Uit de Pers.

In de jongste aflevering, die van het Tijdschrift voor Geref. Theologie het licht zag, gaf Ds. Westerbeek van Eerten een belangrijke bijdrage tot kennis van het gevoelen der oude Theologen en Martelaren over de Kinderdoop; bood Ds. de Gaay Portman copie van wat in de Acten der classis van Walcheren, in zeker tijdperk, over de Zending te vinden staat; en sprak Dr. Schot zich uit over de zendelingen als Dienaren des Woords.

Dr. Schot acht dat de D. K. in art. 7 hier genoegzaam licht verspreidt.

Zij die • missionarissen (zeadelingen) worden genoemd, gaan uit om Gods Woord aan ongedoopten te bedienen, en arbeiden om dezulken tot den heiligen doop te brengen, opdat de kerk van Christus ook onder hen openbaar worde

Zij moeten, wil het goed zijn, als gezanten van Christus, met autoriteit het Woord huns Konings brengen, zoodat de Koning door hen spreekt.

De rechte zendeling heeft dan ook den dienst i^es Woords en der Sacramenten, en moet van Christus' wege door de Kerk voor dtn dienst des Woords gezonden worden. Immers nu zendt onze Christus alleen door de Kerk voor den dienst des Woords.

Onder de Gereformeerden zal men ovei: al het reeds genoemde ook wel eenstemmig ziju; maar niet allen onder ons zijn het er over eens. hoe de Kerk de zending voor den dienst des Woords onder ongedoopten moet uitoefenen-Onze Gereformeerde kerken leven onder de Dordlsche Kerkenorde; maar, zegt menigeen, die Kerkenorde zegt zeer weinig over de zending onder Heidenen, loden en Mahomedanen en men meent dan het recht te hebben allerlei geliefkoosde meeningen vast te houden en zijn eigen weg te moeten gaan.

Toch zegt de Kerkenorde wel zooveel, dat de hoofdlijnen, die hier moeten gevolgd worden, voldoende aangegeven zijn. Zij noemt bepaald de zendelingen .

Duidelijk blijkt uit .irt. 7, dat de Kerkenorde hen die gezonden worden om kerken te vergaderen, die naren noemt, die den dienst des Woords heljben; en er is geen twijfel aan, dat met dit vergaderen bedoelt is een vergaderen van ongedoopten onder de Heidenen. De Kerkenorde noemt dus hier de zendelingen, die. volgens haar, dienaren des Woords onder de Heidenen, Joden en Mahomedanen zijn.

Zoo blijkt dan, dat onze vaderen voor den arbeid onder de Heidenen geen afzonderlijken dienst had den, maar daarvoor dienaren des Woords stelden, al was derzelver dienst altijd eenigszins buitengewoon en verschillend van die der dienaren in de plaatselijke kerken.

Op den zendeling of missionaris is dan ook van toepassing art. 3 onzer Kerkenorde, dat zegt: Het zal niemand, alhoewel hij een Doctor, Ouderling of Dia ken is. geoorloofd zijn den dienst des Woords en der Sacramenten te betreden, zonder wettelijk daartoe be roepen te zijn.

Onze kerken, die leven onder deze Kerkenorde, kunnen het niet toelaten, dat een zendeling optrede zonder wettig geroepen te zijn tot den dienst des Woords, omdat deze eisch in art. 7 bepaaldelijk ook voor • hen die gezonden worden om kerken te vergaderen, dat is voor de ze«delingen, geldig wordt verklaard.

De zendelingen moeten tot den dienst des Woords beroepen worden. Dit is tenminste in onze Kerkenorde bepaald.

En waar zij eene wettelijke beroeping moeten heb ben, in kerkelijken weg, is dat eene beroeping als wordt aangegeven in art. 4.

Daar zien wij, dat de wettelijke ieroepinfhestiia.t, ten eerste in de verkiezing, ten andere in de examinatie, ten derde in de approbatie en ten laatste in de openlijke bevestiging.

Eerst zij die geroepen zijn, kunnen gezonden worden om hier of daar te prediken in de gemeente onder t kruis, of anderszins om kerken tt vergaderen.

De wijze, waarop onze vaderen dienaren naar kruisgemeenten zonden en daarvoor beriepen, wilden zij ook zooveel mogelijk in praktijk brengen bij de uitzending van dienaren, om kerken te vergaderen in Heidenlanden.

Maar zij moesten behoorlijk tot den dienst toegelaten en beroepen zijn. Eerstelijk moeten dan de zende linge» verkozen worden. Dit recht moet volgens onze kerkregeering steeds aan eiken kerkeraad gelaten worden, en wij zouden het raadzaam achten, dat dit moest geschieden niet zonder goede correspondentie met ds classe of classicale en synodale deputaten, als deputaten voor de zending aangewezen. Ook zou, indien men dat noodig oordeelt, misschien aan die deputaten de verkiezing kunnen worden gemandateerd.

Dan komt de examinatie, die zal moeten geschieden door de classe, die zelf of door haar classicale deputaten of van wie eene kerk verkoor, of door de classe waarin de verkorene woont, indien hij verkoren is door synodale deputaten Men zou in dit laatste geval enkele bepaalde dassen daarvoor kunnen aanwijzen, maar dit vinden wij minder raadzaam, en nadeelig, daar dan allicht enkele dassen en kerken zich met de zending zullen inlaten en de anderen niet, terwijl er in dit opzicht gelijkheid en gelijkstelling der dassen wezen moet.

Deze examinatie is, daarop worde ioir, niet slechts praeparatoir. o6k^Atl, plremp

/De approbatie zal in dit geval, wanneer een kerk verkoos, moeten geschieden door de lidmaten dier kerk en de goedkeuring der classe of classicale deputaten voor de zending, in overleg met de synodale deputaten voor die zaak. Wanneer de classicale deputaten verkozen, zal de approbatie moeten gegeven worden door de vergadering der classe in overleg met de synodale deputaten; wanneer de deputaten der provinciale synoden verkoren, zal de approbatie kunnen geschieden door de classevergaderingen hunner provincie in overleg met deputaten der generale synode; en wanneer de deputaten der generale synode verkozen, zal de approbatie kunnen geschieden door alle dassen, of door de provinciale synoden of door de generale synode.

De vergaderingen der dassen worden om de drie maanden gehouden en bieden gelegenheid genoeg voor bekwamen spoed, zoodat men geen vertraging behoeft te vreezen.

Wanneer de approbatie verkregen is, moet dan nog de bevestiging komen, en wel een openlijke bevestiging met behooriijke stipulatie en afvraging, vermaning, gebed en oplegging der handen van den dienaar die de bevestiging doet, of van eenige anderen zoo daar meer dienaren zijn. Voor de dienaren die gezonden werden in de kerken onder het kruis, mocht de oplegging der handen ook gedaan worden in, de classicale vergadering. Men kan den zendeling dan ook doen bevestigen in de kerk die hem verkoos, of in de kerk zijner inwoning, of in een classicale of synodale vergadering. Maar deze bevestiging en oplegging der handen moet geschieden in eene vergadering der ge meente of van kerken; nooit en nimmer in eene commissie-vergadering van kerkelijke deputaten. Dat laatste zou bepaald in strijd zijn met het beginsel in art. 4 onzer Kerkenorde aangegeven.

Tot dit alles kan men nu gemakkelijk uit de Kerkenorde besluiten, waarom wij dan ook beweren, dat zij voldoende aanwijzing geeft, terwijl ook in dit opzicht de synodale reglementen van het Hervormd Kerkgenootschap met haar de vergelijking zelfs niet kunnen doorstaan. Die laatstgenoemde reglementen noemen de zending niet en rekenen er in het geheel niet mede.

Natuurlijk kan hij zich dan ook niet vereenigen met het denkbeeld, om een nieuw ambt voor missionaire sgezondmakingen'' te stichten,

In overeenstemming met onze Gereformeerde beginselen, zijn dus zendelingen [dienaren des Woords ter vergadering van kerken onder ongedoopten. Nu is er in de laatste dagen onder ons door sommigen gesproken niet van zendelingen, maar van zendeling artsen, in onderscheiding van de eerstgenoemden, en werd zelfs het denkbeeld geopperd, dat dit eennieuw ambt zou zijn.

Wij moeten dat denkbeeld als ongegrond verwerpen. Zendeling artsen zijn toch altijd zendelingen. Het zijn dienaren, die ook de kennis en studie van een arts bezitten, maar zij blijven dan toch dienaren des Woords, Wilde men de kennis en uitoefening der genees-en heelkunde kerkelijk maken, en aan een kerkelijk ambt binden, dan ja ware dat iets anders dan het ambt van den dienst des Woords: maar daarvoor zou dan een andere naam dan die van zendeling of missionaris moeten gekozen worden. Ook zou, gesteld dat er zulk een ambt kon wezen en kwame, dit, naar ons zulks toeschijnt, geenszins tot den dienst des Woords kunnen worden gebracht, maar meer tot den dienst der diakenen moeten worden gerekend.

Waar onze vaderen reeds voor den arbeid onderde Heidenen eenvoudig dienaren des Woords hadden, en zij reeds zoo sterk het beginsel handhaafden, dat onder die dienaren des Woords gelijkheid zal gehouden worden, moet door ons tiiet in dit punt worden teruggegaan. De zendelingen moeten niet een soort mindere dienaren zijn en in onze kerken de volle eer en rechten der andere dienaren ontvangen. Dit moet bij hunne opleiding uitkomen. Men moet er zorg voor dragen, zooals dit ook reeds op het Zendingcongres van 1890 te Amsterdam werd uitgesproken, dat zij eene oplei ding ontvangen, y> die in geen enkel opzicht staat heneden die van de dienaren onder de gedooften"; terwijl zij verder nog meer zullen moeten weten, namelijk zooveel mogelijk elementaire kennis der taal en historie van den afgodendienst en der sociale verhoudingen van het volk waaronder zij moeten arbeiden.

Terwijl ten slotte nog de aandacht mag gevestigd op zijn bezwaar tegen centralisatie, een bezwaar ook door Ds. De Gaay Fortman gedeeld.

Naar het ons toeschijnt, zullen wij te waken hebben tegen het kwaad, dat door commissies kan insluipen, en dat in de Synodale Commissie der Synodalen tot zijn vollen wasdom kwam.

De deputaten voor de zending zouden wij meer noodig achten — om verband in den kerkelijken zendingsarbeid te houden; en daarom wenschen wij voor de zending niet alleen deputaten der generale Synode, maar ook der dassen en provinciën Zij kunnen met dkander overleg plegen, om het arbeidsveld te overzien; om te weten hoeveel krachten noodig zijn; ook om de financieele draagkracht der kerken eenigszins te kunnen in het oog houden, en tot offervaardiglieid in alle kringen aan te sporen.

Maar men ga als deputaat, zoo mogelijk, niet ver der. Daarom zagen wij ook de verkiezing liefst aan de plaatselijke kerken overgelaten. Is er behoefte aan dienaren, dan stelle men de kerken daarmede in kennis, en vrage welke Iterk of kerken een broeder zouden willen kiezen, terwijl men de kerken tevens op een of anderen broeder zou kunnen wijzen, om, wanneer een kerk tot de keuze overgaat, dan verder op de reeds aangegeven wijze alles te laten geschieden.

Is er geen kerkeraad die een keuze doet, dan eerst zouden de verschillende deputaties hiervoor kunnen optreden.

Men zou, om eenige regeling te verkrijgen, om beurten aan de provinciën de gelegenheid kunnen laten de noodige dienaren voor de Heidenen en Mahomedanen door de kerken hunner provinciën te kiezen. Is er een buitengewone drang en ijver om te zenden, dan legge men evenwel daaraan geen beletselen in den weg, en worde door deputaten al het mogelijke gedaan om de zaak voortgang te doen hebben.

Men zal zich ook er voor moeten wachten, dat niet allengs de deputaten voor de zending een soort van voogdijschap over de zendelingen zich aanmatigen. Dat deden de genootschappen reeds.

Het bestaan van dit gevaar kan niet wel ontkend worden, en onze kerken zullen hebben te wachten op leiding en wijsheid van boven, om in deze moeilijke vraagstukken niet af te wijken van den rechten weg.

KUYPER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen