„Uit be geelt drinken".

Hij zal op den weg uit de beek drinken; daarom zal Hij het hoofd omhoog heffen. Psalm iio:7.

­ Wat we , bekoefte" noemen, is een rekbaar begrip.

Naar de mensch is, zetten zijn behoeften zich uit, of krimpen zijn behoeften in.

Abel, in het eerste opkomen van ons geslacht, kende eigenlijk geen andere behoefte dan de kudde zijner schapen, wier wol hem dekte, wier melk hij dronk, wier vleesch hij at, en waaruit hij het offerdier koos, om het zijnen God te wijden.

Wat afstand dan niet, indien ge daarmee de behoefte van den welgezeteu man in onze negentiende eeuw vergelijkt, in al wat zijn leven vraagt voor woning, kleeding, voeding, ontwikkeling en geestelijk genot! Tegen die vermeerdering van behoefte komt meer dan één, ook onder debehjders onzes Heeren, nu op, en met name wijst men er op, hoe verkeerd het is, hen die van handenarbeid leven aan te veel behoefte te wennen, daar het immers toch onmogeUjk is, die altoos klimmende behoefte te bevredigen, en gewekte behoefte, zonder daarbij passende vervulling, zoo licht de booze moeder wordt van morrende ontevredenheid, zoo niet van opstand onder menschen, en van opstand tegen God.

Die opmerking is ten deele waar, maar berust toch voor een ander deel op < ^a; «//w^. Want wel is het volkomen juist, dat de frtaat voor de tevredenheid van uw hart in uw meerdere of mindere behoefte ligt.

Ge ziet dat aan den zwervenden Arabier in de woestijn, die, aan otis levensgemak en onze levensweelde ganschelijk gespeend, zijn lied van lof en dank door de dorre wildernis laat klinken, en zich rijk en gelukkig gevoelt in een menschelijk bestaan, dat ons doodelijk zou neerdrukken.

En zelfs in ons eigen land vindt ge op de heide niet zelden een tevreden en gelukkig gezin, dat schier geen behoefte kent, en desniettemin in zijn sober bestaan toch milde stof tot dank aan God weet te vinden.

Maar hoe volkomen waar dit ook zij, ge vervalt in dwaling, zoo ge daarom naar den natuurstaat terug verlangt.

Er is een wet Gods, een wet die niemand weerstaan kan, en die ons menschelijk leven naar steeds hooger en rijker ontwikkeling uitdrijft, en het is uit die hoogere en rijkere ontwikkeling, dat gebiedend en noodzakelijk het klimmen van onze menschelijke behoeften voortvloeit.

De herdersjongen op de Alpen slaapt nu nog als een roos op een soort stee, waarop gij geen oog dicht zoudt doen; en dat voor u de behoefte gekomen is, om eea behoorlijk bed, een zindelijk gedekte legerstede, te bezitten, is geen achteruitgang, maar winste voor uw menschelijk bestaan.

Evenzoo nu is het met uw kleeding; niet anders met uw woning; juist zoo met uw voeding; en met hetgeen ge voor ontspanning en geestelijke oefening behoeft.

God brengt ons verder; Hij maakt ons leven veelzijdiger; Hij leidt ons reeds hier op aarde tot een hoogere, fijnere, edelere existentie op. En uit dat hoogere levensbestaan nu worden vanzelf die meerdere behoeften geboren, die Abraham niet gekend heeft, die aan onze voorouders zelfs nog in de middeleeuwen ganschelijk vreemd waren, en waarvan nu nog de negerstam in Afrika's binnenland zelfs het gerucht niet opving.

Op zichaelf is daarom die stroom niette keeren. Onze ontwikkeling schrijdt voort; die ontwikkeling schept vroeger onbekende behoeften; en die behoeften blijven om vervulling roepen.

En toch, al is het een dwaling, te wanen, dat we naar den natuurstaat terug moeten, dit ware ligt in het protest van elk Christen tegen de toenemende behoeften, dat wie er een slaaf van wordt, zijn persoonlijke vrijheid inboet, en eindigt met voor den ma-mvion te knielen in plaats van voor zijn God.

Niet enkel tegenover de weelde geldt dit. Weelde is nooit vervulling van behoefte, maar altoos overpj-ikkeling van behoefte, en door overdadigheid een schijnbehoefte wekken, die niet wezenlijk bestaat.

Neen, het Christelijk protest gaat veel verder. Het stelt den eisch, dat ge onder niet één enkele behoefte u zult laten brengen, maar in de kracht van Christus over die alle heerschen zult.

Zóó verstond de apostel van Tarsenhet: sZè heb geleerd vergenoegd te zijn in hetgee7t ik ben. Ik weet in soberen staat te léven, ik wed ook overvloed te hebben. Alleszins, en in alles ben ik onderwezen, heide verzadigd te worden en honger te lijden; beide overvloed te hebben en gebrek ie lijden. Ik vermag alle dingen door Christus, die mij kracht geeft."

Soms, dit leert de Heilige Schrift, is er ook een levend protest noodig, een protest tegen de weelde en tegen de overmaat der behoeften in de levensmanier van den eigen persoon.

Zoo was het met een Elia, zoo trad Joannes de Dooper op. Geen kleed dan het dierenvel om de schouders; geen andere legerstee dan het zand der woestijn; geen voedsel dan de sprinkhanen en de wilde honigraat.

Toch is dit niet het hoogste standpunt. Meer dan de Dooper was de Christus, die gekomen is > etende en drinkende", die aan gastmalen aanzat, en dien men daarom nariep, dat hij een vraat was en een wijnzuiper.

De vervulling der vermeerderde behoefte kunnen genieten, maar zonder er ooit onder te raken, zóó dat gij steeds over elke behoefte, en nooit één enkele behoefte over u heerscht, aldus was het heilig voorbeeld van den Zoon des menschen, en alzoo heeft zijn apostel ons dit heilig voorbeeld vertolkt.

Meer nog, zoo stond het reeds geteekend in de profetie van den Psalmist.

Als Koning wordt daar uw Heiland door David bezongen. Als een Koning die in glorie, glans en heerlijkheid ver boven Salomo uit zou gaan; die zitten zou aan Gods rechterhand, en aan wiens rechterhand God zelf strijden zou.

Hoe bang hem dan ook de worsteling zijn zou, zijns zou de overwinning wezen, hij zou heerschen in het midden zijner [{vijanden, en de schepter zijner sterkte zou uit SioB komen.

Niet zijn wederpartijder, maar hij, de van God gezalfde Koning, zou nu het hoofd omhoog heffen, en dit zou hij vermogen, waarom ? Waardoor ?

Hoor, hoe David het u uitlegt in deze raadselachtige woorden: omdat hij op weg uit de beek drinke7i zal.

Uit de beek drinkt de gemeene krijgsknecht, niet de veldheer. Uit de beek drinkt de gewone strijder uit het volk; voor den koning, die aan het hoofd zijner heirschare optrekt, werd edel vocht, in lederen zakken meegevoerd en in zilveren, zoo niet in gouden bokalen, uitgeschonken.

Maar hierin nu" is de grootheid van dezen Koning, dat hij, als de nood nijpt, en de hitte van den strijd er toe dwingt, al die vorstelijke privileges voor^ niets acht, en desnoods, als de gemeene man, bij de beek neerknielt, en zijn brandenden dorst met haar wateren weet te lesschen.

Dat was zijn dienstkaechtsgestalte; dat de Zoon des menschen die niet had waar hij het hoofd zou nederleggen; dat de Messias, die bij Sichars put dorst leed; dat het wondere geheim zijner kracht.

En deswege roept de Psalmist uit: »Hij zal op den weg uit de beek drinken; en daarom (let op dit woord) zal hij, en niet zijn vijand, als overwinnaar het hoofd omhoog heffen".

En zoo nu past het ook u, als navolgers Gods, en als geliefde kinderen. Niet de ontwikkeling van ons menschelijk leven, met de daardoor klimmende behoeften van dat rijkere leven tegenstaan, want die rijkere ontwikkeling is een gave van Gods gemeene gratie.

Integendeel, daarvoor dat ge niet leeft als een Zulu-kaffer in Zuid-Afrika, of als een Bedoeïn in de woestijn hebt om te zwerven, zult ge uw God dankzeggen. Hem, die u dat hoogere leven gunt.

Mits, en hierop komt het aan, mits ge ook dit goede weet te bezitten als niet bezittende, d. w. z. mits ge er steeds vrij man onder blijft; er u nimmer aan verslaaft; er, als het moet, volledig afstand van leunt doen; er nooit het offer der liefde voor uw naaste, noch de offerande voor uw God om verzaakt; en alzoo nimmer u door dat heir van behoeften laat beheerschen, maar er als kind van God zelf over heerscht met koninklijke macht.

Alleen als het zóó met u is, kunt ge met den apostel betuigen: »Ik vermag alle dingen door Christus, die mij kracht geeft".

Wie vrij in Christus zal staan, moet, als op de bruiloft van Kana, met dankzegging den perelenden wijn uit de zilveren bokaal kunnen drinken, maar ook, als het moet, wat wij zouden noemen, met het water uit de sloot tevreden kimnen zijn.

En die eisch is het, die vooral in onze dagen met klimmenden ernst moet gepredikt.

Want vergeet het niet, de Bedoeïn met zijn sobere behoefte, is fier en vrij; wij met onze tallooze, steeds küüimenda behoeften, loopen zeer ernstig gevaar, ons onder de macht van menschen te laten brengen.

Een waarlijk zelfstandig, fier en vrij Christen, die, als het moet, alle nooden des levens belacht, en met een lach om de lippen uit de beke drinkt, is reeds nu zulk een zeldzaamheid.

Er schuilt en woelt in die klimmende behoeften een steeds klimmende macht, die ons onze vrijheid in Christus wil doen inboeten. Christen te zijn, te midden eener rijk ontwikkelde maatschappij, vereischt meerder genade, dan een Christen te zijn bij soberder levensstaat.

En toch betoont ook nu nog de Geest des Heeren hierin zijn mogendheid. Zie het maar aan den werkman, die Christus kennen mag, vergeleken bij zijn standgenoot, die van Jezus ganschelijk vervreemd is.

Mannen, daarin wel gelijk, dat ze beiden naar milder vervulling van de behoeften des levens staan; maar daarin onderscheiden, dat de man die Jezus niet kent, mort bij het vele dat hij missen moet, terwijl de Christen-werkman inniglijk zijn God op de knieën dankt voer liet vele dat hij heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen