Buiteuland

Zweden. De internationale Luthersche conferentie te Lund. Wij leven in den tijd van congressen, conferentiën en vergaderingen. Men heeft leeren inzien, dat de enkele personen op het schouwtooneel der wereld weinig vermogen, en leerde de kracht waardeeren, die er in een vereenigd optreden ligt. De macht van organisatie en corporatie is zoo groot. Ook de kerken des Heeren beginnen dit in steeds meerdere mate te gevoelen. Zullen de kerken hoop kunnen hebben om te bestaan en te overwinnen in den strijd, dien zij op deze wereld hebben, dan moeten zij elkander steunen en gesloten gelederen vormen tegenover den gemeenschappelijken vijand.

Ook in de Luthersche kerken is dit gevoeld. Daarom hield men in Duitschland eenmaal in het jaar eene algemeene Luthersche conferentie, waarin vertegenwoordigers van de verschillende Duitsche landskerken saam beraadslaagden. Deze conferentiën dragen wel niet het karakter van officieele Synoden; daarvoor is in de Luthersche kerkordening geen plaats; maar wel dienden zij, om tegenover den stroom van het ongeloof, wiens vernielende kracht zich ook in die landskerken openbaarde, gezamenlijk op te treden, en zoo mogelijk daartegen een dam op te werpen.

De wensch was uitgesproken, dat de algemeene Luthersche .conferentie niet altijd in Duitschland, maar ook eens in Zweden zou gehouden worden! Niemand minder dan de koning van Zweden had dit op de conferentie te Schwerin laten zeggen. Dientengevolge werd besloten, dit jaar de vergadering te Lund in Zweden te houden. De conferentie droeg een internationaal karakter, daar vertegenwoordigers van de verschillende Duitsche landskerken met die van Denemarken, Zweden en Noorwegen bij een waren. Daarbij waren _uit het ongelukkig Finnland en ook uit Rusland eenige afgevaardigden verschenen. Wij kunnen ons begrijpen, dat deze mannen, die zoo voortdurend onder den druk verkeeren, er behoefte aan hebben om eene vergadering bij te wonen van sympathetisch gezinde broeders, welke zich ook nog verblijden mogen in het feit, dat Zweden's koning er eene eer in stelt, haar op zijn grondgebied te mogen ontvangen.

Wij kunnen hier geen uitvoerig verslag geven van hetgeen er op de conferentie werd verhandeld. Op enkele dingen, die daar ter sprake kwamen, willen wij wijzen.

De openingsrede werd uitgesproken door Bisschop Billing uit Lund. Deze gaf in zijn rede te kennen, dat hetgeen de Luthersche kerk kenmerkt en onderscheidt, is: „dat zij het rijkste Evangelie bezit." Het is bekend dat de Lutherschen in de meening verkeeren, dat de Gereformeerden geen rijk Evangelie bezitten, omdat zij de leer van de bijzondere, niet die van de algemeene verzoening hebben. Zij vergeten echter dat Luther zelf, vooral toen hij het meest in zijn kracht was, zeker niet minder krachtig dan Calvijn, geleerd heeft, dat de genade particulier is.

Bisschop Billing wees er op, dat het noodig was om aan het door de Lutherschen ontvangen evangelie vast te houden, en in de toeëigening van dat evangelie voort te varen. Daarbij moet de Luthersche kerk niet handelen als de gierigaard, door ook datgene angstvallig uit het verleden te bewaren, wat voor het leven niet alleen geen waarde meer heeft, maar wat zijne ontwikkeling in den weg staat. De spreker handelde daarna over menschen, die in hun streven naar levensrust en zelfverloochening het gemeenteleven onder het juk der wet willen brengen.

Daarentegen heeft men het woord van het Evangelie: „Mijn zoon, wees welgemoed, uwe 'zonden zijn u vergeven, " met zulk een vrijmoedigheid des geloofs te ontvangen, dat op het geheele leven de stempel van kinderlijk vertrouwen gezet wordt.

Wij vreezen echter, dat de Zweedsche bisschop onder het waardelooze voor de kerk des Heeren ook verstaat de leer, dat de Bijbel van Genesis tot Openbaring, Gods Woord is, en niet, dat in den Bijbel het Woord Gods te vinden is.

{Wordt vervolgd.)

Noord-Amerika. Naar aanleiding van den moord op president Mc Kinley.

De bladen — het kan wel niet anders — zijn vol van den moord, op den president der Vereenigde Staten, Mac Kinley, gepleegd. De misdaad is dan ook ontzettend geweest voor het heden, en is niet minder dreigend voor de toekomst. De anarchisten hebben het op alle hoofden van staten gemunt. Zij ontzien zelfs de presidenten van republieken niet, al worden ze rechtstreeks door het volk verkozen.

De Hofe schreef: Mc Kinley is inderdaad een apostel van voorspoed geweest, gedurende geheel zijn openbaar leven. Hij was een man des vredes. Zijn schijnbare zwakheid in sommige gevallen is daaraan toe te schrijven."

Wij hebben het ook zoo gedacht. Toen de Vereenigde Staten van Noord-Amerika er toe overgingen, om den oorlog aan Spanje te verklaren, konden alleen zij zich daarin vinden, die verwachtten, dat die oorlogsverklaring slechts plaats had, om de Spaansche nederzettingen in Noord-Amerika vrij te maken van het juk der Spaansche overheersching.

We waren verzoend met de vernietiging van de Spaansche vloot, doordat we meenden dat de Vereenigde Staten van Noord-Amerika tusschenbeide gekomen waren om de verdrukte Philippijnen te verlossen.

Doch wat zag men van achteren! Zij, die als bevrijders waren opgetreden, stelden zich als bezitters en overwinnaars aan, en de ongelukkige bevolking, die eerst zooveel te lijden gehad had, doordat ze zich] voortdurend "had weten te onttrekken aan het Spaansche juk, moest weer de wapenen opnemen, om zich tegen het misbruik van macht van de zijde der Vereenigde Staten te verdedigen.

Dit is een zwarte vlek op de loopbaan van Mc Kinley, dien wij overigens als Christen en als mensch moeten waardeeren Het Amerikaansche volk was als het ware aangewezen om het op te nemen voor onze Transvaalsche broeders; maar de veroveringszucht van Mc Kinley strookte niet met zulk een optreden, en daarom kon het land, dat zich ook van Engeland had vrijgevochten en dat zulk een edele rol in deze had kunnen spelen, niets voor onze irrdrukte broeders in Zuid Afrika-doen.

Door zulk optreden van vorsten en hooggeplaatste personen wordt het gezag onder-•aijnd en minachting voor de gestelde machten gekweek. De revolutionaire beginselen worden ei door bevorderd, en die beginselen loopen uit op het anarchisme en het nihilisme, dat vernieling en ellende verspreidt op zijn weg.

Daarom verwondert het ons, dat ook een Gereformeerd kerkelijk blad op hoogen toon eischt, dat er maatregelen zullen genomen worden tegen de anarchisten. De Hope schreef:

„De ure is thans gekomen om hier in Amerika wraak te oefenen over deze vijanden der maatschappij. Men houde op met het koesteren van deze ratelslang in zijn boezem. Men leere deze lieden, dat de vrijheid van Amerika eene aan de wetten van het georganiseerd maatschappelijk leven gebonden vrijheid is.

Men make het schrijven van anarchistische literatuur een misdaad; eveneens het behooren lot een anarchistisch gezelschap. Men bevrijde ons maatschappelijk leven van dit ongedierte, door elk erkend-anarchist onschadelijk te maken, door levenslange inkerkering, door verbanning naar een onbewoond eiland, midden in zee, waar ze naar hartelust kunnen anarchiseeren, of op wat wijze men ook wil.

Van nu voortaan dient men anders te handelen met deze lieden, dan tot nog toe geschiedde.

Een sluipmoord is genoeg !

De ure der rechtspleging is gekomen. Langer uitstel is zonde. De „Haymarket riots" en 6 Sept. zeggen - tot hiertoe en niet verder.

Wij betwijfelen het, of hier wel de rechte toon wordt aangeslagen.

Toen door een socialist een aanslag geslagen was op het leven van keizer Wilhelm I, kwam een deputatie van Berlijners hun souverein geluk wenschen, dat hij van de bekomen wonden mocht genezen. De keizer zei toen tot deze burgers, dat de eerste zorg moest zijn, dat de godsdienst bij het volk niet verloren ging. Dit was juist gezien. Doordat de kinderen van dit geslacht breken met God en zijn heiligen dienst, worden zij een slachtoffer van anarchistische denkbeelden.

En dit te meer, naarmate zij zien dat de grooten der aarde wel willen, dat demenschen hun onderdanig zijn, doch het door hunne handelingen toonen, dat zij macht laten gaan boven recht. Politiemaatregelen al zijn zij boven m mate scherp, baten in deze weinig, wanneer de volksgeest niet verandert. Men leere toch niet alleen te zien op de vrucht, maar ook t door te dringen tot den wortel der dingen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen