Vrijmoedigheid en ootmoedigheid

Hoofdartikel

en openbaar gebed kan soms diepe indruk 'maken. We hebben weUicht allemaal weleens iemand horen bidden, dat we dachten: „wat een gebedsgaven!" In welgekozen woorden en zinnen werden de noden en de behoeften aan de Heere voorgelegd, en toch klonk het niet gekunsteld, maar kwam het kinderlijk en oprecht over In één van zijn preken over het gebed vertelt Alexander Comrie, dat hij in zijn jeugd in Rotterdam nogal eens onder het gehoor zat van Ds Jacobus van Strijen (1662-1727). Ook zo'n indrukwekkend bidder, maar kennelijk stond hij voor het gebed onder hoogspanning, want - zegt Comrie - „hij kwam nat bezweet op de preekstoel, maar men had zelden zulk bidden gehoord".

Het gebedsleven van de Heere Jezus, tijdens Zijn omwandehng op aarde, heeft op de discipe­ len een onuitwisbare indruk nagelaten. Bij de verheerlijking op de berg zijn drie van hen - Petrus, Jacobus en Johannes - er getuige van geweest dat tijdens het gebed Zijn aangezicht begon te bhnken als de zon en Zijn kleding wit werd als het hcht. Later heeft de biddende Jezus kennehjk bij Zijn discipelen het verlangen wakker geroepen om óók zo te mogen bidden, want toen kwamen ze bij Hem met het verzoek: „Heere, leer ons bidden..." (Luk. 11:1). Bij die gelegenheid heeft de Heere Jezus aan Zijn discipelen het „Onze Vader" geleerd.

Het is opvallend dat dit gebed - althans bij Lukas - meteen wordt gevolgd door de gehjkenis van de man die midden in de nacht zijn vriend uit bed roept omdat hij voor iemand die van een verre reis terugkomt, brood nodig heeft. Een voorbeeld van durf - een heel gezin 's nachts wakker maken - en tegelijk van vertrouwen - zijn vriend zal hem niet teleurstellen, maar hem helpen in de nood. Deze gelijkenis is door de Heere Jezus bedoeld als een prikkel om vrijmoedig en met vertrouwen bij de Heere aan te kloppen.

Onbeschaamd

Er staat in deze gelijkenis, tenminste in onze vertaling, een woord dat misverstand zou kunnen oproepen. „Nochtans, om zijner onbeschaamdheid wil zal hij opstaan, en hem geven zoveel als hij er behoeft" (Luk. 11:8). Dat woord betekent niet „brutaüteit", maar sterke aandrang. Zoals de bedelaar die zijn voet tussen de deur zet. Of wilt u een bijbels voorbeeld, zoals Jacob, die zei: „Ik zal U niet laten gaan tenzij Gij mij zegent".

In het gelovig gebed is een heilige vrijmoedigheid. Vele keren worden we in de Bijbel aangespoord om „met vrijmoedigheid toe te gaan tot de troon der genade" (Hebr. 4 : 16). De Heere Jezus heeft Zijn discipelen op het hart gedrukt: „Bidt en u zal gegeven worden, zoekt en gij zuft vinden, klopt en u zal opengedaan worden" (Matth. 7 : 7). En Hij heeft hen ervan verzekerd: „Al wat gij de Vader bidden zuft in Mijn Naam, dat zal Hij u geven" (Joh. l6 : 23).

Trouwens, ook de psalmen zijn er vol van dat God een Hoorder van het gebed is, en dat Hij Zich ontfermt op het gebed. In Christus hebben we een recht - maar dat is een genaderecht! - om alles aan Hem voor te leggen. Om te bidden om „alle geestehjke en hchamehjke nooddruft" (Heid. Gat., Zondag 45).

„Zoudt U..."

Nu ügt er al geruime tijd een vraag van een trouwe lezeres, namelijk of wij dan wel mogen bidden: „Heere, zoudt U..." of „Heere, wilt ü..." Want de Heere wil het immers? Doen we Hem dan met zo'n gebed niet tekort?

Ik weet dat sommigen zo denken. De Heere zegt dat we met vrijmoedigheid zullen toegaan, en dat we alles wat we nodig hebben van Hem mogen vragen en verwachten. „Eist van Mij vrijmoedig, op Mijn trouwverbond. Al wat U ontbreekt, schenk Ik, zo gij 't smeekt, mild en overvloedig" (Psahn 81 : 12). Dus wanneer we bidden „zoudt U dit willen geven of dat willen doen? ", dan is dat een vorm van ongeloof, want Hij wil het. Hij is het zelfs verphcht.

Ik kan deze redenering wel volgen, en toch zou ik hier voorzichtig willen zijn. Wij hebben in het geloof inderdaad een recht - Christus heeft het verdiend door Zijn hjden en sterven - maar het is wel een genaderecht. Wanneer we Hem in het oog mogen hebben, dan is de verhoring van ons gebed verzekerd. Maar dat neemt niet weg dat wij zondaren zijn en bUjven, en dat we van onszelf geen rechten kunnen laten gelden. En dat laatste mag toch ook wel in ons gebed doorkhnken?

Ik denk aan Abraham, de vader van alle gelovigen. Hij wordt zelfs „een vriend van God" genoemd. Toch bidt Abraham niet: „Heere, U moet Sodom sparen, dat bent U verphcht". Nee, hij zegt: „Ik heb mij onderwonden te spreken tot de Almachtige, hoewel ik stof en as ben" (Gen. 18 : 27). En ik denk aan Jeremia en zijn gebed bij de grote droogte. Hij bidt niet: „Heere, U moet regen geven, want dat hebt U beloofd". Nee, hij smeekt: „Hoewel onze ongerechtigheden tegen ons getuigen, o Heere, doe het om Uws Naams wil..." (Jer. 14:7).

Naar mijn bescheiden mening sluiten vrijmoedigheid en ootmoedigheid elkaar niet uit, maar gaan die twee juist samen. Vrijmoedigheid om Christus' wil Die het beloofd heeft, en tegeUjk ootmoedigheid wanneer we zien wie wij zijn en wat we verdiend hebben. Zoals het zo mooi verwoord is in de bekende psalm:

„Let, Heer der legerscharen, let Op mijn ootmoedig smeekgebed; Ai, laat mij niet van druk verkwijnen; Leen mij een toegenegen oor, O Jacobs God, geef mij gehoor".

Bergambacht

W. van Gorsel

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen