Ontslapen en wedergebracht (1)

MEDITATIE

"Want indien wij geloven, dat Jezus gestorven is en opgestaan, alzo zal ook God degenen, die ontslapen zijn in Jezus, wederbrengen met Hem " 1 Thess. 4:14

Velen van ons zullen wel eens gehoord hebben dat men in de gemeente van Thessalonica sterk leefde bij en gericht was op de wederkomst van Jezus. Er is sprake van een gespannen verwachting. Hij heeft Zelf gezegd dat Hij wederkomen zal... Nu leefde hier en daar een vraag, een zorg eigenlijk. Hoe zal het zijn met degenen die al gestorven zijn wanneer Jezus komt? Ook nu al vallen er gelovigen weg. Ze hebben ook uitgezien naar Christus' komst, maar ze zijn inmiddels al ontslapen in Hem. Zullen zij dan niet delen in de volle heerlijkheid die Christus de Zijnen geven zal? Wat een vragen kunnen er zijn over de dood! Over degenen die voorgingen op die weg. Over geliefden die werden begraven. Paulus wil troost brengen ten aanzien van hen die in de Heere zijn gestorven. Broeders, ik wil niet dat u onwetend bent over hun toestand en toekomst. Ik wil niet dat u bedroefd bent als zij die geen hoop hebben. Als het gaat over hen die Christus' eigendom zijn geworden, brengt de Schrift een troost die zelfs tegen de geduchte macht van de dood opweegt, zelfs sterker is dan de dood.

Het heil van hen, die al gestorven zijn bij de wederkomst, zal niet minder groot zijn dan van hen, die dan nog leven. Zij blijven niet achter! Wees niet bedroefd als degenen die geen hoop hebben. De Thessalonicenzen mogen wel bedroefd zijn over hun doden. Waar lezen we in de Bijbel dat er geen droefheid mag zijn over gestorvenen? Alleen, als geliefden sterven in de Heere moet er geen droefheid zijn als bij hen die zonder hoop zijn.

Het is een wat wonderlijke, gedrongen zin: want indien wij geloven dat Jezus gestorven en opgestaan is, zo zal God ook de ontslapenen wederbrengen met Jezus. We mogen lezen: indien we geloven dat Jezus gestorven en opgestaan is, zo geloven we ook dat... In de omgeving van deze christenen in Thessalonica geloven velen wel dat er een voortbestaan van de ziel is, maar een opstanding van het lichaam is voor hen onmogelijk. (U ziet, veel nieuws is er niet onder de zon. Anders gezegd, het heidendom keert terug.)

Het gaat om troost die ontleend is aan de dood en opstanding van Christus. Vindt iedere echte, christelijke troost daar ten diepste niet haar oorsprong? Is een echt christen niet een mens die de troost in alles buiten Christus gaat verliezen? Een pijnlijk proces. Indien we geloven dat Jezus gestorven en opgestaan is... Zou het voor ons veel uitmaken als Jezus niet was gestorven en niet was opgestaan? Voor Paulus maakt het alles uit. Het is voor hem een zaak van zaligheid of rampzaligheid.

Als we staan bij het graf van een kind van God mag de dood en de opstanding van Christus wel heel veel te zeggen hebben. Indien wij dat geloven, die dood en opstanding van Christus. Nou, dat zit wel goed. Dat geloven we allemaal. Het is tenslotte de kern van het christelijk geloof. Jawel, maar laten we het geloof niet te makkelijk vooronderstellen. Laten we ons nog minder tevreden stellen met een verstandelijk aanvaarden van de dingen. Paulus bedoelt hier nog wel iets anders. Hij heeft het over levend geloof, dat samengaat met al het andere uit het geestelijk leven, bijvoorbeeld bekering en wedergeboorte en liefde. Een geloof dat de zondaar als goddeloze vastsnoert aan Christus. Nog wat anders gezegd: als je dat alleen verstandelijk gelooft, kun je nog wel een bepaalde troost hebben bij het sterven van een echt christen, maar het is voor jezelf niet genoeg. Hier ligt nog een klemmende en indringende vraag: als ik sterf, mogen anderen dan weten dat ik ontslapen ben in Christus? Dat Jezus gestorven is en opgestaan. Opmerkelijk, bij de Zijnen wordt gesproken van ontslapen, bij Hem van sterven. Van Zijn kruisdood kan toch moeilijk gezegd worden dat het een ontslapen is. Hij sterft onder de toorn van God, in bittere smart, hoewel in de laatste kruiswoorden de hoop en de overwinning al duidelijker doorklinken. En dan opgestaan uit de doden. Welnu, dat alles. Zijn dood en opstanding, kan niet ijdel zijn. Dat werpt vrucht af. Het mag de grond zijn voor de hoop van deze gelovigen ten aanzien van hun gestorven geliefden. In de Romeinenbrief zegt Paulus: want daartoe is Christus ook gestorven en opgestaan en weder levend geworden, opdat Hij beiden, over levenden en doden heersen zou. Ook over de doden, over hun lichaam en hun ziel. Over troost gesproken!

Sterven en opstaan uit de doden - dat was de weg van Jezus. Dan zullen ook de Zijnen wedergebracht worden met Hem! Het gaat over mensen, ontslapen in Jezus. Je kunt bij zo'n uitdrukking je gedachten hebben. Is dat niet een veel te mooi woord voor zo'n gruwelijk iets als de dood? Is dat geen verhullend taalgebruik? Nu heb ik Paulus nooit kunnen betrappen op het verbloemen en toedekken van erge dingen. U wel soms? Daar is hij een veel te eerlijk dienaar van het Woord voor. Hij wil mensen geen rad voor de ogen draaien. Dat moeten wij ook niet doen. Niet in de kerk en niet bij de opvoeding.

Die van Christus zijn, ontslapen eenmaal in Hem, in Jezus. Ze slapen in, gaan rusten in Jezus. Je moet hier eigenlijk lezen: ze ontslapen dóór Jezus. Veel uitleggers hebben zich het hoofd gebroken over de vraag wat dat nu kan betekenen. Zou het nu zo'n slag in de lucht zijn als ik hier denk aan een kind dat door zijn moeder in slaap gebracht wordt? Mogen we niet denken aan de tere zorg waarmee een moeder haar kind te slapen legt, misschien wel in slaap wiegt? Ontslapen, in vrede gaan slapen - hoe kan dat anders dan dóór Hem?

Een levend christen gaat als het ware rusten door de tere zorg van zijn Heere. Het is nog zo vreemd niet om te denken aan ontslapen in de handen van Jezus. Daarmee bedoel ik echt niet dat het allemaal zo vredig en rustig toegaat bij het sterven van een kind van God. Wat een ontzaglijke strijd moet soms nog gevoerd worden! Maar toch, in Zijn handen uiteindelijk. Soms valt een kind snikkend en schokkend in slaap. Als de tijd van het sterven voor de christgelovigen aangebroken is, is Christus' oog op hen. Hij draagt in Zijn voorbede.

Onze tekst kan ook de gedachte in zich hebben, dat hier juist over "ontslapen" kan worden gesproken door Jezus, door Zijn werk en verdiensten. Nooit ofte nimmer kan mijn sterven een ontslapen zijn, dan alleen door Hem, door Zijn genade. Zijn offer en voorbede. Weten we dat echt? Heeft de Heilige Geest ons dat bijgebracht? Wat anders een eeuwige, huiveringwekkende verschrikking zou zijn, een ontzettende ontmoe­ ting met de koning der verschrikkingen, wordt nu door Hem een ontslapen. Anders gezegd, dat is door de geloofsverbondenheid met Hem. Door het ingeplant zijn in Hem, zoals de rank ingebracht is in de wijnstok. Dan ben ik ook aan de weet gekomen hoe ontstellend het leven en het sterven buiten Hem is. Nu we de volgende keer D.V. nog moeten terugkomen op dat ontslapen en wat het met zich meebrengt, zou het bovenstaande wellicht kunnen brengen tot verdere meditatie. De vraag of mijn sterven eenmaal een ontslapen zal zijn, is nog zo'n overbodige vraag niet. De overweging van de onnoemelijk rijke vrucht van Christus' dood en opstanding mag een ander kernpunt bij ons mediteren zijn!

M. Goudriaan, Lunteren

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen