Buitenland.

Duitschland. Eene teleurstelling voor de Gereformeerden, inzake de opleiding tot den dienst des Woords.

Onder de redenen waarom de Gereformeerde Kerken in Duitschland niet tot bloei kunnen geraken, is wel een der voornaamste, dat de opleiding tot den dienst des Woords naar de Gereformeerde beginselen, ontbreekt. Om in dien nood te voorzien, hebben sommige Gereformeerden, die het kwijnen hunner kerken met droefheid gadeslaan, eerst den blik gewend naar de Vrije Universiteit op Gereformeerden grondslag, te Amsterdam gevestigd. Daarna heeft raen het plan opgevat om een eigen Gereformeerde Universiteit te stichten. Vervolgens, toen het bleek dat daarvan niets kon komen, heeft men gepoogd een of meer leerstoelen aan de Duitsche Universiteiten door een Gereformeerd hoogleeraar bezet te krijgen. Maar ook daarvan kwam niets. Eindelijk zou de Gereformeerde gemeente van Elberfeld, {niet die welke door het initiatief van Dr. Kohl brugge tot openbaring kwam, doch die welke tot de landskerk behoort) een Gereformeerd Seminarium tot opleiding van predikanten stichten. Maar voor het onderhouden van eene zoodanige stichting bezit genoemde kerk geen genoegzame middelen. Men wendde zich daarom tot den Opper-Kerkeraad der Evangelische landskerk, met verzoek om finantieelen steun. Doch het dezer dagen van dit lichaam ontvangen antwoord luidde afwijzend, daar geen genoegzame middelen aanwezig waren. Wellicht is dit antwoord van den Opper-Kerkeraad te verklaren door het voornemen om in Posen of in Pommeren een Seminarium te stichten, waarvoor men wel middelen zal weten te vinden. Niet ten onrechte merkt de Reform. Kirchenztg. hieromtrent op: »Wanneer men op de Seminariën in het Oosten het etiket van geünieerd plakt, zijn deze toch feitelijk Luthersch, en wanneer de overheid van destelling uitgaat, dat voor haar geen Luthersche noch Gereformeerde confessie bestaat, dan is dit toch eene fictie, met welke men de werkelijkheid niet dwingen kan. Het ware te wenschen, dat de overheid eene andere opvatting der zaak erkende."

Maar met dit alles is er in geheel Duitschland geen gelegenheid tot vorming van predikanten die de Gereformeerde kerken kunnen dienen. Wij vinden het bedroevend dat de kerkeraad van eene Gereformeerde kerk zich in deze tot een Opper-Kerkeraad wendt om hulp, terwijl zulk een Opper-Kerkeraad niet voor hem mocht bestaan.

Zouden echter de anderhalf millioen Gereformeerden in Duitschland niet in staat zijn zonder hulp van den Opper-Kerkeraad of zonder eenige bijstand uit de staatskas een Seminarium voor opleiding van dienaren des Woords te onderhouden? Ongetwijfeld wanneer de Gereformeerde kerken bloeiden en alles wat Gereformeerd heet, ook dien naam dragen kon. Doch dit is niet het geval. Het getal leden van den Gereformeerden bond is betrekkelijk gering, en deze bond wil allen omvatten, die der Gereformeerde kerk trouw wenschen te blijven. Wij houden er ons van overtuigd, dat wanneer deze bond meer beslist dan tot dusver de banier der Gereformeerde belijdenis omhoog ging heffen, velen haar den rug zouden toekeeren. Toch gelooven wij, dat er wel onder het Duitsche volk middelen te vinden zouden zijn, om eene eigene inrichting voor opleiding van predikanten te verkrijgen, als er maar voorgangers waren, die het den volke voorhielden, dat men geen hulp en steun moet zoeken bij den Staat, waar het zaken geldt waarvoor de Gereformeerde belijders behooren te zorgen.

Noord-Amerika. — Eenige predikanten bedankt. De pauselijke delegaat terug geroepen.

Ook in Noord-Amerika begint men met de malaise op maatschappelijk gebied, die reeds zoo langen tijd in de oude wereld gevoeld werd, kennis te maken. Door achtereenvolgende mis-

gewassen is zooveel gebrek ontstaan, dat vele kerken ? ich niet staande kunnen houden. Daarom besloot men hier en daar om met andere kerken zich te vereenigen. De godsdienstig gezinde lieden vergaderden hier en daar, besloten voortaan slechts één kerk te vormen en ontsloegen hunne predikanten uit hunne ambten op één na. Zoo verbonden zich in Ashland, een landstadje in Kansas, zeven verschillende gemeenten, en kozen van de zeven predikanten den populairste, die voortaan voor hen moet prediken. De keuze viel op den predikant van de Methodistische kerk, Milleck terwijl de andere zes eenvoudig werden ontslagen. Welke kerken zich daar vereenigden, is ons niet gemeld. En eveneens is ons niet bekend geworden of de ontslagen predikanten nog eenig pensioen of wachtgeld of eenige schadeloosstelling genoten hebben, Hoe blijkt hieruit dat velen in Amerika als met een j^ spinrag aan hunne kerk verbonden zijn. Trouwens dit kan schier niet anders, als men in aanmerking neemt hoe flauw het confessioneel bewustzijn bij velen in Amerika is. Een predikant die vele gaven bezit, kan eene gemeente verzamelen; over 't algemeen is in Amerika het verbindingsmiddel der kerken maar al te weinig de belijdenis.

De zending van den apostolischen delegaat, of van den vertegenwoordiger van den paus, Santolli, heeft niet het gevolg gehad dat men er van verwachtte. Hij is bijna met het geheele episcopaat van de groote Trans-Atlantische Republiek in conflict gekomen. De autoriteit van den paus, hoezeer ook op den .voorgrond geschoven, bleek niet in staat om dien tegenstand te breken. In Noord-Amerika zijn de Roomsche geestelijken en leeken niet wat zij in Europa zijn, zij gevoelen zich onafhankelijker en zelfstandiger. Sommige bisschoppen staan op schoolgebied eene gedragslijn voor, die door den paus met een Jtolerari-potest" is begroet, doch die hen eigenlijk op de lijn van onze liberalistische schoolwetdjijvers gebracht heeft.

De paus heeft zich ten slotte door den tegenstand die zijn delegaat ondervond, genoopt gezien om Santolli terug te roepen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen