Buitenland.

Engeland. De ritualistische beweging n de pers.

De Roomsche beweging in Eugeland wordt meer dan ooit door de Britsche bladen besproken. Het blijkt dat de Engelsche dagbladpers er mede sympathiseert, waaruit men wel mag afleiden, dat de publieke opinie voor hen die de Episcopaalsche kerk tot .Rome zoeken terug te brengen, gunstig is. Het voornaamste blad van Engeland, de Times, mag wel een echo heeten van hetgeen er in het volk leeft en dit blad is jegens de romani^eerende predikanten en bisschoppen zeer welwillend gezind.

Dat de ritualistische beweging diep ingrijpt, blijkt uit het feit, dat ook de staatkundige leiders van Engeland zich over haar openlijk uitspreken. De Engelsche premier de bekende lord Salisbury, die een tweetal jaren geleden het gewicht van zijn woord in de schaal legde om de ontwikkelingstheorie van zijn landgenoot Darwin te bestrijden en de Christelijke belijdenis omtrent de schepping der wereld te verdedigen, heeft zich ook uitgelaten omtrent de invoering van Roomsche praktijken in de Anglicaansche kerken. Hij gaf onlangs te kennen dat hij uit den grond van zijn hart sympathiseerde met het protest tegen de Ritualistische nieuwigheden, die men in enkele kerken had ingevoerd, ofschoon hij vertrouwde dat het aantal en het gewicht dezer praktijken zeer overdreven werden voorgesteld.

Het Engelsche parlementslid sir William liarcourt heeft zich in deze nog sterker uitgelaten en onder de ieden van het Engelsche lagerhuis heeft zich niemand in Protestantschen zin krachtiger voor de handhaving van het Protestantsch karakter der Episcopaalsche kerk uitgesproken als Samuel Smith van Liverpool.

Iets nieuws is_weder ingevoerd door „vader" Stanton. Het is „de bewaring van het sacrament, " voor zieke menschen. Stanton schreef tot zijn verdediging het volgende:

„Op zekeren dag kwam een arme man hier voor het altaar en strekte zijn hand uit om het sacrament te ontvangen. Toen hij het gekregen had sloot hij zijn handen toe, en toen ik tot hem zeide, dat hij het in zijn mond moest doen, zag hij mij aan en zeide: „Ik moet het medenemen voor mijn kleinen jongen, die stervende is." Ik antwoordde dat ik daarvoor zou zorgen als de dienst afgeloopen was. Zoo communieerde hij voor het eerst, en zijn geloof en de zorg voor zijn kind waren de voorbereiding."

Dit verhaal is wel geschikt om de harten te treflen: Het tooneel van dien diepbedroefden vader die er reikhalzend naar uitziet om de gewijde hostie naar zijn stervend kind te kunnen brengen is treffend. Maar in de eerste plaats moet dit er ons uit treffen, dat het door de Ritualisten uitgestrooide zaad overvloedig vruch-' ten afwerpt. Het blijkt toch dat deze arme man, die reddende kracht toeschrijft aan een stuk brood omdat het door een priesterlijke hand is aangeraakt en geconsacreerd is door het gebed van een priester, door valsche leer op het dwaalspoor is gebracht.

En wat zegt een Engelsch blad als de Chronicle aaromtrent? Na toegegeven te hebben dat de eredienst in de St.-Alban'skerk te Holboin, aarin „vader" Stanton heeft te prediken in oover veranderd is dat „de bewaring is toegeast, en de Mis gelezen wordt naar de lijnen in e Roomsche misboeken aangegeven" zegt het lad „dat er veel ligt in vader Stanton's aanoenlijk pleidooi in de Times voor „liefdadigeid boven de wet.""

Of de daad van Stanton liefdadigheid kan genoemd worden, is meer dan twijfelachtig. De heer Stanton blijft predikant van een kerk die onder zekere voorwaarden door den staat onderhouden wordt. De wet verzekert hem financieele privilegiën op conditie dat hij zich regelt naar hare voorschriften. Nu wil vader Stanton wel de geldelijke voordeden aan het predikantschap eener staatskerk verbonden, maar met de wet rekening houden, daarvan wil hij, noch zijn medestanders iets weten.

Deze houding van de Ritualisten is eenvoudig onzedelijk. Niemand denkt er in Engeland aan om de Ritualisten te dwingen hunne Roomsche leeringen en ceremoniën na te laten. Maar men komt er wel tegen op dat de Episcopaalsche kerk gehouden zijnde om zich te conformeeren met de staatswet, die voorschrijft dat alleen die ceremoniën mogen plaats hebben, welke in overeenstemming zijn met het Book of Common Prayer, — handelt alsof er geen wet voor haar bestaat. De Nonconformisten konden zich aan die wet niet onderwerpen, en hebben daarom afgezien van steun uit de openbare kas voor hun kerkelijk leven.

Met groote belangstelling namen wij kennis van de aankondiging van een nieuw Engelsch tijdschrift dat van vrije kerkmannen uitgaat.

Het zal een maandelijksch magazijn worden, dat den titel draagt van Be Puritein. Wij hopen dat dit nieuwe blad de Puriteinsche beginselen zal voorstaan, zonder tot de vormelijke eenzijdigheid van sommige Puriteinen te vervallen. Het nieuwe blad wil een geestelijke prikkel zijn voor alle Nonconformisten die belang stellen in de beweging op godsdienstig, philantropisch en sociaal gebied. De aanstaande redacteur David Williamson zegt, dat het zijn doel is om het beste deel van het leven der Vrije kerk op den voorgrond te plaatsen, om te doen zien hoe de beginselen die de Vrije kerk belijdt, invloed uitoefenen op de wereld en hoe de geest der Vrije kerk zich in de litteratuur en de wetenschap doet gelden. Ook beweert dezelfde heer Williamson dat vele menschen hun behooren tot de Vrije kerk verdedigen als iets waarvoor men zich heeft te verontschuldigen, maar dat hij denkt aan te toonen, dat het iets is, waarop men trotsch zijn mag.

Dit alles is nu goed en wel, maar het voldoet ons toch niet. Wanneer de heer Williamson eenvoudig had verklaard: Het is ons doel om een dam op te werpen tegen de stroomen van ongeloof en bijgeloof die het land dreigen

te overdekken, en daarom zullen wij de banier der waarheid omhoog houden en kozen wij den sterk sprekenden titel van JDe Puritein, wijl daaruit blijkt dat wij de waarheid verstaan gelijk die door de vaderen beleden is, we zouden ons hebben verheugd. Nu vreezen wij dat De Puritein door zijn titel meer van zich doet verwachten, dan hij zal kunnen schenken.

De Engelsche pers is vol van den lof van de werken en de preeken van Dr. Watson, onder den pseudoniem van Jan Maclaren schrijvende.

Wij hebben echter van dezen schrijver, die zooveel opgang maakt ook in Ethische kringen in ons vaderland, in dit blad aangetoond, dat hoe schoon de vorm van zijn schrijven is, hij nochtans de gemeente leidt op het hellend vlak van het modernisme. Een preek van Dr. Watson in loonden is een evenement. Een orgaan is in Engeland broodnoodig dat helder en duidelijk waarheid en leugen schift en aldus den weg wijst hoe zoowel de staatskerk als de Vrije kerken geraken moeten uit het geestelijk moeras, waarin hun leven ernstig bedreigd wordt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen