Buitenland.

Frankrijk. Een getuigenis van een gemeentelid.

Het heeft sommige Fransche predikanten verwonderd, dat er zoo zelden gemeenteleden te vinden zijn op zoogenaamde Engelsche conferentiën. Iij de Eglise libre geeft een soud gemeentelid" daarvan rekenschap en zegt, dat die conferentiën aanleiding geven, dat gemeenteleden zich moeten verwonderen, of dat hun smart wordt aangedaan, ja zelfs dat zij zich ergeren. Hij zegt: sDeze gemeenteleden (en ik behoor er ook toe) gelooven, niet alleen met het hoofd, of door overlevering, maar met het hart en door eene gelukkige praktische en levende ervaring van de waarheden van het Evangelie, als bijvoorbeeld: de eeuwige liefde Gods door Jezus jegens alle berouwhebbende en geloovige zondaars; het voorbestaan en de Godheid van Jezus onzen Zaligmaker; zijne wonderbare geboorte (vleeschwording) en zijne persoonlijke en glorierijke opstanding ; de inspiratie der Heilige Schrift; de eeuwigheid der straffen en der zaligheid; de noodzakelijkheid der bekeering door den Heiligen Geest naar dit Woord! Zoo iemand den geest van Christus niet heeft, die komt hem niet toe ; het heil door het verzoenend lijden van Christus, enz."

Doch in de gehouden conferentiën is meer dan eenmaal het een of ander van deze waarheden in twijfel getrokken of zelfs ontkend door eenige predikanten of hoogleeraren, die zich nog wel orthodox gelieven te noemen, evenals het de oude rationalisten deden, die tegenwoordig den naam van liberalen dragen. Zulke discussiën zijn geschikt om het geloof van enkele gemeenteleden, die door sommigen eenvoudig en naief genoemd worden, te schokken. Wij houden er meer van, om in eenvoudigheid vast te houden aan de rots Christus en zijn Woord, liever dan ons te wagen in de theologische stormen, waardoor ons geloof kan schade, zoo niet schipbreuk lijden. Indien men twijfelt aan de Godheid van Jezus, aan zijne opstanding, aan de eeuwigheid der straffen, aan de ingeving der Schrift, en als men gelooft aan eene wederherstelling van alle dingen, welke kracht kan men dan nog hebben om te arbeiden aan de Evangelisatie van zondaars ? Wanneer de conferentiën altijd meer rechtzinnig worden, zullen zij meer gemeenteleden en predikanten trekken, en zij zullen, indien zij waarlijk door (iod bekeerd zijn, met meer vuur en ijver arbeiden, en met Gods hulpe zal er dan een machtige opwekking komen tot heil van onze kerk en van ons vaderland.

De redactie van de Eglüe libre is het met dit gemeentelid volstrekt niet eens, bewerende dat hij, die zoo schrijft de theologie beschouwd als eene dienares der overlevering, " doch wij, Gereformeerden in Nederland, kunnen zijn bezwaren zeer wel begrijpen en hopen dat zij door velen, mocht het zijn ook door predikanten, gedeeld worden. Het oude gemeentelid leeft nog uit de groote leerstukken die het Réoeü deed herleven. Tot zijn smart ziet hij, dat de zich noemende Evangelischen van hetgeen er door de mannen van het Réveil beleden werd, afwijken, ja al de leerstukken die de Christen dierbaar geworden zijn, stuk voor stuk uiteenrafelen en bestrijden. Geen wonder dat hij van dergelijke jammerlijke vergaderingen van menschen, die nog wel voor orthodox willen doorgaan, een afkeer kreeg.

Het is juist als ten onzent gegaan. Overal waar het modernisme den boventoon kreeg, zoowel in den katheder als op den kansel, liep het volk weg, om later van lieverlede tot de ontdekking te komen, dat men opnieuw bedrogen werd door de heeren, die o! zoo liefelijk wisten te spreken van het leven in de gemeenschap met God, maar die al de mysteriën des geloofs bedektelijk loochenden. In Frankrijk hing men eerst aan de lippen van de »Evangelischen" of orthodoxe predikanten, die de lijn van het Réveil volgden, en liet men de mannen van het rationalisme voor stoelen en banken preeken. Door invloed der Duitsche vermittelungstheologie zijn de ^Evangelischen" van gisteren, de modernen van heden geworden, zoodat het volk zich weder van hen afwendt. Ach! wanneer zullen er in Frankrijk eens mannen opstaan, die zoodanig het woord brengen, dat zij die leden, welke in waarheid leden der gemeente zijn, kunnen leiden in de grazige weiden van het Woord. Dan zullen de leeraars niet aUeen terug moeten tot de beginselen, die de mannen van het Réveil beleden, maar behoort men de Gereformeerde belijdenis, die in Frankrijk onder stof en asch bedolven ligt, weder in eere te brengen.

Pepzië. Het Babisnie.

De Amerikaansche zendeling Shedd, die in Perzië arbeidt, gaf in de sMissonary Revieuw of the World" eene schets over het Babisme en zijne beide profeten, nl. Bab Mirra Ali Mohammed (Bab beteekent »dwaas", nl. in zake de ware Godskennis) en Beha Mirra Hussein. Door den predikant Faber te Tschirna v/orden groote verwachtingen van het Babisme gekoesterd. Hij meent dat het een middel zijn kan om vele Mohammedanen te brengen tot het Christelijk geloof. Ook de predikant Shedd doet de vraag, of het Babisme door de zendelingen voor een bondgenoot in den strijd tegen den Islam moet gehouden worden. Hij komt tot de slotsom, dat het Babisme aan den arbeid der zendelingen ten goede komt, inzoover het tegen den onverdraagzamen staatsgodsdienst ingaat. Ook predikt het Babisme een zedeleer, die op reinheid en welwillendheid den nadruk legt, en daarom ingaat tegen de MoUah's, die óf in doodsche wettischheid en eigengerechtigheid ót in den ellendigsten zondedienst verzonken liggen.

Maar desniettemin ligt het Babisme geheel buiten den kring van het Christendom, want het is pantheïstisch gekleurd. Door zelfverloochening en abstractie moet men de inbeelding der menigte ontloopen, om daardoor te komen tot de eenheid met het ware zijn, zoodat men met Christus, Bab en Beha en de tegenwoordige profeten zeggen kan: ^Ik ben God." De volgers van Bab beweren, dat zij Christus' Godheid hoog verheffen, maar zij leeren ook, dat Mohammed, Bab en Beha de door Christus voorspelde profeten zijn, die bekend maakten wat omtrent God te gelooven is. Zij houden het er voor, dat de vloek der Joden is gelegen in het verwerpen van den Christus; dat het de vloek der Christenen is, dat zij Mohammed verwierpen en dat het de vloek is van de Mohammedanen, dat zij niets willen weten van Bab. In den grond der zaak is de moraal der Babisten even verderfelijk a!s die der Mohammedanen, althans in de practijk_ blijkt het, dat zelfs de predikers van het Babisme zich niet boven het peil der Mohammedanen weten te verheffen. Sedert 1850 pogen Christelijke zendelingen van de Babistische beweging gebruik te maken ora ingang te vinden bij het volk, doch tot hiertoe zonder eenig gbvalg. Hfet is tot heden niet gelukt één volger van Bab tot het Christendom te bekeeren. In hun schatting is het Christendom door openbaringen van den tegenwoordigen tijd geheel overwonnen. Ook is er geen voorbeeld bekend, dat een belijder van Christus overging tot het Babisme.

WiNCKEL.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen