Voor Kinderen.

Pinksterfeest.

Waar de menschen ook vervuld van zijn, zeker uit zich zelf niet van den Geest des Heeren.

Want des Heeren Geest is niet die van nijd en twist en boosheid. Dat zegt ons het Woord Gods duidelijk. En toch wordt al dat kwaad , onder de menschen gevonden, omdat juist een booze geest in hen werkt en de zonde en de duivel hen beheerschen. Zoo doen zij dan niet wat des Heeren Geest wil, totdat Hij komt en den boozen geest uitdrijft en zelf in hun hart gaat wonen, zoodat zij worden tempelen d. i. woonplaatsen van den Heiligen Geest.

»Dit hemelvuur, " zegt een schoon Pinksterlied,

»Dit hemelvuur raakt zielen aan En doet hen diep verslagen staan Elk vraagt: Wat zal ik doen? Zou 'k steeds met stof en asch mij voên ? Het zal die dwaalden leeren, Tot Ged terug te keeren: 't Belooft in Christus' bloed, Vergeving aan 't gemoed."

Aan de uitstorting van dien Geest des Heeren, die zelf God is, en als Trooster kwam nadat de Heere Jezus van de zijnen was opgenomen, denken we op het Pinksterfeest. Dat wil nu niet zeggen, dat die Geest op alle menschen is gekomen, omdat zij b v. nu niet meer zoo ruw en woest zijn als onze voorouders, en de menschen, althans de beschaafde, elkaar niet meer onophoudelijk bevechten. Neen, dat is ook wel een groote zegen van God, maar het Pinksterfeest is alleen in waarheid een feest voor hen, die eerst recht Paaschfeest hebben gevierd en op den Hemelvaarts dag nog wat beter blijdschap hadden dan bijvoorbeeld uit de stad te gaan of een vrijen dag te hebben. Het is een feest voor allen die nu weten, dat de Heere Jezus voor hen is gestorven en weer opgestaan en verhoogd aan de rechterhand Gods, zoodat Hij nu altijd leeft om voor hen te bidden. Want hij was het ook, die tot den Vader bad zoodat een andere Trooster gezonden werd : de Heihge Geest. Wederom lezen wij zoe terecht:

»Dit feest, 't welk 't groote Paaschfeest sluit, Wijdt met een goddelijk geluid, Den tempel door de vlam, En 't zoenbloed in van 't Godd'lijk Lam. Verblijdt u, Isrels scharen. Gij ziet de rookpilaren, 't Geluid der wolkkolom Vervult het heiligdom."

Ook ons hart, het uwe en het mijne, wil die Geest vervullen. Het is zeker moeilijker te begrijpen wat het Pinksterfeest ons te zeggen heeft dan het Kerstfeest of het Paaschfeest. Maar, lieve vrienden, het is niet te moeilijk den Heere te vragen ons dien Geest te schenken. Want er is een belofte bij gegeven, dat als reeds de boozen hun kinderen toch geven wat goed is, des te meer de Hemelsclje Vader den Heiligen Geest geven zal hun die er om bidden.

AAX VRAGERS.

Op een vraag »of het goed is te zeggen: Sem, Cham en Japheth, " zouden we wel willen antwoorden met een andere vraag: Waarom zou het kwaad wezen?

juist echter is het in zekeren zin niet. In de Schrift beduidt het woord grootste vaak oudste; en kleinste; jongste (Zie b. v. Richtefen 6 : 15).

Nu zien we uit Genesis 9 : 24 dat Cham de jongste zoon, en uit Gen. 10 : 21, dat Japhet de oudste was.

Naar de volgorde der jaren moet het dus zijn: Japhet, Sem, Cham

Doch wij behoeven daarom de gewone volgorde, waarin de Schrift ze ons opgeeft, niet te veranderen. Want deze noemt hen naar de betrekking waarin die zonen stonden tot de belofte Gods, tot het volk Israël, waarin eens alle geslachten der aarde zouden gezegend worden.

Uit Sem was Israël gesproten. Sem had de belofte van den Messias en de zaligheid is uit de Joden. Dus staat Sem in dit opzicht het hoogst en alzoo het eerst. Mozes die het boek Genesis schreef, stamde zelf uit Israël, dus uit Sem.

Van Cham stamden vele volken af, met welke Israël in aanraking kwam. Het is dus duidelijk dat Cham na Sem het eerst genoemd wordt.

Japhet eindelijk, was de stamvader van verschillende volken, die óf eerst veel later óf in 't geheel niet met het volk Israël in aanraking kwamen, bv. de Grieken, de Romeinen en de volken die nu in Europa wonen. Japhet wordt dus het laatst genoemd, als de drie zonen van Noach achtereen vermeld worden.

Voor Babbelaars.

Pythagoras was een heel wijs man in den ouden tijd. Hij onderwees veel jonge lui en al hield hij geen armenschool, zij behoefden niets er voor te betalen. Alleen moesten zij — zeven jaar lang de lessen aanhooren, zonder een woord te zeggen of iets te vragen. Want, zei Pythagoras, eerst dan is iemand wijs genoeg om zich te laten hooren.

Wat is het goed dat niet alle meesters doen als Pythagoras! Anders zouden zeker alle scholen leeg staan.

In Perzië was ook eens een verbond van geleerde mannen, die veel onderzochten, maar nooit met meer dan 100 wilden zijn en dan zulke, die zoo weinig mogelijk praatten.

Eens kwam een geleerde, Saafi genaamd, en vroeg of hij er ook bij mocht. Tot antwoord nam de voorzitter een beker, vulde dien geheel met water en bood hem dien aan. Dat wou zeggen: 't Gaat niet. Het getal is vol.

Dat begreep Saafi ook, al werd er geen woord bij gezegd. Maar wat deed hij ? Hij liep even weg en kwam terug met een rozenblaadje. Dat legde hij zoo voorzichtig (en zonder spreken) op het water in den vollen beker, dat er niets overliep.

Gij begrijpt wat dat beduidde. Allen klapten in de handen en Saafi werd aangenomen. Vele jongens en meisjes zouden goed doen zich ook eens in de kunst te oefenen, om iets zoo te zeggen. Want zwijgen is wel zoo moeilijk als spreken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen