Men vraagt ons,

Men vraagt ons, hoe kerkeraden die tot Reformatie overgingen, te handelen hebben met de toelating tot het heilig Avondmaal.

Ons dunkt, deze quaestie wijst zichzelf uit.

Wie eenmaal in onze kerken tot het heilig Avondmaal is toegelaten, blijft toegelaten, tot tijd en wijle de kerkeraad hem het heilig Avondmaal ontzegt.

Wat men noemde „belijdenis doen" of „aannemen" is: toelating tot het heilig Avondmaal.

Een iegelijk dus van wien ten genoegen van den kerkeraad blijkt, dat hij deze „toelating" ontving, mag komen. Vandaar, dat ïn de meeste plaatsen de regel gevolgd is, om, bij ontstentenis der lidmatenboeken, een duplicaat of dubbel aan te leggen, en alle leden der gemeente uit te noodigen, daarop hun namen aan te geven. Aan hen die zulks deden reikte men dan een kaart uit, waarop zij zelf hun instemming met de belijdenis onderteekenden, en op die wijs viel het dan gemakkelijk goede orde te handhaven.

Nooit echter kan aan iemand, omdat hij niet op het duplicaat-lidmatenboek staat, de toegang ontzegd worden.

Meldt iemand zich aan, die bewijst, op welke wijze ook, dat hij „toelating tot het heilig Avondmaal" ontving, die moet toegelaten en mag niet geweerd.

1) Het Nederlandsche Burgerlijke Procesrecht, ie deel, 2e dr. 301,

2) Handleiding tot het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering, 2e gedeelte 839—843.

3) Het Nederlandsch Wetboek voor Bitrgerlijke Rechtsvordering 140—146,

Men zie ook een vonnis van de Arrond.-Rechtbank te 's-Gravenhage van 10 Januari i860 Rechtsg. Bijbl. X 453:

»(3. dat voor en aleer des eischers regt te beoordeelen op de in beslag genomen goederen in de eerste plaats moet worden onderzocht of de gedaagde als houder of bezitter der gearresteerde goederen moet worden besehouwd, en het beslag togen hem terecht is gedaan.

))0. dat hoezeer de bedoelde goederen zich in het huis des gedaagden bevinden, deze daarom niet alleen als houder of bezitter lean aangemerkt worden.”

4) Proc. Civ. 7e uitgave ad art. 126 C. d. Pr. C.

5) Cours de comp. et de proc. II 43.

6) 1. c. 844.

7) Ook Faure schrijft (1. c. 303) '• Tegen willekeur waarborgt zooveel mogelijk het noodzakelijk verlof des rechters (art. 722) enz,

8) 1. c.

9) !• c.

10) Zie ook Lipman Wb. v. Rechlsv, bladz. 326. Het door de redactie uit Dalloz overgenomene, is bovendien geenszins de algemeene opinie der Fransche juristen, zooals uit het reeds aangehaalde stuk in no, 5444 van dit Weekblad blijkt.

Althans, zoo hij erkent, dat de kerkeraad die de bediening van het heih'g Avondmaal aanricht, metterdaad in het ambt zijns Heeren staat.

Immers oordeelde iemand, dat zulk een kerkeraad niet de kerkeraad was, aan welks tucht hij zich onderwierp, dan kon deze kerkeraad ook geen heilig Nachtmaal aan­ richten.

Dan ware voor hem wat daar plaats greep eenvoudig een saamkomen van vrienden om den dood des Heeren te gedenken.

Het „niet onderscheidende het Nachtmaal des Heeren" zou op hen van toepassing worden, en hierin lag dan het kwaad.

Omzichtigheid is dus zeer geboden, geboden ook voor den kerkeraad, om niet door ontijdige en onnoodige strengheid van maatregel te verstrooien in stee van saam te brengen in de schaapskooi des Heeren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen