Buitenland.

Duitschland. Uit Berlijn.

De parochiën, waarin de Evangelische kerk van Berlijn verdeeld is, zijn vereenigd door een synode, welke den naam van »stadssynode" draagt. In dat lichaam hebben tot hiertoe de liberalen de meerderheid, al wordt de meer behoudende groep steeds krachtiger daarin vertegenwoordigd. Er wordt in Berlijn een hoofdelijken omslag geheven, die door de staatsbeambten geïnd wordt, doch welke niet door dwangmiddelen van de zijde van den sterken a, rm der overheid mag binnengehaald. Jaarlijks wordt voor kerkelijke doeleinden de som van f 267, 000 geïnd, waarvan ƒ 60, 000 bestemd is voor het bouwen van kerken in wijken, waar tothiertoe geen kerkgebouw voor de Evangelischen was gesticht. Er zijn wijken van duizenden zielen, waar niet één bedehuis gevonden wordt; de parochie, sZion" genaamd, telt honderd duizend zielen en wordt slechts door drie predikanten bediend. Meer leeraren en meer bedehuizen zijn dringend noodig, wil niet de groote massa geheel verwilderen.

Nu zou het wenschelijk zijn, dat de kerkelijke besturen geldleeningen aangingen om diar tot kerkstichting te kunnen overgaan, waar dit het dringendst noodig is. Doch de regeering wil hiervoor geen toestemming geven. Dit zal niemand verwonderen, wanneer men weet, dat de Pruisische koning het sumepiscopaat over de Evangelische kerk uitoefent, d. w. z. dat hg als opperste bisschop fungeert Keizer Wilhelm I wilde dit sumepiscopaat niet laten varen en het is te vreezen, dat zijn kleinzoon Wilhelm II evenzeer het Erastiaansch beginsel voorstaat, volgens hetwelk het hoofd van den staat ook hoofd van de kerk des lands behoort te zijn. Althans het staatsministerium heeft zich tegen de goedkeuring verklaard van de resolutie der Stadssynode van 1885, waarbij tot het aangaan van eene leening werd besloten.

Deze zaak kwam den 10 en 11 September in de Stadssynode ter sprake. De »vorstand" stelde voor uit te spreken, dat men het betreurde, dat de staat aan de kerk het recht ontzeide om leeningen aan te gaan. Ook wilde het rcoderamen te kennen gegeven hebben, dat het eenige redmiddel, om een eind te maken aan de treurige kerkelijke toestanden te Berlijn, bestaat in het aangaan van geldleeningen; dat het niet betaamde om hulp uit de provinciën voor de stad Berlijn aan te nemen; dat de stadszending, als buiten de kerkelijke orga> nisatie staande, als onnut en zeer bedenkelijk behoorde beschouwd te worden, dat deze gemeente het aanstellen van diakonessen aanbevelen en bij het staatsministerie een nieuwe poging gewaagd moest om het recht tot het sluiten van leeningen te verkrijgen.

Aan aanvallen op de sladszending, waarvan Dr. Stöcker de ziel is en die tevoren gesteund werd door den Duitschen kroonprins, thans keizer Wilhelm II, ontbrak het niet. De ƒ 90, 000 die voor de stadszending gebruikt worden, konden beter besteed, betoogde men, door rs predikantsplaatsen te stichten. Door een vriend van de stadszending werd betoogd, dat de stillen in den lande slachtoffers werden van deze sectegeest, omdat in hunne geestelijke behoeften niet werd voorzien: immers de stadszending was, hoe uitnemend ook, niet in staat om de predikanten naar behooren in hun herderlijk werk bij te staan. Stöcker nam ten slotte het woord, om zijn geesteskind, de stadszending, in bescherming te nemen. Hu zeide, dat zijn liberale medeleden der synode politieke vrienden badden in den landdag, en dat dezen eraan konden medewerken, teneinde van den staat meer geld te verkrijgen voor de geestelijke behoeften van het volk. Naast de behartiging der stadszending wilde hij kerken bouwen en nieuwe predikantsplaatsen in het leven roepen.

Het eind der Zaak was, dat met groote

meerderheid van stemmen aan de regeering opnieuw het recht van leeningaluiten gevraagd werd. Omtrent de stadszending vei: klaarde de synode: De . werkzaamheid der stadszending biedt geene vergoeding voor de belemmeringen, die de ontwikkeling van de georganiseerde kerk van Berlijn in den weg staan. Zij is als zegenrijk te beschouwen, wanneer zij in de verschillende parochiën met de wettige kerkelijke besturen samenwerking zoekt en in het bijzonder met de kerkelijk geordende diakonie in organisch verband treedt.

Schoon de meerderheid, gelijk wij reeds opmerkten, in deze vergadering uit liberalen of modernen bestond, durfde men het toch niet aan om de stadszending botweg te veroordeelen. Wel hadden wij gaarne uit Stöcker's mond gehoord, dat het zijn streven was, om van lieverlede het werk zijner zendelingen aan de kerk over te dragen en dat dus die vereeniging arbeidde om zichzelye op te heffen. Doch zuivere begrippen omtrent de kerk worden in Duitschland maar bij weinige menschen gevonden. Ook is het te betreuren, dat mannen als Stöcker door de historie van zoovele eeuwen nog niet tol de ji^etenschap schijnen gekomen te zijn, dat het ontvangen van staatsgeld voor kerken met een verzwakt hiërarchisch kerkbestuur eer ten vloek dan ten zegen strekt.

Hierin waren allen ter synode het eens, dat de kerkelijke toestand te Berlijn allertreurigst is.

Slavenhandel in Centraal Afrika.

Duitschland en Engeland betwisten elkander de heerschappij over Midden-Afrika. Beide landen zijn erop uit in die streken groote maatschappijen voor het drijven van handel en het exploiteeren van den grond te stichten en die te laten arbeiden onder bescherming van de overheid van het land, waartoe zij behooren. Op den duur kunnen conflicten tusschen Engelsche en Duitsche onderdanen niet uitblijven. Maar nog is er een derde macht, welke zich in Centraal-Afrika doet gelden. Het is die der Arabieren. Het is er dezen niet om te doen, om den grond te bebouwen of om er handel te drijven. Zij azen slechts op ivoor en slaven. Heeft de Arabier een voldoende hoeveelheid van die beide waren, want menschen worden als koopwaar behandeld, bijeenvergaderd, dan voert hij ze naar j, de kust, ten einde ze aan den meestbiedende teverkoopen. De slavenhandelaar ziet er volstrekt niet altijd als een wreedaardig monster uit. Wanneer hij op zijn rijk opgetuigde ezel, in een wit kleed gehuld, met een zijden tulband op het hoofd en met rijk versierde wapenen aan zijne zijde, fier langs zijn troep rijdt, zou men niet denken, dat hij een man is, die handel drijft in menschenvleesch en er niet tegen opziet menschen op de gruwzaamste wijze te mishandelen Hij ziet het althans koelbloedig aan, hoeveel ellende er door zijn hebzucht geleden wordt. Hij is omringd door inboorlingen, wier dorpen hij heeft geplunderd, en die hij nu naar Zanzibar laat leiden om ze daar als slaven te verkoopen. Mannen en vrouwen moeten op dien tocht naar de slavenmarkt groote lasten ivoor of graan dragen; vrouwen, die kinderen hebben, welke nog niet loopen kunnen, mogen deze met haar last dragen, doch als zij teekenen van vermoeidheid geven, dan wordt het kind van haar afgescheurd en op den weg geworpen, want de slavenhandelaar heeft liever, dat het ivoor aan de markt komt, dan het kleine kind.

In eene meeting, onlangs te Londen gehouden, zeide een Roomsch kardinaal: !> De slavenhandel, gelgk deze tegenwoordig gedreven wordt, kan tot niet anders leiden dan tot verwoesting der stammen van de binnenlanden van Afrika." De gezagvoerder Cameron heeft verklaard, dat jaarlijks minstens een halt millioen negers gewelddadig uit hun land gehaald en als slaven verkocht worden. Kardinaal Lavigerie verzekert op grond van getuiger issen van Roomsche zendelingen, dat Cameron's schatting te laag is. Dit is zeker, dat hij niet mederekent dezulken, die bij het jacht maken op slaven omKomen, en die, welke sterven op den vreeselijken tocht naar de kust. De ouden van dagen, de kreupelen, de zwakken of liever allen, die niet naar de kust kunnen marcheeren, of op de markt aldaar geen geld waard zijn, worden onbarmhartig door de slavenjagers doodgeslagen. Kardinaal Lavigerie geeft een huiveringwekkende beschrijving van het marcheeren naar de kust. Om ontvluchting onmogelijk te maken, worden de handen der krachtigsten zóo gebonden, en dikwijls ook de voeten, dat het gaan eene pijniging voor hen wordt, terwijl zij op hunne schouders jukken dragen, die onderscheidene dier ongelukkigen tezamensnoeren. Zoo moeten zij geheele dagen voortgaan, terwijl zij nog bovendien zware lasten moeten ' torsen. Des avonds wordt hen eenige handvollen rauwe rijst toegeworpen; ander voedsel krijgen zij niet. Geen wonder, dat de zwaksten weldra bezwijken. Doch vrees kan degenen, die schier bij den weg nedervallen, ertoe brengen om hunne uiterste krachten nog in te spannen. De geleiders nemen daarom een houten paal en slaan daarmede hem of haar, die het meest uitgeput schijnt, in den nek, en het gevolg is, dat he ongelukkig slachtoffer stuiptrekkend ter aarde stort. De geheele troep schijnt dan door den schrik nieuwe kracht gekregen te hebben en vervolgt dan zijn weg. Telkens, wanneer een der slaven teekenen van buitengewone vermoeidheid geeft, wórdt deze afschuwelijke handeling herhaald. Daar zulk een tocht naar de slavenmarkt aan de zeekust soms maanden duurt, worden er zóovelen onderweg als honden doodgeslagen, dat de slavenhandelaar gemakkelijk den weg naar de binnenlanden, van Afrika kan terugvinden, als hij let op de geraamten van negers, die onderweg koelbloedig werden doodgeslagen. Het is daarom niet te verwonderen, dat zulke gruwelen de bevolking in Centraal-Afrika zeer hebben doen verminderen, zoodat de slavenjagers allerlei listen moeten in het werk stellen om de arme negers in hunne handen te krijgen. Een van de zendelingen van kardinaal Lavigerie zegt, dat een kind of eene vrouw, die zich tien minuten buiten haar dorp waagt, geene zekerheid heeft van ooit terug te zullen keeren, vanwege de strikken, die de slavenhandelaars spannen. Volgens den kardinaal Lavigerie, die in den laatsten tijd als het ware een kruistocht predikt om de arme negers tehulp te komen, zijn de volksstammen, die door de Arabieren verwoest worden, vriendelijk en vlijtig van aard, zoodat onder goeden invloed dit deel der wereld tot een der welvarendste van deze aarde zou gemaakt kunnen worden. Deze laatste bewering laten wij voor rekening van den kardinaal, evenals de bewering, dat onder beschavende invloeden Centraal-Afrika een van de rijkste deelen der wereld zou kunnen worden. groot genoeg om de overbevolking van Europa te ontvangen.

De vraag is: »Zal Centraal-Afrika overgelaten worden aan den schandelijken moedwil der Arabieren en Mahomedanen, of zullen de Christennatiën zich over dat land ontfermen, zoodat de weeriooze bevolking beschermd en het Evangelie er gepredikt wordt ? " Het is daarom te hopen, dat er niet getwist worde over het bezitten van Afrika's kustlanden, maar dat de natiën, welke in Centraal-Afrika koloniën hebben, de handen ineen zullen slaan, ter onderdrukking van den slavenhandel en ter bescherming van het werk der zending onder die ongelukkige volken.

De toestand, hierboven beschreven, bewijst ons weer opnieuw, dat de mensch door de zonde tot een ontzettende diepte gevallen is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen