,,Wees in geen ding bezorgd.''

Wees in geen ding bezorgd; maar laat uwe begeerten in alles, door bidden en smeeken, met dankzegging bekend worden bij God. Fil. 4:6

Bezorgd te zijn is Felagiaansch, is Sadduceesch, is de zonde waartoe de ketterij van Arminius leidt.

Vandaar dat elk op zijn beurt door die kna­ h gende bezorgdheid overvallen wordt; want u immers, ge denkt toch, bij het hooren van Pelagius en zijn geesteskinderen, nooit in de d eerste plaats aan een man dien ge verafschuwt, maar allereerst aan uw eigen ik, dat booze e ik, dat ge, voor Gods heilig oog, onvoorwaar­ p delijk veroordeelt in u zelf. v

In den hemel is geen angst denkbaar. Wezenlijke angst en benauwdheid is het eigendommelijke van-de hel. En alle bezorgdheid, die op aarde den armen mensch den slaap rooft en hem onrustig maakt, is door Satan in zijn hart opgewekt. v n d w h

Toen Satan in het Paradijs den mensch influisterde, dat God niet goed voor zijn wezenlijk geluk zorgde, en dat hij veel gelukkiger kon worden door zelf den teugel van zijn leven in handen te nemen, toen wierd die booze demon der ^bezorgdheid" over de aarde losgelaten.

Want natuurlijk, wat Satan begon met ons diets te maken met opzicht tot ons geestelijk welzijn, dat moest noodwendig ook tot ons aardsche leven gaan doordringen.

Beeld ik mij eens in, dat ik zelf mijn eigen geluk in handen moet nemen; dat mijn toekomst aan mij zelven hangt; of ook hangt aan goede of demonische inwerkingen; en dus niet eeniglijk mij toevloeit uit de Fontein aller goeden die in God is, dan is er geen vrede meer; dan moet ik onrustig in mij zelven worden, en dan kan er geen vrede meer voor mij we zen, of het moest dan zijn de valsche vrede van de zelfmisleiding, van bedwelming of van geestelijken, slaap.

En toch, bij een nieuw jaar, dat ge intreedt, voelt ge dien valschen prikkel van Satan uit het paradijs nog altoos in u nawerken, en klimmen die bange zorgen weer zoo zielsbenauwend in u op.

Niet in ieder even sterk.

o. Er zijn ook £? «bezorgden van harte. Gelukskinderen die met hun geld geen weg weten; die uitpuilen van gezondheid; in wier huis de toon der gulle vreugd nooit wegsterft; die door rouwe noch smart ooit beloopen werden; die, door ieder geacht, geloofd en toegejuicht, als alles genoten is, nog altoos ter genieting overhouden.

Maar dat zijn hooge uitzonderingen. Op elke honderd is er zoo niet één.

En verreweg de meesten kennen wel waarlijk een hangen druk, en sleepen wel wezenlijk - — bang kruis op aarde met zich. Dat er of bange geldelijke zorg is, die als een strop de keel toenijpt; of pijn en inzinking van kracht; of stil en knagend verdriet; of rouwe en wreed gemis; of smaad en hoon en laster! Satan was zoo vindingrijk, en de fiool van bange benauwdheden, die hij op aarde uitgoot, is zoo onuitputtelijk rijk in soorten en - ^ariatiën. De apostel zegt het wel goed: »dat ieder zijn eigen pak zal dragen".

En hoopt zich die velerlei angst nu in één hart op, dan krenkt dit het leven. Dan wordt de ademhaling van den fleren geest belemmerd. De levensmoed en het karakter lijden er door ge-er onder. De geestdrift wordt bluscht.

En dan wordt het benepen hart zoo licht ongeloovig en bitter. Ongeloovig, roepende: »Zou God nooit meer van ontferming weten ? , " en bitter, als het klaagt: »Bij menschen is geen trouw en waarheid meer!" Psalm 17 is zoo diep menschkundig.

En nijpt die angst en die bange bezorgdheid dan heel het jaar door, hoe veel sterker moet die benauwing dan niet op ons aandringen, als het jaar weer omliep, en in één oogenblik des tijds al de bange zorgen voor de toekomst van een gansch jaar op ons aanstormen! o, God alleen weet wat bange zielsbenauwdheden er ook nu weer in zoo menige verscholen kamer, in zoo menig menschenhart worden doorgestreden.

De ontzettende toeneming van den zelfmoord en van den waanzin toont dat wel. Want men moordt zichzelf niet, of het moet schriklijk in het vaneengescheurde hart gewrongen en geperst hebben, en de duizenden waanzinnigen, die onze gestichten herbergen, moeten vreeslijk gemijmerd en gezonnen en gesponnen hebben in hun zielsangst, eer ten slotte de benepen hersenen het opgaven; den armen worstelaar lieten ontzinken aan zichzelf; en hem in den waanzin althans verlosten van zijn doodelijke benauwing.

En, dat alles deed nu het ongeloof! Dat kwam nu alles eeniglijk uit die ééne diepe zonde, dat de nietige^ mensch waant zelf iets te zijn, zelf iets te kunnen, en dat hij rAet gelooft aan het alles bestellend, alles verzorgend, alles beheerschend ontfermen van onzen Vader die in de hemelen is.

Die angst is een straf. Een booze straf, die op geheel natuurlijke wijze uit het zelf willen zorgen voortvloeit; die den men"sch niet kan gespaard worden; en waartegen maar één tegengif bestaat, dat ge uw ik er aangeeft, alle schepsel varen laat, Pelagius in uw eigen ziel verstikt, en als een kind, ja, als een kldn kindeke, u weer onvoorwaardelijk, geheel en al en ganschelijk, toevertrouwt aan de hoede en almachtige zorge van den Heere uwen God. o. Er wordt wel geroepen, dat »geloof' er weinig toe doet, als we maar braaf, en als we maar arbeidzaam en minnaars van de deugd zijn; maar Hij die de harten doorzoekt, weet het wel anders.

Want zijn alziend Oog merkt het wel, hoe liet juist dit afbreken van het geloof is, dat in de maatschappij der arme menschheid in haar angsten en benauwdheden op duizend dooden te

- . , .., zelfmoord !itf".iTi^" en in ? .''? !'.'^°5'^i''? ^'^°°'''^^'''-!''.^"J de zoo schrikkelijke verbijstering """"' van den krankzinnige.

Waarin ligt bij een schipbreuk de redding der opvarenden?

Is het, dat ze elk hoofd voor hoofd zich zelf zoeken te redden ? Dat ze allerlei zelf doen?

Elk, hoofd voor hoofd, gaan schreeuwen en gillen in doodsangst en bange zielsbenauwing ?

Och, ge weet het. Dan juist zijn ze verloren. Dat juist is het zekerst middel, om allen hun dood in de golven te doen vinden.

Neen, het behoud der bemanning en der opvarenden bij zulk een schipbreuk bestaat juist hierin, dat ze niets doen, dat ze zich zoo stil en rustig mogelijk houden, dat niemand gilt, maar ieder bidt, en dat aller oog en oor zich eeniglijk richt naar den kapitein die op de brug van het schip staat.

Die ééne man zorgt. Die ééne man kan zorgen. Aan dien ééne hangt aller heil.

En woudt ge dan in de groote schipbreuk des levens minder doen tegenover den Heere uwen God?

Waant ge dan heuscli, dat gij met allerlei te verzinnen, en op allerlei te peinzen, uzelven ooit veilig in de haven zult brengen?

Neen, zeg ik u, maar juist door uw bezorgdheid staat ge uw eigen geluk, uw eigen redding, uw eigen toekomst in den weg.

Op Hem, uw Vader die in de hemelen is, daarom aller oor en aller oog gericht.

Minder gezonnen en gepeinsd, en meer gebeden en in meer smeekingen geworsteld! Eigen peinzen schroeft het hart toe, maar een uitvloeiend smeekgebed is een stille ontspanning van innerlijke zielsbenauwdheden.

En dan is het daarom wel niet zeker, dat elke nood zal worden weggenomen, noch dat elke duisternis zal opklaren, maar dit staat vast, wie, als een kindeke aan de hand van zijn hemelschen Vader ook dit jaar intreedt en ook dit jaar doorwandelen wil, die komt er. Dien zal God zelf in de bange ure met zijn vertroosting verkwikken. En die zal, ook in het bangste lijden, omdat hij de hand van zijn trouwen Vader voelt, nog te midden der smarten innerlijk jubelen in zijn God.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen