Trouw die wordt gekroond

Meditatie

P. Vermeer, Epe

„Zijt getrouw tot de dood, en Ik zal u geven de kroon des levens. " (Openbaring 2 : 10b)

In gedachten zien we de oude Johannes op Patmos, verbannen om het Woord Gods en het getuigenis van Jezus. Ook deze apostel, grijs geworden in de dienst des Heeren, is het lijden niet bespaard gebleven. Is het niet telkens weer zo, dat wie de Naam des Heeren belijdt niet op bijval maar lijden in de wereld moet rekenen? Gelukkig maar dat de Heere voor Zijn verdrukte belijders blijft zorgen, anders hielden ze het niet vol. Ook aan Zijn Johannes op Patmos wilde de Heere denken. Ver van de drukte van de wereld om hem heen liet de Heere hem iets zien van het gewoel der tijden dat komen zou. Gods kerk zou het niet gemakkelijk gaan krijgen. Stromen van bloed en tranen zouden gaan vloeien. Intussen was er in de dagen van Johannes zelf ook al heel wat aan de hand. De handlangers van de antichrist begonnen zich toen al geducht te roeren. In Smyrna konden ze daar ook over meepraten. Aan hen is de tweede brief van Christus gericht.

Arme christenen

Smyrna was een bloeiende stad, gebouwd op de hellingen van de berg Pagos, gelegen aan een prachtige bochtige baai. Een echt heidense stad. De romeinse keizer kreeg er goddelijke eer. Diep was de bevolking weggezonken in het blinde heidendom. De duivel zwaaide er de scepter. En als je maar met dat heidense leven mee deed, kon je er goed vooruit komen en carrière maken. Na de val van Jeruzalem hadden ook vele Joden zich in Smyrna gevestigd.

In de stad bevond zich ook een handjevol christenen. Ze woonden er en hadden er hun werk. In de brief legt de Heere bij een bepaald aspect de vinger: hun armoede. Finan- cieel arm, geestelijk echter rijk. Dat gaat nog weleens samen: arm naar de wereld, rijk in God.

O zeker, in principe lag ook voor hen het goud op straat. Als ze maar met de wereld mee wilden doen. Maar dat laatste konden ze nu net niet: meedoen met het heidendom, meedoen aan sexuele uitspattingen, meedoen aan het vereren van de romeinse keizer. Ze weigerden consequent om ook maar één korrel wierook te branden op het altaar ter ere van hem. Ze hadden namelijk hun Heere lief gekregen, Die hen gekocht had met Zijn bloed. Zouden ze Hem verloochenen? Dat konden ze niet. Het was hun oprechte verlangen om een tempel van de Heilige Geest te zijn. Welnu, een leven in de Geest verdraagt zich niet met een leven in het vlees. Waar Christus door Zijn Woord en Geest woont, mag de zonde niet meer heer­ sen. Vandaar hun rigoreuze neen tegen de heidense levenswandel waaruit de Heere hen had verlost. Daardoor lagen ze er helemaal uit. Economisch en politiek uitgerangeerd. De gevangenissen werden al in gereedheid gebracht, de folterwerktuigen klaargezet...

De Heere bereidt in deze brief Zijn volk in Smyrna op dit alles voor. Het meest zouden ze nog te lijden hebben van de Joden in Smyrna. Ook dat zie je nog weleens gebeuren: van degenen die het dichtst bij je staan, heb je soms het meest te lijden. O zeker, die Joden waren godsdienstig tot en met, maar intussen verleenden ze de duivel hand- en spandiensten. Zij zouden de overheid gaan ophitsen tegen de belijders van Christus' Naam en zo hun economische en politieke invloed in Smyrna tegen de christenen aanwenden. Zij pacteerden namelijk wel met de keizercultus. Een synagoge des satans, zo noemt Christus hen. Zij droegen dan wel de naam Jood, maar in werkelijkheid waren zij helemaal niet wat hun naam betekent: Godlover. Het was enkel maar een vlag om een kwalijke lading te dekken.

Blijf trouw

Er zou dus heel wat ellende de levensweg van de christenen uit Smyrna gaan kruisen. Donker was de dreiging van de aanstaande vervolging. Toch hoefden de christenen van Smyrna niet bang te zijn, zelfs voor het kruis van het lijden niet. „Tien dagen", niet langer, zou de verdrukking duren. En dat is toch nog wel te overzien.

In dit toegespitste verband klinkt de opdracht van de Levensvorst aan het adres van Zijn verdrukte volk: „Zijt getrouw tot de dood." In het Grieks wordt het woord pistos gebruikt. Dit woord betekent: geloofwaardig, betrouwbaar, trouw. De Heere bindt het Zijn volk dus op het hart om te volharden in het geloof en in het leven naar Zijn Woord. Het ware geloof, zo weten we, heeft twee pijlers: kennen en vertrouwen. Het ontleent z'n vastheid en zekerheid aan wat de Heere gesproken heeft. Door dit geloof nu moesten ze zich dus aan de Heere vast blijven houden ook als de vervolging zou losbarsten. Volharden tot het einde, ook al zou dat voor hen de (martel)dood betekenen. „Zijt getrouw" wil zeggen: de voetstappen van de Meester drukken. Wat bleef Hij trouw aan de wil van Zijn Vader, trouw tot op het kruis, trouw tot in de dood.

Deze oproep van Christus aan Zijn volk is nog steeds van kracht. Wie de Heere heeft leren vrezen, weet maar al te goed van de moeiten die het dienen van Hem met zich meebrengt in een wereld die al meer van God losraakt. Velen die wel de christennaam dragen, hebben niet de bereidheid om het kruis van lijden te dragen, een kruis dat Christus al de Zijnen oplegt. Ze doen liever wat mee met de wereld en mijden het martelaarschap. Die afgoden van de wereld zijn toch zo gek nog niet, zo vinden zij. De wereld met haar indrukwekkende cultuur heeft een christen heel wat te bieden, zo menen ze. Ze willen graag cultuurvolger zijn met zo af en toe ook wat kritiek op de cultuur natuurlijk. Zijn zulke „christenen" niet bastaarden? Vele christenen komen in de wereld niet geloofwaardig als christen over. Ze staan eigenlijk niet meer ergens voor. Daarom heeft de wereld ook geen bood­

schap aan hen. Tot Zijn kinderen zegt Christus: „Zijt getrouw tot de dood." Dat ziet op lijden en sterven. Een ware christen sterft alle dagen. Om te beginnen aan z'n oude levensbeginsel. Maar dan ook in een wereld onder de spot en hoon van anderen. Om 's Heeren wil worden wij de ganse dag gedood; wij zijn geacht als schapen ter slachting, zo schreef een apostel. Elke ware christen draagt de doding van de Heere Jezus in z'n lichaam om. Kennen we daar iets van?

Eens wacht de kroon

Bepaalde boeken hebben een gelukkig slot. Opgelucht haal je dan bij de laatste bladzijde adem: gelukkig, het loopt goed af. Ook de tekst heeft een gelukkig slot. Het loopt goed af voor hen, die getrouw zijn tot de dood. Even leek het erop dat het leven met de Heere maar een somber leven is: armoede, verdrukking, laster, gevangenis, ja soms zelfs de marteldood. Voor het oog loopt het dan niet best af. Maar doe zulke sombere gedachten maar ver weg. Zeker, het leven van de ware christen is vaak vol moeiten, maar het staat wel in een vreugdevol perspectief. Aan het einde wacht de kroon des levens! Door alle moeiten en zorg heen, ja zelfs door de schaduwen van de (martel)dood heen, is het alles leven wat hier flonkert. Het einde van dit aardse leven, hoe smartelijk misschien voor deze of gene, is de poort waardoor Gods kind het Vaderland mag binnentreden. Hier kreeg hij alles al in de belofte, straks zal hij de kroon dragen. De tweede dood, die allen zullen smaken die de Heere bleven verwerpen, heeft geen macht over Gods kinderen, want Christus ging voor hen die vreselijke dood in en deed hem de eeuwige dood aan. Die overwint zal van de tweede dood niet beschadigd worden, schrijft Christus in vers 11. We denken hier aan een man als Paulus. Ook hij bleef trouw tot de dood. Geen verdienste van hem overigens, enkel genade van God. Vlak voor zijn onthoofding mocht hij in dankbaarheid en verwondering zeggen: „Ik heb de goede strijd gestreden, ik heb de loop geëindigd, ik heb het geloof behouden. Voorts is mij weggelegd de kroon der rechtvaardigheid, welke mij de Heere, de rechtvaardige Rechter, in die dag geven zal" (2 Tim. 4 : 7, 8). Deze kroon der rechtvaardigheid ligt gereed voor allen die de verschijning van de Heere Jezus hebben liefgekregen. We denken ook aan iemand als Polycarpus, leerling van de apostel Johannes en bisschop van Smyrna. Hij stierf op 23 februari 155 onder keizer Marcus Aurelius de vuurdood na iedere verloochening van Christus afgewezen te hebben met de bekende en ontroerende woorden: „Zes en tachtig jaar dien ik Hem en Hij heeft mij nooit enig leed gedaan, en hoe kan ik de Koning lasteren, die mij verlost heeft? " Trouw gebleven tot de dood.

Vele andere voorbeelden van trouw tot de dood zouden hier nog te geven zijn. God geeft aan elk kind van Hem de genade van trouw en volharding, ook in de geestelijke strijd, een strijd tegen zonde, duivel, wereld en vlees, een strijd die soms zo nameloos zwaar kan zijn. Hij kroont eens al de Zijnen met eeuwige vreugde, soms dus door vuur en vlammen heen. Het gaat voor Gods kind op huis aan. Na soms lange omzwervingen komt hij daar, waar z'n bittere tranen worden weggewist en alle moeiten en zorgen zijn vergeten, want hij is in het Vaderland.

Christus' brief aan Smyrna blijft een brief vol actualiteit. Het heidendom rukt ook in onze dagen al meer op, z'n afgoden verslaan hun duizenden. De welvaart in het Westen heeft geweldige hoogten bereikt. Wie mee wil komen moet mee doen. Maar dan moet men niet te nauw kijken als het gaat om de heiliging van de zondag, om eerlijkheid in geldzaken, om zedelijke reinheid enz. Intussen lopen de kerken leeg. Er is één troost: de verhoogde Christus weet de Zijnen ook in deze tijd van modem heidendom te vinden. Nog altijd is Hij degene. Die Zich eens aan de gemeente van Smyrna bekendmaakte als „de Eerste en de Laatste, Die dood geweest is, en weder levend is geworden." Met Hem behoeft men niets te vrezen, zelfs voor dood en hel niet. Het geloof m Hem overwmt de wereld en bergt voor de tweede dood. Zijn we in dat geloof?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen