Kerkelijk dispuut.

Het scheen sommigen vreemd, dat we een vorig maal aanrieden, bij aanraking met predikanten en leden der Ned. Herv. kerk, voorshands het kerkelijk dispuut te laten rusten.

Daarom thans een kort woord van rekenschap.

In kerkelijke positie staan we nu eenmaal feitelijk tegenover elkander.

Wij hebben een weg verkozen en plichtmatig geacht, dien zij afkeuren; en omgekeerd volharden zij in een weg, die even beslist afgekeurd wordt door ons.

Kerkelijk-instituëel hebben we alzoo met elkander geen gemeenschap. En zoodra men nu, beiderzijds uit zijn eigen kerkelijke positie saamkomende over die kerkelijke quaestie, in engeren zin, aan het disputeeren gaat, dan weet men vooruit wat gebeurt. Dan is men van beide zijden op zijn §•«/ vtv^, om de tegenstelling toch vooral scherp te zetten, niets toe te geven, en krap te gaan staan. Einde waarvan is, dat m.en geen stap elkander nader komt, dat de liefde verkoudt, dat men alle gevoel van gemeenschap tot zwijgen brengt, en veelal uiteengaat nog verder van elkander af, dan toen men begon. Nu mag daarom zulk een teeder dispuut wel niet altoos gemeden worden. Als men ons aanvalt, moeten we voor de waarheid pleiten. En ook kan het plicht zijn op anderer consciëntie te werken, of ook hun de oogen voor den onhoudbaren toestand, waarin ze verkeeren, mochten opengaan.

t Maar wie het laatste bedoelt, en alzoo uit de liefde wil werken, behoort dan toch zijn middelen zoo te kiezen, dat hij niet zelf alle kans afsnijde om "zijn doel te bereiken.

En als men nu vooruit weet, dat een en rechtstreeksch dispuut over de kerkelijke quaestie de consciëntie nüt verteedert, maar veeleer afstompt, wie zal dien weg dan verkiezen?

Bij alle dispuut geldt het als vaste regel, dat men het verst komt, indien men begint met duidelijk voelbaar te maken, waarin men het eens is, en dan van daaruit verder poogt te komen.

Nu is er, o, zooveel waarin wij het met ie deze broederen eens zijn. Haast kan men zeggen, in alles, uitgenomen de practijk der kerkelijke verhoudingen.

En zelfs daarin gaan we nog een goed eind saam.

eind saam. Beiderzijds toch wordt erkend, dat de toestand in de Nederlandsche Hervormde . kerk niet goed voor God is; dat die toestand in lijnrechten strijd is met den eisch der Gereformeerde beginselen; en dat het op den duur zoo niet blijven kan.

Ja zelfs geeft men ons toe, dat een om^ gaan der Haagsche Synode, in dien zin, dat de Ethisch-Irenischen meester van den toestand zouden worden, geen de minste kans biedt, om de Gereformeerden in het Genootschap te brengen waar ze wezen moeten.

Mits men de kerkelijke positie, die men over en weer inneemt, voorshands buiten het debat late, is er alzoo niet alleen een saam bidden, maar ook een saam spreken, een saam onderzoeken, een saam studeeren mogelijk.

l Dit hokte een tijdlang, toen de ouden zich óf opsloten in hun tenten, óf in antinomianisme terugtrokken; maar dit hokt niet meer nu de jongen weer een veer van den mond durven blazen, en ook enkelen onder de oudere broederen tegen den antinomiaanschen weg in verzet komen.

Om die reden luidde ons parool: Spreek nu voorshands met deze broederen eens niet over de kerkelijke positie, maar daal met hen in de diepte der Gereformeerde beginselen af.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen