De laatste dingen (3)

GELOOFSLEER

En daarom is de gedachtenis van dit oordeel met recht schrikkelijk en vervaarlijk voor de bozen en goddelozen, en zeer wenselijk en troostelijk voor de vromen en uitverkorenen; dewijl alsdan hun volle verlossing volbracht zal worden, en zij aldaar zullen ontvangen de vruchten van de arbeid en van de moeite, die zij zullen gedragen hebben; hun onnozelheid (=onschuld) zal door elkeen bekend worden; en zij zullen de schrikkelijke wrake zien, die God tegen de goddelozen doen zal, die hen getiranniseerd, verdrukt en gekweld zullen hebben in deze wereld. Dewelke overwonnen zullen worden door het getuigenis van hun eigen consciënties, en zullen onsterfelijk worden, doch in zulker voege, dat het zal zijn om gepijnigd te worden in het eeuwige vuur, hetwelk de duivel en zijn engelen bereid is. En daartegenover de gelovigen en uitverkorenen zullen gekroond worden met heerlijkheid en ere. De Zone Gods zal hun naam belijden voor God Zijn Vader en Zijn uitverkoren engelen, alle tranen zullen van hun ogen afgewist worden; hun zaak, die, nu tegenwoordig door vele rechters en overheden als ketters en goddeloos verdoemd wordt, zal bekend worden, de zaak van de Zoon Gods te zijn. En tot een genadige vergelding zal hen de Heere zulk een heerlijkheid doen bezitten, als het hart van een mens nimmermeer zou kunnen bedenken. Daarom verwachten wij die grote dag met een groot verlangen, om ten volle te genieten de belofte Gods, in Jezus Christus onze Heere (NBG, art. 37-3).

Tweeërlei vonnis

Het slot van art. 37 wijst op het vonnis dat Christus, de grote Rechter van hemel en aarde, op de dag van het oordeel zal vellen. Het zal een rechtvaardig oordeel zijn. Het ene deel der mensheid wordt vrijgesproken en beërft de zaligheid, het andere deel wordt veroordeeld tot de banden van de eeuwige duisternis. Er is dus tweeërlei uitgang van de geschiedenis. Een algehele verzoening leert de Schrift nergens.

Niet alle mensen worden dus zalig. Christus gaat straks de grote scheidslijn trekken. Twee op de akker, twee op één bed, twee wellicht in dezelfde kerkbank, twee misschien wel aan dezelfde avondmaalstafel, de één wordt aangenomen, de ander achtergelaten en overgegeven aan het eeuwige gericht. Dit zijn aangrijpende gedachten.

Wie ook maar iets van het gewicht van deze dingen beseft, zal van harte art. 37 bijvallen als het zegt: 'En daarom is de gedachtenis van dit oordeel met recht schrikkelijk en vervaarlijk voor de bozen en goddelozen, en zeer wenselijk en troostelijk voor de vromen en uitverkorenen; dewijl alsdan hun volle verlossing volbracht zal worden, en zij aldaar zullen ontvangen de vruchten van de arbeid en van de moeite, die zij zullen gedragen hebben.' Laten we bij dit tweeërlei vonnis nog wat nader stilstaan.

Christus' oordeel over de goddeloze mensen

Als Christus vonnis gaat wijzen, zullen de goddeloze en boze mensen aan Zijn linkerhand worden gesteld. Het zijn zij die hebben geweigerd om de levende God te eren, maar knielden voor de afgoden van de tijd. Het zijn ook allen die het evangelie hebben verworpen toen het tot hen kwam, en weigerden in Christus te geloven. Art. 37 noemt met name de mensen, die zich driest hebben vergrepen aan de Bruid van Christus, aan de gelovigen. Zij waagden het Gods oogappel aan te raken! Over hen in het bijzonder, maar ook over alle andere ongelovigen, zal God Zijn schrikkelijke wraak doen komen en hen wegstormen in de eeuwige verdoemenis en werpen in het eeuwige vuur dat voor de duivel en z'n engelen is bereid. En allen zullen moeten erkennen, dat deze vreselijke straf terecht is. Ieder zal in z'n geweten overtuigd zijn, dat Christus een rechtvaardig vonnis velt. We zagen de vorige keer al, dat ook de verworpenen onsterfelijk worden. Het slot van art. 37 onderstreept dat nog een keer.

Maar het zal wel een vreselijke onsterfelijkheid zijn. Mensen zullen vanwege de pijn de dood zoeken, maar niet vinden. Zij moeten ver van Gods gunstrijk aangezicht de eeuwige straf lijden en onophoudelijk Gods geweldige toom dragen. Geen mens op aarde kan zich voorstellen wat dit betekent. De Bijbel noemt deze vreselijke toestand de eeuwige of tweede dood. Daarin is men geheel van Gods barmhartigheid en liefde verstoken en voorgoed van de Levensbron afgesneden. Eigenlijk is het een eeuwig sterven en toch nooit de verlangde dood bereiken. Christus was in deze tweede dood aan het kruis...

Onbarmhartig en liefdeloos is daarom een prediking, die, om het de mensen maar naar de zin te maken, deze huiveringwekkende werkelijkheid verbloemt, die niet in ernst en bewogenheid oproept tot waarachtige bekering, die niet de mensen als voor de rechterstoel van Christus brengt.

Christus' oordeel over de gelovigen

Art. 37 wijdt z'n slotregel aan wat op de dag van het oordeel met de gelovigen zal gebeuren. Zij zullen staan aan de rechterhand van Christus, leert de Schrift. Voor hen is de laatste dag de beste die ze ooit beleefden. Het is de dag waarop hun verlossing volkomen zal zijn. Want hun Rechter is ook hun Redder. Heel mooi zegt Augustinus in een preek: 'Wij belijden de Redder, opdat wij de Rechter niet vrezen. Want wie maar in Hem gelooft. Zijn geboden houdt, en Hem liefheeft, die zal niet vrezen als Hij komt om te oordelen de levenden en de doden; niet alleen zal hij niet vrezen, maar hij zal verlangen naar Zijn komst.' Al Gods uitverkorenen gaan de hun beloofde heerlijkheid in. Van de ene blijde verwondering naar de andere zullen zij gaan. Het zal veel heerlijker en rijker zijn dan ooit een hart heeft kunnen bevroeden en durven hopen. Een zaligheid niet af te meten, een zaligheid zonder einde, dat zal het zijn. Daar zijn geen tranen meer, want de zonde kan er niet binnendringen. Daar zullen de verlosten Gods aangezicht zien en verheugd hun lied zingen van God en het Lam. Christus zal het voor God en de heilige engelen belijden dat Hij hen allen kocht met Zijn bloed. Hij zal Zich voor het forum van allen tot Zijn Bruid bekennen. Voor de rechterstoel van Christus komen de zaken in het ware licht te staan. Eertijds vervolgden en verdrukten blijken daar de overwinnaars te zijn, en degenen die hen onderdrukten en vervolgden de grote verliezers. Hun op aarde schijnbaar verloren zaak blijkt straks de zaak van de Zoon van God te zijn. Daarom is zij een gewonnen zaak ook al heeft ze de schijn tegen. Alle verlosten zullen Gods oordelen over de ongehoorzame mensen goedkeuren. Hun eigen definitieve vrijspraak zullen zij blij begroeten en daarover juichen en de Heere dankzeggen. Zouden de gelovigen dan niet naar deze dag verlangen?

Guido de Brés, de opsteller van de Ned. Geloofsbelijdenis, deed dat in ieder geval wel. Hij moest de marteldood gaan sterven, maar hij wist: Ik ben heden genodigd tot de bruiloft van het Lam. In dat geloof stierf hij, door dat geloof is hij nu meer dan overwinnaar. Overwinnaar in en door Christus, de Zoon van God.

Ja, ook deze dingen moeten in de prediking voluit aan de orde komen. Wee de prediker die ze verzwijgt. Ernst, bewogenheid, vrijmoedigheid en blijmoedigheid geven elkaar in de rechte prediking de hand, om zo de mensen te bewegen tot het zaligmakend geloof in Christus, dat aanvechting, vervolging en strijd verdraagt vanwege het wenkend perspectief van wat eens komt. Leven wij in dat geloof?

P. Vermeer, Wilsum (D)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen