Gemeenteleven

MEDITATIE

En zij waren volhardende in de leer van de apostelen, en in de gemeenschap, en in de breking van het brood, en in de gebeden. Handelingen 2 : 42

Het is opvallend dat het hoofdstuk over de uitstorting van de Heilige Geest eindigt met de geboorte en het leven van de jonge gemeente in Jeruzalem. Dat leert ons dat de Geest gekomen is om de bruid van Christus te werven. Velen in Jeruzalem zijn tot geloof en bekering gebracht. Door het Woord aan te nemen zijn ze toegedaan tot de gemeente die zalig wordt. In vers 42 wordt een profielschets van de eerste gemeente gegeven. Treffend is de volharding. Het geloof van die pas bekeerde gemeenteleden is geen tijdelijke bevlieging of emotionele opwelling geweest. Er was sprake van waarachtig geloof. En een belangrijk kenmerk van het ware is volharding. Volgens de tekst volhardden ze in vier dingen:

* In de eerste plaats in de leer van de apostelen. Hiermee wordt het onderwijs van Gods dienaren bedoeld. De prediking van het Woord. Het is niet voor niets dat de leer voorop staat. Het gaat om de bron van het levende geloof. De andere dingen waarin wordt volhard komen voort uit het Woord. Er is bijvoorbeeld geen gemeenschap mogelijk zonder volharding in de leer. Het Woord is het gereedschap waarmee de Heilige Geest in ons leven wérkt. In onze tijd is het niet 'in' om over de leer te spreken. We hebben het liever over wat we zelf ervaren. Maar de leer is onmisbaar. Gedegen onderwijs in de Schrift en ook in het belijden van de kerk is dringend nodig om de Heere te leren kennen zoals Hij is. En ook om Staande te blijven temidden van allerlei meningen en invloeden waarmee we in aanraking komen. Hoe staat het ook al weer in Hosea 4:6? 'Mijn volk is uitgeroeid, omdat het zonder kennis is.' We mogen niet met een minimum aan kennis tevreden zijn. Als we niet volharden in de leer, wordt het kerkelijk leven van binnenuit uitgehold. Zonder de voeding van het Woord ontstaat er geestelijke bloedarmoede met alle gevolgen van dien. Zullen we volharden in de leer? In het bijzonder 's zondags als we twee keer (!) worden geroepen om onderwezen te worden in het Woord. Opdat onze gang en schreden worden vastgemaakt in het Woord (ps. 119:67 ber.).

* Het tweede is het volharden in de gemeenschap. Deze heeft in de Bijbel een verticale en een horizontale dimensie. Voorop gaat de gemeenschap met Christus. Levend geloof schept verbondenheid met de Heere. Maar vanuit die verticale gemeenschap worden we ook horizontaal aan elkaar verbonden. Gods gemeente wil een huisgezin zijn waarvan de leden als broeders en zusters in liefde en eenheid samenwonen (Ps. 133:1 ber.). Dat spreekt niet vanzelf. Als we van de eerste christenen lezen dat ze in de gemeenschap waren volhardende, dan ligt daarin opgesloten dat ze er moeite voor hebben gedaan. Immers - het gevaar van tweedracht ligt constant op de loer. De duivel is er al- tijd op uit om ons van elkaar te verwijderen. We kunnen elkaar innerlijk loslaten als we over bepaalde dingen verschillend denken. En er is in een gemeente nu eenmaal verscheidenheid. Dat kan moeilijk anders. Of we delen elkaar in vakjes in. Meestal wordt er dan meer óver dan mét elkaar gesproken. Daardoor wordt de gemeenschap aangetast. Hoe dikwijls waarschuwt Paulus in zijn brieven voor onderlinge verdeeldheid. De apostel beseft terdege dat het inspanning kost om elkaar vast te houden. Het is gemakkelijker om elkaar los te laten dan om elkaar vast te houden. Volgens Efeze 4:3 hebben we ons te benaarstigen (!) om de eenheid van de Geest te behouden. Weet u hoe we het beste kunnen volharden in de gemeenschap? Door elkaar mee te nemen naar Golgotha. Wanneer we elkaar aan de voet van het kruis vinden als zondaren die het volstrekt van de Heere Jezus moeten hebben, dan kan het niet anders of er ontstaat gemeenschap in Hem! Dan wordt het geleerd om een ander uitnemender te achten dan onszelf. En dat bindt samen. We hebben elkaar hard nodig om in deze tijd de Heere te dienen. Van onderlinge gemeenschap gaat een grote zegen uit.

* In de derde plaats wordt er volhard in de breking van het brood. In de eerste gemeente werden liefdemaaltijden gehouden. Arme gemeenteleden aten op kosten van hun rijke broeders en zusters. Een vorm van diaconale zorg. Als het goed is, hebben we oog voor elkaars zorgen en problemen. En dat wil vertaald worden in praktische hulp. Maar de breking van het brood heeft ook een diepere betekenis. De liefdemaaltijden werden afgesloten met de viering van het Heilig Avondmaal. Als er ergens sprake is van gemeenschap, dan wel aan de tafel des Heeren. Gebroken brood en vergoten wijn wijzen heen naar het offer van Christus dat ter verzoening van de zonde is gebracht. Door middel van deze tekenen sterkt de Heere Zijn kinderen. In een gezond gemeenteleven staan de sacramenten hoog genoteerd omdat ze door Christus Zélf zijn ingesteld. Hij ontvangt zondaren en eet met hen (Luk. 15:2). Zullen we ernst maken met 'de breking van het brood'? Deze vraag geldt zowel avondmaalsgangers als ook degenen die tot nu toe niet aangingen. 'Heere, doorgrond mijn hart en trek mij tot U!'

* Als laatste wordt het volharden in de gebeden genoemd. Opvallend is het meervoud. Het gaat blijkbaar om verschillende soorten gebeden zoals smeken, danken, schuld belijden, pleiten en voorbede doen. Dat is inderdaad een kwestie van volharden. Juist in het bidden kunnen we verslappen. In de geestelijke strijd is het gebed een machtig wapen. Maar het moet wel gehanteerd worden. Het is een gemene list van de boze als onze gebeden mat en krachteloos worden. Een kwijnend gebedsleven gaat gepaard met een ingezonken geloofsleven.

Misschien herkent u het wel. Kijk uit! Volhardt in het gebed (Rom. 12:12). Een levende gemeente is een biddende gemeente. Alleen in de weg van het gebed valt er zegen te verwachten. Als we dagelijks ons lege emmertje laten zakken in de bron van Gods welbehagen om door Hem verrijkt te worden. Dat kan alleen ziende op de Heere Jezus Christus Die in de hemel altijd leeft om te bidden (Hebr. 7:25). Voor wie? Voor allen die door Hem tot God gaan. Wat geeft het een rust om ons leven, de kerk en heel de gemeente in het gebed kwijt te raken aan de Heere. Steeds weer opnieuw. Een biddend leven bevrijdt van kramp.

Tenslotte: al mediterend over Handelingen 2 kan de gedachte rijzen dat het om een ideale gemeente gaat. Niets is minder waar. Ideale gemeenten bestaan niet. In Handelingen 5 zorgt het bedrog van Ananias en Saffira al voor een zwarte bladzijde. We mogen ons spiegelen aan de eerste gemeente, maar laten we ons niet op haar verkijken. Hier op aarde staat ieder gemeenteleven in het teken van gebrokenheid. Daarom hebben we voortdurend de dienst van de verzoening nodig en de leiding van de Heilige Geest. Het machtige wonder van Gods genade is dat Hij dwars door alle tekorten en zonden heen Zijn Koninkrijk doet komen. De Heere maakt af wat Hij begint. Zijn wij een levend lidmaat van de gemeente van Christus? Schuif deze vraag niet weg, maar worstel het voor Gods aangezicht uit waar u staat.

J.C. Schuurman, Ridderkerk

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen