Ouberlingen Lanferentie.

In Hollands Kerkblad vinden we het vol gende verslag van de gehouden Ouderlingen-Conferentie.

Te Amsterdam werd op Woensdag 25 September 1.1. een Conferentie gehouden van Ouderlingen en Dienaren des Woords uit de Noord-Hollandsche Kerken, een zeer belangrijke vergadering, door meer dan 120 Ouderlingen en Dienaren des Woords bijgewoond. De verga dering leed bij een buitengewone warmte aan een bekend gebrek in de Gereformeerde vergaderlokalen, nanielijk gebrek aan ruimte, aan lucht; een kerkgebouw of ander ruim lokaal, in Amsterdam gemakkelijk te vinden.

Voor een volgende Conferentie mogen wij zeker op ruimer opvatting in dezen hopen.

Want naar een volgende Conferentie doet de vergadering ongetwijfeld verlangen. Conferentiën als deze zijn inderdaad van tijd tot tijd noodig. Die der Diakenen, die geregeld komen, doen denken, dat alleen het Diaconaat hier zijn ehoeften kent, al klaagt men, dat de vrucht n het Diaconaat zelfbeneden verwachting blijft. Om op den duur levensvatbaar te blijven, zal misschien de kring niet altoos binnen de grenzen van één provincie of van één ambt beperkt moeten blijven. Maar de beide Hollanden saam, het Zuiden, het Oosten en het Noorden, bieden altoos een voldoend terrein en overvloedige stof. Laten vooral Dienaren des Woords en Ouderlingen hïtr samen blijven; liefst ook worde in de Conferentie de grenslijn tusschen Opzieners en Diakenen niet tot een klove. — Het is tot in Kerkelijke vergaderingen al erg genoeg; het doet ons althans leed, dat geen Diakenen, zij het als gasten, in de nu gehouden Conferentie tegenwoordig waren.

De kloeke gestalte van den voorzitter, den ouderling Van Oostveen, en zijn kloeke leiding mogen hier gewaardeerd worden waar we iets omtrent de gehouden Conferentie meedeelen.

Na psalmgezang, het lezen van Gods Woord en gebed, werd de vergadering ingeleid door een frisch woord van Ds. Gispen, die op het karakter der Conferentie wees, die alle gegevens van ofhcieeie vertegenwoordiging der Kerken missen, maar niettemin door. de kracht der denkbeelden van grooten invloed kunnen zijn in het leven van Kerk en Volk.

Het ambtelijk huisbezoek was nu het eerste stuk, dat de gedachten in de Vergadering concentreerde. Ds. Oosten gaf hierover een uitvoerig belangrijk referaat, dat dankbaar werd aangehoord. Hij wees op het karakter van het ambtelijk huisbezoek in de Gereformeerde Kerken als herderlijk bezoek, om opzicht te oefenen over de geloovigen en hen bij te staan door onderwijzing en vertroosting. Dit herderlijk karakter moet zoowel toegekend worden aan het ambtelijk bezoek der Ouderlingen als aan dat van de Dienaren des Woords; beide ambten leggen een herderlijke taak op. Dit herderlijk bezoek geldt allen die tot de geïnstitueerde Kerk behooren. Bij het gewone geregelde huisbezoek moet de verhouding tot het heilig avondmaal uitgangspunt zijn van onderzoek bij ouden en jongen, en die verhouding tot het heilig avondmaal moet den regel aangeven bij het onderzoek naar belijdenis en leven in de gezinnen, bijzonder naar de opvoeding der kinderen en van het leven dier gezinnen voor Kerk en volk. Een geregelde orde van vragen is hier gewenscht. Spr. wijst als voorbeeld op het lijstje van vragen door Utrechts Kerkeraad vastgesteld. Bij het einde van het onderzoek wordt het aangezicht des Heeren gezocht.

Ds. Oosten eindigt met eenige stelhngen:

1. Het ambtelijk huisbezoek is gegrond in de H. S., wordt geleerd door de Patres; is beoefend inzonderheid in de Geref. Kerken, gelijk blijkt uit de verschillende Belijdenisschriften dier Kerken, uit de Kerkenordeningen en uit de werken der Geref. theologen.

2. Het geregeld ambtelijk huisbezoek is onderscheiden van het toezicht onderling krachtens het ambt der geloovigen; van het diaconale bezoek volgens art. 25.

Dat bezoek draagt niet een juridisch maar pastoraal karakter, is noch biecht, noch verhoor, noch Kerkelijke tuchtoefening, maar vertrouwelijk van karakter is het eene bewerking in den naam van den Christus, die er zijn ambtsdragers mede belast.

3. Het huisbezoek geschiede zoowel door de Dienaren des Woords als door de ouderlingen, daar zij beiden herders der kudde Christi zijn en er geen onderscheid of voorrang in dit opzicht bestaat.

4. Het huisbezoek geschiede naar den regel der D. K. V. art. 23.

5. Het ambtelijk huisbezoek strekt zich uit tot alle leden, die tot de plaatselijke geïnstitueerde Kerk behooren. Evenwel is 't goed, anderen, die niet tot het instituut behooren, te bezoeken om hen te bepalen bij hun roeping. In eigenlijken zin kan zulk bezoek niet ambtelijk genoemd worden.

6. Het huisbezoek, dat zoo noodig vooraf bekend gemaakt kan worden, beginne met gebed en worde gesloten met dankzegging.

7. Hoewel de verhouding tot 't H. Av. een der hoofdpunten van het onderzoek uitmaakt, bizonderlijk wanneeir de huisbezoeking plaats vindt naar art. 23, zoo mag het zich daartoe niet bepalen, daar het bedoelen moet de leiding en bestiering te geven tot ontplooing van het leven Gods in de Zijnen geplant, in alle volheid en rijkdom, in natuur en genade; den welstand van den enkelen geloovige bedoelend in verband met 't geheel.

8. Op den Kerkeraad worde geregeld verslag uitgebracht over de ervaringen, opgedaan bij het huisbezoek.

9. Het ambtelijk huisbezoek, welks noodzakelijkheid genoegzaam uitkomt, kan, mits goed ingericht, rijk gezegende vrucht afwerpen, zoowel voor de ambtsdragers zelf, als voor de afzonderlijke leden en vooi de gemeente in 't geheel, en tot zegen gedijen voor "School en Staat en Maatschappij.

De discussie na het referaat was van weinig omvang; men bepaalde zich tot het vragen van enkele nadere inlichtingen aan den geachten JtTerent. Onzes inziens is dit zeer jammer, al is het om den beperkten tijd te verklaren. De vrucht eener Conferentie moet toch uit de discussie opkomen; een referaat kan men ook lezen, maar men komt samen om te spreken. Een referaat diene slechts om de strekking of omvang van een vraagpunt kort in het licht te stellen en de discussie aan den gang te brengen; het vrage niet meer dan 15 a 20 minuten gehoor; het moderamen stelle hier de grenzen.

Voor de vraagpunten aangaande tuchtoefening geeft Prof. Dr. H. H. Kuyper eenige inleiding. Op de jeugdige doopleden heeft de Kerkeraad opzicht te oefenen, namelijk op onderwijzing en leven; de ouders behooren hier als de verantwoordelijken te worden aangesproken. Door de catechisatie na den schooltijd begint het kerkelijk opzicht nader te werken, dat onderzoekend behoort te zijn. Zoo noodig moeten de ouders worden aangesproken. Zoo de kinderen naar hun ouders met hooren, kunnen ze in den Kerkeraad worden bestraft; ze kunnen dan niet tot het H. Avondmaal toegelaten worden. In het einde oordeelde a Lasco dat de ban op hen toegepast moest worden.

Er zijn er echter ook, die geregeld met Christus gemeente leven, maar niet komen tot belijdenis des geloofs. De Kerk is hier zelf schuldig. Toch kan de toestand zoo niet blijven. Na ernstige behandeling en weigering om te gelooven en te belijden, dient de band met het kerkelijk instituut te worden losgemaakt. Zij die belijdenis des geloofs aflegden, maar den band met het instituut verbraken, kunnen geen voorwerpen van tucht meer zijn. Overigens moet bij slordig leven of afwijking in het geloof na ernstige vermaning tucht worden uitgeoefend.

(Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen