Petrus door Jezus' voorbede vastgehouden

MEDITATIE

door J.C. Schuurman, Ridderkerk

„Maar Ik heb voor u gebeden, dat uw geloof niet ophoude; en gij, als gij eens zult bekeerd zijn, zo versterk uw broeders." Lukas 22 : 32

WAT Jezus over het ziften door de satan zegt, is gelukkig niet het laatste woord. Hij gaat in één adem verder. "Maar Ik ".Jezus vestigt alle aandacht op Zichzelf. In het grieks valt sterke nadruk op "Ik". Hier voltrekt zich een wending. Het "Maar Ik" is een scharnier waarop de deur naar Gods genade openzwaait. Simon zal worden aangevallen door de satan, maar de boze zal het niet winnen. Waarom niet? Omdat Christus voor hem heeft gebeden. Ja hééft! Er staat niet: Ik zal voor je bidden, Simon, straks als het uur van de verzoeking aanbreekt en als je op de zeef van satan ligt. Nee, Ik héb al lang voor je gebeden. Dat betekent dat Jezus de duivel een slag voor is. Een beslissende slag. Hij is de grote Hogepriester Die de Zijnen draagt. Hij offert Zich niet alleen voor hen op aan het kruis van Golgotha, maar Hij bidt ook voor hen. Nog altijd. Ook nu Hij gezeten is aan de rechterhand van God. Hij is een Voorspraak bij de Vader.

En ja, wat bidt Hij? Dat het geloof niet ophoudt. Wij hadden misschien liever gezien dat Jezus iets anders zou bidden. Bijvoorbeeld dat we geen last meer van de satan zullen hebben. Dat ons leven niet zo heen en weer wordt geschud. Niet die strijd en die aanvechting. Een rustig leven. Soms kun je daar wel eens naar verlangen. Je kunt zo moe worden van dat vechten, en ook moe van jezelf, van je eigen zwakheid.

Maar Christus bidt niet om beëindiging van de strijd. Dat vinden we terug in het hogepriesteriijk gebed: "Vader, Ik bid niet dat Gij hen uit de wereld wegneemt, maar dat Gij hen bewaart van de boze!" (Joh. 17 : 15). Op aarde staat Gods Kerk in de strijd. In de vroege kerk werd en ook vandaag wordt het wel gezegd tegen mensen die belijdenis doen: "Welkom in de strijd!" Het leven van het geloof is geen glijbaan. We krijgen te maken met tegenkanting, van buitenaf én van binnenuit. Ook in ons eigen hart zitten de nodige weerstanden. De weg achter Jezus aan is nu eenmaal een kruisweg.We moeten door veel verdrukkingen ingaan in het Koninkrijk van God, aldus Paulus in Handelingen 14 : 22. De strijd is onvermijdelijk. Maar nu mogen we in de tekst horen datjezus voor Zijn volgelingen bidt! Vurig en gedurig, en ook hartstochtelijk. Het is een bidden met Zijn hele Middelaarshart dat van liefde brandt. Laat de duivel het niet winnen in hun leven. En daarom hemelse Vader, geef dat hun geloof niet ophoudt! We kunnen ook vertalen: dat het niet bezwijkt, dat het niet wordt doodgedrukt onder alle aanvallen en aanvechtingen!"

Hier heeft Simon zijn behoud aan te danken. Jezus' voorbede is zijn redding geweest. Straks maakt hij een diepe val. Als hij zijn Meester afzweert. Volgens andere evangelisten heeft hij dat zelfs vloekend gedaan. "God moge mij verdoemen, als ik deze Mens ken!" Dat is om te huiveren. Petrus is bij de grens van het ongeloof aangekomen. Hij wankelt op de rand van de hel.Toch valt hij niet voor eeuwig te pletter. Nee, dat is op geen enkele wijze aan Simon zelf te danken. Dat hij dwars door de verloochening heen is gered, is volstrekt te danken aan de voorbede van Christus. Simons geloof houdt niet op. Want als Jezus hem aanziet, en als de haan kraait, dan wordt hij het woord van zijn Heiland indachtig (Luk. 22 : 61). En d^ngelooft hij het. Ja, dan wel. Door alle schade en schande heen wordt hij wijs tot zaligheid. De tekst leert ons dat het levende geloof alleen vast ligt in de Heere. Hoe komt het als mensen volharden tot het einde? Hoe komt het als jongeren in deze tijd Christus beHjden en volgen, ook al zijn ze soms een eenling op hun werk? Hoe komt het als mensen die zwaar worden beproefd, niet breken met God? Hoe komt het als anderen, ondanks een geesteloze periode, niet kunnen loskomen van de Heere? Omdat zij van die taaie volhouders zijn? Omdat zij er voor gaan (zoals we dat vandaag noemen)? Absoluut niet.

Het geheim ligt in de voorbede van Christus. En Hij wordt door Zijn Vader altijd verhoord. Daarom houdt het geloof in mijn leven niet op. Ook al zijn er tijden dat het ogenschijnlijk weg is, meestal door eigen schuld. Dan leeft het geloof niet. Het wordt niet beoefend. Er gaat geen kracht van uit. Toch sterft het niet. Dankzij mijn getrouwe Zaligmaker. Dat is het wonder! Weet u wat deze geschiedenis ons vooral voorhoudt? Om niet te geloven in ons eigen geloof. Daar kunnen we het niet mee doen. Soms zeggen mensen: "gelukkig heb ik mijn geloof nog!" Ik begrijp best wat ze daarmee bedoelen. Maar je bent arm als je op je eigen geloof terugvalt. Als Simon het met zijn geloof had moeten doen, dan was de verloochening hem voor eeuwig fataal geworden. We kunnen het aUeen doen met Hém, op Wie het geloof zich richt. In Hem ligt het vast. Wat is Hij trouw! Voor mensen als Simon, als u en ik. Mensen die Hem op het hart trappen, die Hem kwetsen en laten vallen. Maar Hij laat hén niet vallen. Integendeel. Hij heeft Zich voor hen laten kruisigen om hun schuld te betalen en om hun straf te dragen. Om de toorn van God in hun plaats te ondergaan. In Zijn voorbede ligt de zaligheid voor eeuwig hecht verankerd. Hij zal nooit hun val gedogen (Ps. 89). Nooit! Wat er ook gebeurt. Dat zou Zijn eer te na zijn!

Wat een bevrijdend evangelie. We hebben een Zaligmaker Die sterker is dan de satan. Zullen we op Hem zien? O ja, ook Hij zift. Maar anders dan de boze. Christus zift om het kaf uit ons leven te verwij deren. Wat is er nog veel kaf in het leven van een christen. Komt u het ook tegen bij uzelf? Zelfbedoelen en zelfoverschatting, zelfzucht en zelfvertrouwen dat ten koste gaat van het Godsvertrouwen. Daar moeten we aan ster- ven. Om klaargemaakt te worden voor de oogst, voor de hemelse schuur. Gods Kerk komt thuis. Daar staatjezus Zelf garant voor. Niemand zal Zijn schapen uit Zijn hand rukken. Zelfs niet tijdens de crises. En er kunnen grote diepten zijn. Dan kun je bang zijn dat het geloof geen standhoudt en dat de satan het in je leven wint. Omdat je zelf niet meer geloven kunt. Je bent geestelijk verlamd en je kunt jezelf het geloof niet geven. Is het dan uit? Zal ik verloren gaan? Nee, toch niet! Want Christus wijst op Zichzelf. "Maar Ik heb voor je gebeden datje geloof niet ophoudt, omdat het vastligt in Mijn hart!" Met die woorden is Simon de nacht van de verloochening ingegaan. Door diezelfde woorden is hij er - Godlofl - ook weer uitgekomen. En dat niet alleen. De Heere kan hem ook nog gebruiken in Zijn dienst.

In de tekst krijgt Simon immers een opdracht van Jezus. Namelijk om zijn broeders te versterken als hij eens bekeerd zal zijn. Merkwaardige woorden. Is Petrus dan nog niet bekeerd? Hij heeft toch zijn netten verlaten om Jezus te volgen. En heeft hij zijn Meester niet beleden als de Zoon van God? Dan is er toch een verandering in zijn leven gekomen, bekering...! Ja. Tegelijk heeft Simon straks opnieuw bekering nodig. Wie één keer bekeerd is, moet dagelijks bekeerd worden. Zeker als we de Heere hebben verloochend of als we een andere zonde hebben begaan. Met bekering komen we in dit leven nooit klaar. Straks wordt het voor Petrus een diepe weg, als het tot hem doordringt wat hij heeft gedaan. Reken maar dat Petrus in die ene nacht meer van Gods genade heeft geleerd dan in al die jaren daarvoor. Soms leer je het woord genade het beste spellen na een bepaalde zonde of misstap. Als het wonder opengaat dat de Heere je ondanks alles vol liefde aanziet en aanneemt! En dat Hij de weg naar Golgotha is gegaan om je schuld te verzoenen. Dat is toch onbegrijpelijk! Hierdoor is de bekering van Petrus verdiept. En weet u waar hij nu vooral van bekeerd is? Van zelfoverschatting.Van het geloof in zijn eigen gelovigheid. Petrus heeft heel diep geleerd dat hij volstrekt op Jezus' voorbede is aangewezen.

Wat we op de school van Christus leren, mogen we niet voor onszelf houden. Daar hebben we anderen mee te dienen. Vandaar de opdracht om broeders (en zusters) te versterken. Eigenlijk staat er: zet een stut onder uw broeders. In de bouw wordt met een stut gewerkt. Als er ergens een muur wordt weggebroken die het dak of de bovenverdieping draagt, dan moet er een stut, een steunpaal worden neergezet om instorting te voorkomen. Nu, in zijn latere leven is Petrus voor velen tot geestelijke steun geweest. In zijn prediking en in zijn brieven. Hij weet uit eigen ervaring hoe zwak kinderen van God in zichzelf zijn. Levend geloof bestaat aUeen bij de gratie Gods! Wat is het een belangrijke opdracht om elkaar te bemoedigen en te versterken. Dat is een vorm van onderling pastoraat. Gebeurt het? Stimuleren we onze jongeren om de Heere te dienen? Staan we naast hen als het wel eens mis gaat? Wijzen we dan op Gods genade die groter is dan onze ontrouw? Misschien kent u iemand in uw omgeving met geesteHjke nood. Iemand met een aangevochten geloofsleven die dikwijls in de put zit. Spreken we wel eens over Gods goedheid? Werp elkaar maar op de vastheid in de Heere Jezus om zo elkaar te ondersteunen. Een bemoedigende tekst uit de Schrift kan een belangrijke stut zijn die door de Heilige Geest wordt gebruikt om te voorkomen dat iemand valt of instort.Weet u wat de beste versterking is? Elkaar wijzen op de grote Voorbidder. Opdat het geleerd wordt om het niet te verwachten van óns geloof. Nee, laat onze verwachting alleen van Hem zijn Die sterker is dan de satan. Uiteindelijk ligt de zaligheid buiten onszelf. Dat is maar goed ook. De Geest zorgt er voor dat dit belijden vertroosting in ons wordt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen