Buitenland.

Schotland. Streven naar vereeniging.

In het jaar 1847 kwam de vereeniging van twee vrije kerken — de United Secession en de Relief-Church —• tot stand. De vereenigde kerken droegen den naam van United Presbyterian Church. In 1876 vereenigde zich de English Presbyterians met deze United Presbyterian Church. Toen lag het voor de hand, dat men naar eene vereeniging met de Free Church of Scotland ging streven, eene kerk die in 1844 geformeerd werd, omdat een groot deel der leeraars en de leden der staatskerk het door de overheid uitgeoefende patronaatsrecht hielden als te zijn in strijd met de souvereiniteit _ van Christus over zijne kerk. Vooral Dr. Rainy ijvert er sterk voor dat alle Presbyteriaansche kerken in Schotland één zullen worden.

Of dit ideaal nog eenmaal zal verwezenlijkt worden ?

De staatskerk heeft op de jongste algemeene vergadering getoond, ook leertucht te willen uitoefenen. De predikant Robinson van Kilmum had een boek in het licht gegeven, waarin hij den Bijbel op één lijn stelde met andere boeken en den Christus voorstelde op een manier als alleen een moderne doen kan. Hij werd toen door de classis wegens het verkondigen van kettersche gevoelens voor een jaar geschorst, terwijl hem werd opgelegd om voor de algemeene vergadering te verschijnen om zijn leedwezen over hetgeen hij verkondigd had te kennen te geven. De veroordeelde predikant verscheen voor de vergadering, maar om te verklaren, dat hij ongeneigd was, om in te trekken wat hij in zijn' boek had verkondigd, terwijl hij verzocht om vrij te mogen zijn in het uitspreken van zijne gevoelens. De meerderheid der vergadering sprak echter uit, dat zijn Presbytirium hem, indien hij op den ingeslagen we

voortging, moest afzetten. Er waren er die betoogden, dat een ketter in de kerk niet moest „behandeld" worden, maar dat men hem alleen behoorde te „beantwoorden." Verreweg de groote meerderheid was van gevoelen, dat een predikant de kerk niet kan dienen, wanneer hij de belijdenis dier kerk tegenstaat.

Op deze algemeene vergadering kwam ook de quaestie van de losmaking der banden die de Staatskerk aan den staat hechten, ter sprake.

De mannen die den staatskerk willen handhaven, kunnen voorloopig gerust zijn. De Engelsche regeering is, gesteund door een overgroote meerderheid van Taries in het parlement, allerminst geneigd om de Schotsche kerk vrij te maken gelijk eenmaal de lersche kerk werd vrij verklaard. Toch zijn de voorstanders van de staatskerk verre van gerust. Men ziet van deze zijde gevaar in de voorgestelde vereeniging van de Vrije kerk en de vereenigde Presbyteriaansche kerk. Wanneer die vereeniging tot stand komt, dan is dit een bewijs dat ook de vrije kerk uitgaat van de beginselen der scheiding (Disruption); en daardoor zou dan de beweging voor scheiding van kerk en staat nieuwe kracht krijgen.

Bijna dertig jaren lang handelt men over de vereeniging van de vrije kerk en de geünieerde Presbyteriaansche. Maar de onderhandeUngen werden afgebroken door de stelselmatige oppositie van een groep mannen in de vrije kerk.

Verleden jaar wist Dr. Rainy op de algemeene vergadering der vrije kerk gedaan te krijgen, dat weder een comité werd benoemd om de vereeniging van de twee genoemde kerken te bevorderen. Slechts negen en twintig van de meer dan 500 leden dier vergadering verklaarden zich tegen eene commissie met opdracht om de vereeniging'te zoeken.

Maar, zal men vragen, wat staat dan toch eene vereeniging in den weg van twee kerken die beide vrij zijn, die dezelfde belijdenis en denzelfden vorm van eeredienst hebben ? Alleen de omstandigheid dat in de vrije kerk nog het gevoelen gevonden wordt, dat onder zekere omstandigheden een staatskerk gewettigd is; hetgeen in de geünieerde Presbyteriaansche kerk niet het geval is. Dit verschil van gevoelen bestaat, maar de overtuiging wordt steeds meer gevestigd, dat dit geen reden zijn mag om het gedeeld leven der kerken te laten voortbestaan.

Doch het is niet te verwachten dat in de eerste jaren de vereeniging zal tot stand komen.

Laat ons hopen dat de Algemeene vergaderingen die in de maand Mei van dit jaar in Schotland staan gehouden te worden, deze zaak nader tot hare beslissing zullen brengen.

Rectificatie. Het blijkt van achteren, dat de predikant Ds. Fages, die in de Heilige Geestkerk te Parijs predikte toen onze Koninginnen daar kerkten, niet modern of liberaal is, maar behoort tot de evangelische of orthodoxe richting. Eigenlijk had Ds. Sautter aldaar moeten prediken, doch deze liet zich door zijn geestverwant Fages vervangen. Het zou ook niet denkbaar zijn, dat in eene gemeente, waar men zulk een scherpe strijd te voeren heeft met de modernen, die verlangen dat een der predikanten van moderne richting zijn zal, een orthodox predikant als Sautter zijn kansel afstond aan een modern prediker.

De berichtgever, die Ds. Fages „modern" noemde, was kennelijk niet in staat om een moderne preek van een orthodoxe te onderscheiden.

WINCKEL.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen