Verdraagzaamheid?

Hoofdartikel

W. van Gorsel, Bergambacht

De uitspraken van de Rotterdamse imam, en de daarop gevolgde reacties hebben in Nederland een hele discussie op gang gebracht. Daarbij ging het maar niet om de mening van deze of gene, zelfs niet om de opvatting van een minderheid of van de meerderheid, maar als ik het goed zie om een principiële zaak, namelijk welke normen er in dit land heersen en wat wèl en wat niet gezegd mag worden.

Om de kwestie nog even kort te memoreren, een Rotterdamse imam had opgemerkt dat homosexualiteit een ziekte is, die uiteindelijk het hele volk met uitsterving bedreigt. Dat loog er natuurlijk niet om, en premier Wim Kok haastte zich om te verklaren dat deze uitspraak „zeer ernstig en buitengewoon kwetsend was". De fractieleider van de VVD, Hans Dijkstal, liet het „onaanvaardbaar" horen. En minister Van Boxtel riep de imam bij zich om hem „duidelijk te maken welke normen en waarden in Nederland gelden".

Het muisje van dat gesprek heeft later nog een staartje gehad, maar daaraan ga ik nu voorbij. Van belang is wel dat de overheid er kennelijk van overtuigd is dat de huidige normen in dit land van een zó hoog gehalte zijn, dat ze de moslim-gemeenschap ingeprent moeten worden. Zelfs werd hier en daar de vraag opgeroepen of er voor mensen en groepen die deze normen niet aanvaarden, in dit land nog wel plaats is... Over verdraagzaamheid gesproken...!

Beroep op de Bijbel

Aan de rechterzijde van de Gereformeerde Gezindte voelen we ons bij deze zaak betrokken, omdat ook onder ons de opvatting heerst dat een homosexuele leefwijze in strijd is met Gods bedoeling. Het blijft uiteraard de vraag of je dat moet zeggen zoals de imam het heeft geformuleerd. Maar zoals hij zegt dat de Koran het sexueel verkeer tussen mensen van gelijk geslacht verbiedt, zo mogen wij concluderen dat de Bijbel deze zonde „een gruwel in Gods oog" noemt.

In de ogen van de grote meerderheid van ons volk is dat onverdraagzaamheid jegens hen die anders geaard zijn. Hans Dijkstal en Thom de Graaf zagen dan ook een rechte lijn lopen van de Rotterdamse imam naar de woordvoerders van de kleine christelijke partijen, die in het debat over de euthanasie ook geen begrip voor andersdenkenden aan de dag zouden hebben gelegd. Over de hele linie viel dus de beschuldiging van onverdraagzaamheid.

Heel concreet betekent dat, dat je je in de politiek niet langer mag beroepen op de Koran, resp. de Bijbel. Daarmee verwoordden de beide genoemde politici, wat de opinie is van een groot deel van het Nederlandse volk.

Wanneer we ons nu beperken tot de Bijbel - omdat deze eeuwenlang bepalend is geweest voor de normen en waarden die onder ons in ere waren - dan moeten we nu concluderen dat dit Boek voor de grote meerderheid geen enkel gezag meer heeft. Immers, de Bijbel is tot stand gekomen in een heel andere tijd en in een heel andere cultuur. Sindsdien is het wereld- en mensbeeld grondig veranderd, vandaar dat de normen en waarden van toen voor mensen van deze tijd geen gewicht meer in de schaal leggen. Wie zich daarop nog beroept moet volkomen wereldvreemd zijn en krijgt gemakkelijk het predicaat „fundamentalistisch" of „intolerant" opgedrukt.

De meerderheid

De vraag die we dan overhouden is, wanneer de normen niet meer aan de Bijbel mo­ gen worden ontleend, waar we ze dan vandaan halen. Dan kan het niet anders of wat goed en kwaad is wordt dan bij meerderheid van stemmen uitgemaakt. Dat is ook, als je je oor te luisteren legt, steeds het criterium, of er voldoende draagvlak is onder de bevolking.

In dit verband moet ik nogal eens denken aan één van mijn leermeesters in Utrecht, Prof. Dr A.A. van Ruler. Hij was een uitgesproken voorstander en propagandist van de theocratie, de Godsregering. Daarbij zou het hele volk welvaren, als het de geboden van God in ere hield. En soms zei hij: „Het alternatief is de democratie, en dat betekent terreur van de stembus: 51% van de bevolking kan dan aan de andere 49% z'n wil opleggen en deze desnoods onderdrukken".

We merken daarvan al iets in de uitlatingen van sommige politici. Nederland is zó uitermate verlicht dat het als eerste land ter wereld het zelfbeschikkingsrecht over leven en dood bij de wet heeft geregeld; dat het huwelijk ook opengesteld is voor mensen van hetzelfde geslacht, enz. En nu is er een soort zendingsdrang ontstaan, om mensen die daarin niet kunnen meekomen, voor dat standpunt te winnen. Zelfs naar het buitenland moeten onze nieuw ontdekte normen worden geëxporteerd. En de spraakmakende politici zijn verwonderd wanneer men over de grenzen maar niet wil begrijpen hoe tolerant we hier zijn. Ach, de oude profeet wist het al: „Ze hebben Mijn Woord verworpen, wat wijsheid zouden ze dan hebben? "

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen