Voor Kinderen.

MENSCHEN EN BLOEMEN.

VI.

Menschen en bloemen behooren bij elkaar. Vandaar dan ook dat er zoo weinig menschen zijn, die met bloemen niet op hebben, en zoo velen die er zich in verlustigen, al is 't dan ook niet met zulk een liefde als die van den graaf voor Picciola. Zelfs de armste heeft er nog schik in, bloemen in zijn venster te plaatsen.

Zoo is dan ook te begrijpen, dat er zooveel vertelsels en verhaaltjes in verband met bloemen bestaan. Waarom heet b.v. zeker welbekend bloempje: Vergeet mij niet] Dat zit zóó, zegt de overlevering:

Toen de Heere God de wereld geschapen had, gaf Hij aan alle bloemen een naam, doch Hij vergat één bloem, die aan een beek stond. Toen kwam dit bloempje zeer bedroefd voor den troon des Heeren en bad weenend, dat het toch ook gelijk de andere een naam zou ontvangen. Toen sprak de Heere God tot het plantje: Gij zult niet vergeten zijn; vergeet ook Mij niet. Uw naam zal wezen: Vergeet mij nietj'

Dat hiervan niets waar is begrijpt gij. De Heere God vergeet nooit iets, en bovendien is 't alles een sprookje. Dit nu zou op zich zelf geen kwaad zijn, maar in sprookjes moet men niet den Schepper van hemel en aarde doen spreken; die is daar te hoog voor. Er bestaan heel wat sprookjes waarin dit geschiedt, maar ik heb die altijd leelijk gevonden, hoe lief ze ook schenen. Dergelijke vertelsels, zooals b. v. van de Mosroos die uit een gevallen bloeddruppel des Heilands is gesproten, en andere, zijn ontstaan in den Roomschen tijd, toen zooveel dat eigenlijk heidensch was, in het Christendom is opgenomen. Met de Hervorming is veel daarvan voor goed weggedaan, ongelukkig nog niet alles. Maar als gij leest van ganzen die mooi staan te bidden, zooals zeker schoolboek zegt, of van den goeden God, die een boodschap stuurt aan het sneeuwklokje, dan moet gij dit niet mooi maar heel leelijk vinden. Want het is dwaasheid of nog erger. Wel is 't alles beeldspraak, maar die komt nergens meer voor dan in den Bijbel. En daar staat toch geen enkele van die z'otheden in, eenvoudig omdat de Bijbel juiste, ware beeldspraak geeft.

Met zekerheid te zeggen hoe een blo3m aan haar naam is gekomen, is dikwijls hoogst moeilijk. Veelal dragen de bloemen Latijnsche of uit het Latijn verbasterde namen, of heeten ze naar die hen 'teerst ontdekte of beschreef b. V. de Fuchsia, en de Schohia. De roos draagt in alle Westersche talen nagenoeg den zelfden naam, evenals de lelie en de tulp en andere welbekende bloemen. Trouwens alle bloemen hebben in de wetenschap een Latijnschen naam, net als de dieren, gelijk ik u vroeger heb verteld. Anders zou het trouwens niet mogelijk zijn ze te onderscheiden. Want in de verschillende talen hebben de bloemen vaak ook verschillende namen. Snowdrop, Pcrce-neige, Schneeglöckchen, zijn alle namen voor het Sneeuwklokje, maar uit verschillende talen. En zelfs in 't zelfde land draagt dezelfde bloem soms verschillende namen, b.v. het Sneeuw­ heet, het Made­ klokje dat ook Vasienavondzotje liefje, Meizoentje, enz.

Zijn bloemen de menschen vrienden, dan is 'took geen wonder, dat de eene mensch deze, de ander die de voorkeur geeft. Mijn lieflingsbloem, zegt de een, is de roos, een ander vindt de lelie schooner. Zelfs zijn geliefde bloemen tot leekens gesteld voor partijen, die b.v. voor een geliefden vorst streden of zijn zaak aanhingen. Wie denkt hier niet aan de vrienden van het huis van Oranje, een naam die zich zoo bijzonder goed leent om voorgesteld te worden door een zinnebeeld uit de natuur. Reeds Vondel sprak van een „zalig duiken onder den Oranjeboom", en hoe velen waren niet bij de laatste huldigingsfeesten met Oranjebloesem gesierd !

Ook elders komt dit voor. Zoo dragen nog de aanhangers der Napoleons op gedenkdagen enz. viooltjes in 't knoopsgat; en de Duitschers korenbloemen, wijl hun keizer Wilhelm I die zoo liefhad. In Engeland is vóór vier eeuwen een felle burgeroorlog gevoerd tusschen de geslachten York en Lancaster; York had tot zinnebeeld een roode, en Lancaster een witte roos. En naar die twee bloemen is de oorlog genoemd.

De roos heeft trouwens in heel de geschiedenis der menschen geen geringe rol gespeeld. Menschen, die niet van rozen houden heb ik nog nooit gesproken. De Bijbel roemt ook de roos als een beeld der lieflijkheid. De roos was dan ook eeuwenlang in de christenlanden een zinnebeeld van Christus, en daarom vindt men die bloem zoo vaak aan beschilderde kerkramen en op gewelven. Dit is echter een verkeerde gewoonte, die wij terecht in onze kerken niet hebben. Want deze zichtbare dingen leiden het hart af van de onzichtbare, waar 't om te doen is De meeste menschen blijven bij dat moois staan, vinden het zeer lieflijk en schoon, doch gaan ook niet verder. En zoo worden zij den Joden gelijk, die de gelijkenissen hoorden maar juist niet verstonden.

In de Roomsche kerk doet men anders dan bij ons en de roos behoort er ook tot de zinnebeelden. Al vele eeuwen is't gebruik, 'dat de paus op den zoogenaamden Zondag Laetare in de tegenwoordigheid van het gezelschap kardinalen een gouden, met diamanten bezette roos wijdt. Dit geschiedt met balsem, wierook en wijwater. Na de mis draagt hij de roos dan in plechtigen optocht in de hand. Die bloem wordt daarna als een bijzondere onderscheiding vereerd aan een of ander vorstelijk persoon, die van de vrienden is.

Zoo ging 't ook in 1519. Toen heerschte in de Roomsche kerk paus Leö, een man die meer met de kunst dan met het geloof op had. Het kwam hem dan ook schrikkelijk ongelegen, dat Luther er anders over dacht, en met allen ernst opkwam voor de waarheid, waarvan de zalig heid der ziel afhangt.. De paus beproefde dan ook door zijn afgezant Karel von Miltitz, een Saksischen domheer, Luther tot stilzwijgen te brengen. Miltitz had echter ook nog een andere opdracht. Hij moest namelijk aan den keurvorst van Saksen, Frederik den Wijze, de gouden roos overbrengen. De paus hoopte dat Fre derik, door zulk een eerbewijs gevleid, Luther zou uitleveren, en dan wist Leo wel verder raad. Frederik echter was te edel om, voor wat ter wereld ook, zijn trouwen vriend Luther, den man Gods, prijs te geven, en zoo werd Luther door Gods beschikking voor groot kwaad bewaard.

In onzen tijd is zulk een roos gezonden o. a. aan twee keizerinnen en een koningin. De eerste was keizerin Eugenie van Frankrijk, die in 1870 kroon en rijk verloor en haar eenigen zoon kort daarna; nog leeft zij, vergeten door de wereld, waarin zij eens schitterde. De tweede is keizerin Charlotte van Mexico, wier echtgenoot Maximiliaan in genoemd land is doodgeschoten. Zij is al jaren lang krankzinnig. De derde is koningin Isabella van Spanje, die door haar volk uit haar land verdreven werd.

Gij ziet wel de gouden roos van den paus heeft dezen vorstinnen weinig heil en zegen gebracht. De zegen Gods is dan ook een betere; die zegen komt trouwens regelrecht uit den hem^ en is onzichtbaar maar rijk en heerlijk.

AAN VRAGERS.

T. W te R. Door „Kleine profeten verstaat men dezulke, wier boeken geringen omvang hebben. Ge vindt ze na Daniël tot Maleachi, die de laatste hunner is. De vier voorgaande ijn de Groote profeten. Nut heeft deze zeer ude onderscheiding niet.

CORRESPONDENTIE.

D. V. te A. De psalmberijming door Marnix staat ver boven die van Dathenus; ze zou echter voor onzen tijd reeds daardoor onbruikbaar zijn, dat Marnix nog het oude Du of doe gebruikt, en dus ook dijn, als de Heere God wordt aangesproken. Bij ons is thans alleen Gij en Uw gebruikelijk. ƒ

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen