Gods Kerk groeft tegen de verdrukking in. Sommigen van ons weten van verdrukkingen - in het persoonhjke leven. In ons gezin. We kunnen er ook in ons dagehjkse leven mee te maken krijgen - de tekenen in onze samenleving zijn niet hoopgevend. Maar de Kerk heeft toe- komst! Christus' lijden geeft hoop in het sterven: Zijn bloed reinigt van alle zonden. Zijn Üjden geeft ook troost voor vandaag - onze broeders en zusters in de verdrukte Kerk weten ervan. En wij zullen het opnieuw moeten leren. Het zijn diepe woorden. Maar ziende op het kruis leert u het nazeggen: wij vinden allerlei vertroosting in Zijn wonden. Wie buigt er zo met Gods Kerk bij het kruis. Neem de woorden van Guido de Brés maar over: wij achten alle dingen voor drek om de uitnemendheid van de kennis van Christus - wij vinden allerlei vertroosting in Zijn wonden (in leven en in sterven!) - wij hebben geen andere Zaügmaker nodig dan Hij! Jezus: Mijn Redder is mijn God. (wordt vervolgd)

Hollandscheveld

A.J. Kunz

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen