In gebed, en nagevolgd...

MEDITATIE

„...en bad aldaar. En Simon, en die met hem waren, zijn Hem nagevolgd". Markus 1:35b, 36

Het Evangelie wijst er nogal eens op, op het bidden van de Heere Jezus. Tegelijk ligt er iets terughoudends in dat spreken over Jezus' gebedsleven. Het is net alsof er bepaalde dingen aan ons gezicht onttrokken worden, ook al kennen wij het hogepriesterlijk gebed. Soms zouden we graag iets meer willen weten over dat bidden van Jezus. Dat sobere is intussen wel te begrijpen. We staan hier immers voor hoogten en diepten waar wij niet bij kunnen. Als het gaat over de gebedsomgang van de Zoon met de Vader, wie van ons doorgrondt dat dan? Zijn er ook geen dingen tussen de Vader en de Zoon waar wij buiten moeten blijven? Ze zijn te hoog en tegelijk te diep.

Wat er wel staat, is trouwens voor ons genoeg. En dat is dat de Heere Jezus keer op keer het aangezicht van Zijn Vader zocht in gebed. Dat Hij daar ook Zijn vreugde in vond. En dat Hij ons zo getekend wordt als de Zaligmaker. Moet dat Hem niet te meer groot ma­ ken in de ogen en harten van allen die Hem leren kennen? Hij wordt getekend in Zijn gebedstrouw, in Zijn ijver om de eer van Zijn Vader en het heil van de Zijnen te zoeken. Wat dunkt u van Hem, Die hier de woeste plaatsen zoekt om te bidden?

Het kan voor ons een vraag zijn waar de Heere Jezus nu precies om gebeden heeft. Wat was de inhoud van Zijn gebed? Bad Hij voor Zichzelf, of juist voor anderen? Nu wordt er in onze tekst niets gezegd van de inhoud van Zijn gebed. Zullen we er maar het zwijgen toe doen? Toch valt er vanuit het geheel van het Evangelie wel iets over te zeggen. U gelooft toch ook wel dat de Heere Jezus gebeden heeft voor Zichzelf. Wat dan? Nou, bijvoorbeeld, dat Hij gebeden heeft om kracht dat Hij geen centimeter zou wijken van de weg van Zijn Vader. Hij is ook echt mens, zo zagen we vorige week al. Hij krijgt op Zijn weg te maken met de duivel in al zijn list en geweld. Hij heeft in Zijn omgeving te maken met de zonde in al haar kracht, met de straf op de zonde. Dat is voor Hem geen kleinigheid geweest. Dat weten zij die zelf met de kracht en de schuld van de zonde te maken hebben gekregen.

Ook Hij moest getroost en gesterkt worden op Zijn weg, aangegord met de kracht van Zijn Vader. Wie heeft gebeden als Hij? Zo zuiver, zo vurig, zo op God gericht. Wilt u soms weten waar krachtelozen sterkte kunnen vinden? Kijk naar deze Redder, in die woeste plaats bij Kapemaüm!

Kohlbrugge zegt hier: Hij bidt de Vader dat Die alle hulpelozen en ellendigen tot Hem zal brengen door de Heilige Geest. Nou, zo staat het niet letterlijk in het Evangelie, maar toch is het zeker niet verkeerd om daaraan te denken bij onze tekst. Vader, breng ze aan Mijn voeten, dat ze neervallen voor Mij, hun ogen opheffen, opdat Ik hun redding zal brengen. Laat door Mij Uw werk voortgaan! Zo bad hij, zo worstelde Hij. Als het uw verlangen is om te gaan op de weg van God, zie dan hoe Hij roept en bidt en volg Hem in het aanroepen van de Naam van God.

We mogen hier zeker ook denken aan het doen van voorbede. Als Hij vandaag aan Gods rechterhand is en dag en nacht bidt, mogen we veilig aannemen dat Hij hier ook gebeden heeft voor anderen. Wat draagt Hij als de trouwe Hogepriester de Zijnen op Zijn hart en daarom draagt Hij ze op aan de Vader. Wat een werk maakt Hij van het zaligmaken van zondaren, het redden van wat hulpeloos verloren is. Terwijl de anderen in het huis van Petrus nog slapen, is Hij in een woeste plaats en bidt vurig. Wat een werk dat Hij doet: tussentreden met Zijn voorbede, met Zijn pleiten, in de bres gaan staan voor mensen die zelf vaak zo biddeloos kunnen zijn. Kreeg u oog voor dit werk van Christus, dat u niet alleen Zijn offer maar ook Zijn voorbede nodig hebt? Ik denk dat ik mag zeggen, dat de Zijnen veel meer van Hem ontvangen dan ze zelf beseffen. Hebben de discipelen er erg in wat Hij doet? Ze slapen naar alle waarschijnlijkheid. Hij bidt. Tekenend! Is het eigenlijk niet altijd zo op de weg der zaligheid, dat veel meer van Hem ontvangen wordt dan mensen zelf weten? Ik hoop dan maar dat de dingen die we nu overdenken u te meer aan Zijn voeten brengen. Dat u des te vuriger Hem zoekt en naar Hem vraagt. Zouden we het ook zo mogen zien, dat wie in de levende verbondenheid met Hem iets van Zijn beeld gaat dragen ook een biddend leven zal krijgen? Dat er dan bij mij ook iets komt van het zoeken van Hem in de eenzaamheid, het onder vier ogen genomen worden door Hem. We hebben vanuit de Schrift de voorbeelden voor ons van mensen met een biddend leven - maar hebben we ook zelf een biddend leven? Er is bij de levende God zoveel te zoeken in het gebed, voor onszelf en voor anderen. Ook voor de kerk waar we toe behoren in al haar noden. Er wordt wel gezegd dat ook echte gelovigen vaak maar weinig zegen en genade hebben, omdat ze te weinig de Heere zoeken in gebed. Er valt over zo'n uitspraak nog wel wat te zeggen, maar er zit veel waars in. Is er in God niet veel meer genade dan ik bij Hem zoek?

Nu zien we in onze tekst dat Petrus en anderen die met hem waren, Jezus nagevolgd zijn. We mogen het ons zo voorstellen: ze zijn wakker geworden, hebben ontdekt dat Jezus er niet meer was en zijn op zoek gegaan naar Hem. Wellicht hebben ze er een sterk vermoeden van gehad dat Jezus op een eenzame plaats was en hebben ze Hem daar gevonden. Onze tekst geeft ons de gedachte dat ze zich erg hebben ingespannen om Hem te vinden. Is dat, tussen haakjes, niet kenmerkend voor een discipel, dat hij altijd weer opnieuw in beweging is naar Christus toe? Weet u waarom? Omdat er voor een echt discipel buiten Hem niets dan de dood overblijft! Kenmerkend is voor een discipel het zoeken van Hem, omdat het boven alles om Hem te doen is.

In het vervolg van onze tekst zien we dat de discipelen Jezus zochten, omdat ze Hem erop wilden wijzen dat mensen naar Jezus vroegen. Er was werk voor Hem te doen. "Meester, heb er toch erg in dat zo velen naar U vragen. Ze hebben gehoord dat U wonderen gedaan hebt, zieken genezen". Ze willen Jezus als het ware terughalen vanuit de eenzaamheid naar de scharen. Hoe moeten we dat zien? Was dat goed? Of moeten we zeggen: kunnen ze Jezus nu niet even met rust laten? Dat is voor ons nog niet zo makkelijk uit te maken. In ieder geval weet ik één ding wel: dat het goed is wanneer een ambtsdrager of een vader en moeder de Heere smeken om Zijn werken te tonen in de gemeente en in het gezin. Is het niet goed wanneer we volhardend, aanhoudend smeken: Meester, kom toch en doe toch wat niemand doen kan en wil. Wordt Hij zo vanuit onze kerk en vanuit onze gemeente aangeroepen? Moeten we Hem niet met alles wat in ons is te hulp roepen?

We zien dat de eenzaamheid Jezus niet zo lang gegund wordt. Al gauw wordt Hij gevonden door Simon en door anderen. Jezus laat Zich door hen terugroepen tot de scharen! Zijn bidden, Zijn gebedsomgang met de Vader betekent niet dat Hij de mensen vergat. Bepaald niet. Hij heeft toch mede met het oog op de voorbede voor anderen de stilte gezocht. Een ambtsdrager die niet weet van het alleen zijn voor Gods aangezicht zal wel tot weinig of geen nut voor de gemeente zijn. Juist vanuit Zijn gebedsomgang met de Vader is Christus gereed om weer te werken onder de schare, om te prediken, wonderen te doen, te zoeken en zalig te maken. We horen tenminste geen enkel verwijt uit de mond van Jezus aan het adres van Zijn discipelen. Hij zegt niet tegen hen: kunnen jullie Me dan geen ogenblik met rust laten en weten jullie dan niet dat ik het aangezicht van Mijn Vader zocht? Niets van dat alles. Hij laat Zich te hulp roepen. Het is wel waar dat Hij het wat anders doet dan de discipelen bedoelden. Zij hebben ongetwijfeld gedacht dat hun Meester verder zou werken in Kapemaüm, maar Hij zegt tot hen: laten we in de omringende vlekken, gehuchten gaan om daar te prediken. Hij brengt Zijn Woord wanneer Hij wil en waar Hij wil, volkomen wijs en koninklijk. Kan Hij niet het beste beoordelen waar Hij werken moet?

Dat Ik daar predike ... Wat heeft Christus ook Zelf grote gedachten van de prediking gehad. Dat moeten we maar eens goed tot ons laten doordringen. Het zal wel waar zijn dat veel dingen belangrijk zijn in het kerkelijk leven, maar dit is het middel dat de Geest bij uitstek gebruikt, de prediking. Er mag verwachting zijn van de trouwe prediking van het Woord. Daar wil Christus door de Geest mensen trekken tot Zichzelf.

Nog een ding wil ik vooral benadrukken. Christus laat Zich hier te hulp roepen. Hij weert ze niet af. Hij zegt niet: Ik weet wel waar Ik werken moet. Hij laat Zich te hulp roepen ... Heeft het u wat te zeggen? Er is wel eens gezegd in de prediking: val Hem maar lastig! In onze tekst zit een aansporing om Hem aan te roepen met het oog op onszelf, onze (klein)kinderen, onze gemeente. Roept u Hem keer op keer te hulp, omdat u almeer ontdekt: zonder Hem en Zijn machtig, verlossend werk ben ik reddeloos? Kijkt u eens goed naar de gewilligheid waarmee Hij Zich laat roepen! Kijk eens naar de volheid van genade waarmee Hij Zich begeeft naar steden en armetierige gehuchtjes. Misschien vraagt u zich wel af: wat zou Hij in mij kunnen zien? Als Hij genade schenkt, doet Hij dat onverdiend en is genade ook werkelijk genade! Een goede boodschap voor u?

Werp u neer voor Hem, ook wanneer uw gebeden u aanklagen. Zie hier, de grote Voorbidder en getrouwe Hogepriester. Jawel, buiten Hem is de eeuwige dood, maar in Hem een volheid van genade!

M. Goudriaan, Veenendaal

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen