Het einde van Joab (2)

MEDITATIE

door M. Goudriaan, Lunteren

".. .zo vluchtte Joab tot de tent des HEEREN en vatte de hoornen van het altaar. (...) En de koning zei tot hem: Doe gelijk als hij gesproken heeft en val op hem aan"

1 Koningen 2 : 28b, 31a

Het zal ons duidelijk zijn wat Joab beoogde toen hij de hoornen van het altaar greep: hij hoopte dat Salomo hem zo niet zou durven aanpakken. In zekere zin nog niet zo vreemd dat hij die gedachte volgde. We zien dan ook dat Benaja, de generaal van Salomo, terugkeert naar Salomo als hij ziet dat Joab de hoornen vasthoudt. Benaja deinst terug. Moet hij Joab zo slaan? Hij durft het niet aan. Zo komt hij bij Salomo. En, Benaja, heb je je opdracht uitgevoerd? Nou, koning, dat valt te zeggen: ik kwam bij de tent en Joab greep de hoornen van het altaar vast. Ik heb hem niet durven doden. Wat moet ik doen? Het antwoord van de koning is duidelijk: ga teriTg, val op hem aan! Als hij dan bij het altaar sterven wil, dan zal hij daar sterven.

Als Benaja voor de eerste keer bij Joab komt en hij deinst dan terug, zou je kunnen zeggen, dat Joab bijna gered is. Ja, bijna...! U wilt misschien zeggen: wie bij de HEEP^, in het huis des HEEREN, de toevlucht neemt, is toch behouden? ! Wie toch schuilt bij het bloed van Christus...! De hoornen van het altaar wezen toch op dat bloed? Ja, dat zal waar zijn, dat wie met al zijn verlorenheid schuilt achter Jezus' bloed ook behouden is. Maar doet Joab dat hier wel? Schuilt hij wel echt bij de HEER^? Leest u dat hij zijn hoofd buigt en vraagt om genade? Hoort u hem smeken om vergeving?

We zagen al, dat wie moedwillig gedood heeft desnoods bij het altaar gegrepen moet worden. Joab zit in het nauw, doet alles om zijn leven te redden. Maar hij gaat daarbij nog niet de weg van de Heere. Het zal waar zijn, dat wie smekend en in geloof de toevlucht neemt tot Christus ook gered is. Maar doet Joab dat? Is het niet zo dat levend geloof altijd samengaat met bekering, met berouw. En als dat laatste ontbreekt is het een bewijs dat ook het schuilen bij het altaar geen zaak van geloof is. Levend geloof is nooit zonder bekering - het omgekeerde geldt trouwens ook!

Joab heeft wel lang de tijd gehad om bij God te zoeken naar vergeving. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik vind het bij deze geschiedenis aangrijpend dat Joab jarenlang de tijd gehad heeft om zijn schuld te belijden en te vragen naar de wil van God in deze zaak. En nu krijgen we de indruk dat hij, in het nauw gedreven, gaat denken aan redding van zijn leven. Het leek ook wel lange tijd dat hij ongestraft die moorden had kunnen plegen. Soms duurt het lang eer God ingrijpt... Dat geldt ook vandaag in allerlei omstandigheden. Maar er is wel een God Die leeft! Laten we verder goed letten op dat "te laat", dat ook hier in de Schrift naar voren komt. Laten we zuinig zijn op de uren en dagen die we krijgen, de tijd om God te zoeken en aan te roepen, de tijd van het schuilen bij Christus.

Bij Joab slaat de schrik om het hart, omdat hij de kant van Adonia heeft gekozen. Daar wil Salomo ongetwijfeld op terugkomen, zo denkt hij. Denkt hij helemaal niet meer aan wat hij gedaan heeft met Amasa en Abner? Denkt hij soms dat, als hij dat vergeet, de Heere er ook niet meer op terugkomt? Wat een misrekening! Is dat niet de fout die door meerderen gemaakt wordt: als ik iets van me afgeworpen heb, dan zal de Heere er ook wel niet meer aan denken? In ieder geval is het opmerkelijk dat Joab het helemaal niet heeft over dat wat tot zijn dood voert (de moord op Amasa en Abner).

Verder aangrijpend dat Joab gedood wordt, terwijl hij zich heeft vastgeklemd aan het altaar. Het heeft iets ontroerends en verbijsterends in zich. Maar misschien blijven er nog wat vragen bij ons over. Laat het waar zijn dat er nogal wat is te zeggen over het doen en laten van Joab, maar als hij de toevlucht neemt bij het altaar schuilt hij toch eigenlijk bij de Heere. Is dat dan tevergeefs? Een vraag die op zich al om te huiveren is. Stel je voor...! Kan dat tevergeefs zijn? Hoe zit dat toch allemaal? Natuurlijk zit er in onze tekst iets waar we tegenop kunnen botsen. Duidelijk mag zijn dat we door onze tekst onder andere op het spoor van Gods rechtvaardigheid gezet worden. Daar valt niet mee te spotten. Joab heeft een paar mannen ten onrechte gedood, daarmee bloedschuld op het huis van David gebracht. Het is opmerkelijk dat in vs. 33 gezegd wordt, dat het bloed van Abner en Amasa terugkeert op het hoofd van Joab. Er is een God Die recht doet.

Verder kan het ons opvallen dat Joab, die zelf zo makkelijk met het leven van een ander omging, hier zelf op aangrijpende wijze bij het altaar gedood wordt. Het kan wel eens meer gebeuren, dat er een bepaald verband is tussen de aard van de misdaad en die van de straf. Het gaat niet altijd op, maar het kan voorkomen.

Natuurlijk was de tent van de Heere een goede plaats. En natuurlijk was het een zegen van God dat er het asielrecht was. En ongetwijfeld had dat alles heel wat te zeggen over de Heere Jezus Christus en de beschutting achter Zijn bloed. Als er ergens behoud is, dan wel achter het offer van Zijn leven. Maar wat is het nu ten diepste bij Joab? Hij meent behoud te vinden op de heilige plaats, ook als alles bij hem innerlijk hetzelfde blijft. Zonder roep om genade, zonder ootmoedige terugkeer tot God. Wat helpt het hem te sterven op de heilige plaats, als hij sterft met een onheilig hart, dat niet buigt voor God? Nogmaals, het is natuurlijk een goede plaats, daar bij het altaar. In zekere zin kun je de vraag stellen: waar kan Joab beter zijn dan daar? Maar dan nog blijft het wel de vraag: hóe is Joab daar? Al zou ik sterven onder het Woord of onder de bediening van de sacramenten, als ik niet sterfin de Heere...

We merken bij Joab nooit iets van hartelijke ootmoed en van buigen voor de Heere. Wat is hij in zijn brute optreden belust geweest op de handhaving van zijn positie. We horen nooit iets van het schuilen bij Gods genade. Maar - en dat is dan het ontstellende bij deze man - als er van dat alles geen sprake is, dan is het aangrijpen van de hoornen alleen maar een uiterlijke zaak. Dat is hier het dodelijk gevaarlijke bij deze generaal. Ik weet niet hoe het u nu vergaat, maar is het niet huiveringwekkend als we Joab zo zien sterven? Wie bidt er: o God, laat de dienst van U meer zijn dan alleen een uiterlijke vorm? Als ouderen maar ook als jongeren hebben we toch wel een bepaald besef dat het arm is, als de dienst van God alleen maar een vorm is. De Heere vraagt op dit moment aan u en mij: waar is je hart? Hij vraagt aan jongeren: waar is jouw hart? De vraag zou gesteld kunnen worden: was dat wat David deed niet net zo erg als wat Joab deed? Had David niet een heel gemene moord op zijn geweten, de moord op Uria? David was niet beter! Maar hij sterft wel met een ander hart dan Joab. Diep in zijn hart staat hij anders tegenover de Heere. Hij kent wel het echt schuilen bij de Heere.

Joab bij het altaar - wat is hij in zekere zin dicht bij de Heere, dicht bij Christus, zo zou je kunnen zeggen. Vaak wordt in de prediking over deze geschiedenis verwezen naar een andere moordenaar: die ene naast de gekruisigde Christus. Maar nu komt er een heel groot verschil aan de dag: de moordenaar op Golgotha belijdt, dat hij het verdiend heeft om daar te hangen. Hij smeekt de Heere dat Hij aan hem zal gedenken. In zijn smeekroep grijpt hij als het ware de offerende Christus aan en ... wordt gered. Daar hangt de Zoon van David naast hem, de armen uitgestrekt naar het oosten en het westen. De moordenaar verstaat het. Hij weet de dood verdiend te hebben, hij weet dat er in Christus genade is!

Joab eert de zoon van David, Salomo, niet. Op Golgotha is een moordenaar die de Zoon van David, Christus, wel eert. Hij eert Hem door te buigen voor Hem, behoud te zoeken bij Hem. Hoe kan vandaag een oudere of jongere Christus eren? Door te buigen voor Hem, genade te zoeken bij Hem. De stervende Zoon van David offert op het altaar Zijn eigen leven, ook voor die ene man daar naast Hem. Nu mag de moordenaar ingaan in het Paradijs. Joab is in zekere zin zo dicht bij het altaar, zo dicht bij de Heere, maar toch...

We lezen hier een aangrijpende geschiedenis van het levenseinde van Joab.Toch klinkt ook hier temidden van alle waarschuwingen het Evangelie van de stervende Christus. Hij wordt als de grote Zoon van David voor ogen gesteld. Joab spreekt echt wel woorden die tot nadenken stemmen. Zo zegt hij bijv.: ik kom niet bij het altaar vandaan, laat me dan maar hier sterven. De eeuwen door zijn er mensen die neervallen voor Christus en uitspreken: als ik dan sterven moet, dan hier, bij het Offerlam, bij de Zoon van David. Daar valt het trouwens niet tegen voor mensen die verstaan het oordeel verdiend te hebben.

Er is nog meer: wie Hem in de handen valt met al zijn nood, kan door niets en niemand weggerukt worden uit die handen. Joab moet de hoornen van het altaar loslaten, maar wie in de doorboorde handen van Christus valt, kan door niets en door niemand daaruit gerukt worden. Christus houdt vast!

Joab doet in zijn vluchten naar het altaar wat denken aan mensen die nooit echt zijn terecht gekomen aan de voeten van Jezus, en die op de grote dag van Christus op de vlucht zullen slaan voor Hem. Is het niet beter, oneindig veel beter om nu aan Zijn voeten neer te vallen? Het is de grote Zoon van David, Die meer is dan Salomo, tot vreugde als mensen met hun lege bezoedelde handen gebruik maken van Hem en van Zijn offer en van Zijn bloed. Gelooft u dat? Het geeft vreugde in de hemel als vandaag mensen zo schuilen bij Hem. Hij zegt: meer dan Salomo is hier!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen