Degen de vervalsching deer gereformeerde Belijdenism,

Dr. ADOLPH ZAHN.

Van Luthardt is het bekend, dat hij de betrekkelijke wilsvrijheid des menschen voorstaat, ook al kan zij alleen ddn eerst toegepast worden, wanneer de mensch onder Goddelijken invloed gekomen is. Hoe weinig beteekenend deze wilsvrijheid ook moge zijn, altijd put zij toch uit een eigen kracht van den mensch. Dat Luthardt dit werkelijk leert, blijkt ook uit zijn aanprijzende beoordeeling van de «Zedelijke vragen" van Kittel. Hier treft men de betrekkelijke wilsvrijheid aan. Van het doen dezer wilsvrijheid kan men slechts zeggen, dat het de voorwaarde is voor de verkiezing en de grond voor het onderscheid tusschen mensch en mensch. Maar dit willen nu Luthardt en Bieckhoff niet beamen. Zij spreken van een tegenhouden des menschen op den weg der verkiezing, die volgens Lhemnitz een proces moet zijn, dat den strijd tusschen

vleesch en geest openbaart. Dat tegenhouden moet slechts door de genade veroorzaakt worden. Is het dat, dan kan het geen voorwaarde zijn van de verkiezing, en dan is het ook geen doen des menschen, dat een onderscheid maakt tusschen hem en zijn tegenstrevenden broeder. Wil men werkelijk tegen de Missouriërs een houvast hebben, dan moet men in het begin der bekeering eene medewerking des menschen leggen. Dit wil men echter niet en zoo is er slechts verwarring mogelijk. De genade moet de eenige oorzaak zijn en toch moet zij weerstaanbaar wezen. Werkt iets alleen, dan breekt het ook den tegenstand; ja, deze is er in het geheel niet, als de genade souverein is. Luthardt zeide eens: Zeker kan niets de uitverkorenen uit de hand Gods rukken, maar zij kunnen zelven afvallen. Niets — en dan zijzelven! Ook eene verkiezing, waarvan het aanzijn des geloofs voorwaarde is, is niet houdbaar, daar het slechts een logische omweg is, omdat God het geloof werkt. Staat men op Bijbelschen grond, dan moet men beide belijden, namelijk de alles en alleen werkende praedestinatie en daarnaast het tegendeel, eene roeping van velen, die toch niet tot krachtige bekeering leidt. Op die laatste berust de ernst der prediking en vermaning, tot allen gericht; maar de praedestinatie geeft de zekerheid, dat God nog een tweede zaak moet doen, zal de mensch komen tot waarachtige bekeering. In dien geest zegt Calvijn in zijn Institutie (III. 23, 14):

«Dewijl wij niet .weten, wie tot het getal der gepraedestineerden behoort en wie niet, moeten wij alzoo gezind zijn, dat wij willen, dat alle menschen zalig worden. Alzoo zal het geschieden, dat zoo wie ons toekomt, wij zullen arbeiden, om hem den vrede deelachtig te maken. Maar onze vrede zal op de kinderen des vredes rusten. Daarom moeten wij, zooveel ons aangaat, voor alle menschen gezonde en strenge berisping als medicijn gebruiken, opdat zij niet verloren gaan, noch and^eren verderven. Maar het zal Gods werk zijn de berisping bevorderlijk te maken dengenen, die Hij tevoren geweten en gepraedestineerd heeft."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen