Voor Kinderen.

OOST EN WEST.

XII.

IN NEDERIGHEID.

Eenige maanden later vinden we den graai en zijn gezin weder in een klein huis, heel anders dan hij er vroeger een bewoond had.

Hoeveel moeite graaf De Raye en anderen ook gedaan hadden, toch was 't hem niet gelukt hier te lande een werkkring te vinden, die hem paste. Het was hier destijds vol Fransche vluchtelingen, die voor eea deel althans niet in eigen onderhoud konden voorzien. Zij die een handwerk of beroep hadden, waren natuurlijk ook wel in siar.t dit hier uit te oefenen. Maar de lieden uit den hoogen stand, die in Frankrijk groote posten hadden bekleed of van hun inkomen geleefd, waren er erger aan toe. Eenigen hadden nog genoeg van hun vermogen gered, om hier ten minste naar hun stand

te kunnen leven. Doch vele anderejn, ook graaf De Raye waren minder gelukkig geweest en hadden maar weinig van het vele dat zij vroeger bezaten geborgen. Toen dan ook onze vrienden eenigen tijd te Amsterdam geweest waren, en niet langer bij den predikant wilden blijven, bleek het noodig de tenng naar de nering te zetten. En 't gevolg daarvan was, dat men het heel burgerlijk moest aanleggen.

Nu had men hier te lande wel veel gedaan voor de overgekomen Protestanten. Volk en regeering hadden gewedijverd om het den vervolgden aangenaam te maken. Alleen de provincie Holland b.v. stelde honderd duizend gulden beschikbaar voor Hervormde officieren, die uit Frankrijk waren gevlucht. Twaalf jaren lang waren al de „réfugiés" vrij van zekere belastingen. Ook mochten zij te Amsterdam vrij alle handwerken verrichten, en bouwde men daar wel duizend huizen, die hun tegen lage huur in gebruik werden afgestaan. Overal werden nieuwe Fransche gemeenten gesticht, en predi kanten aangesteld tot een 200 in getal, meestal kregen die van het land hun bezoldiging. Dat onze graaf, ondanks dat alles toch nog niet gevonden had wat hij zocht, lag dan ook hoofdzakelijk daaraan, dat hij, zoo pas aangekomen, en niet uit Frankrijk maar uit Denemarken, om zoo te zeggen zijn beurt moest wachten. Ook waren er velen die niet begrepen, waarom hij een goeden post had prijsgegeven. Zij wisten de ware oorzaak niet, en hij had geen lust die aan iedereen te vertellen.

Zoo vinden we dan het gezin weer in het zoogenaamde „Noordsche Bosch, " een naam die thans bijna vergeten is, even als die van het „Vlakke Veld, " dat er dicht bij lag. Ik wed, dat althans zelfs onder de Amsterdam sche lezers heel weinig jongere zullen weten, waar dat „bosch" en dat „veld" te zoeken. Wie lust heeft kan de plek vinden bezuiden de Prinsengracht tusschen Vijzelstraat en Reguliersgracht. Daar waren vroeger veel tuinen en boomen. Van daar de naam van „bosch." 't Vlakke Veld" was een open ruimte, waar nu de 3de Weteringdwarsstraat ligt. Thans zijn echter bosch en veld en ook haast > de namen verdwenen.

Nu was dit „Noordsche Bosch" een der twee wijken, waar men huizen voor de vluchtelingen had gebouwd. Vele daarvan staan er nu, na ruim twee eeuwen nog, en heeten soms „boschhuizen". Ze zien er alle volkomen eender uit, en zijn ook van binnen 'tzelfde. 't Zijn lage, breede huizen met een steenen stoep meestal, tamelijk ruime vertrekken en een tuintje. Om het den Franschen geloofsgenooten heel gemakkelijk te maken, had men zelfs voor hen een gebouw ingeruimd, dat als nieuwe Fransche kerk dienst deed. Met de oude maakten we al eer kennis.

Deze nieuwe kerk, een vroegere schermschool, stond op de Prinsengracht hoek Molenpad, waar nu een meisjesschool is. 't Was een breed en laag gebouw, dat ik mij nog zeer goed herinner en dat later tot stadsschool diende. Deze tweede Fransche kerk was daar juist op haar plaats, want de Walen of Franschen woonden meest of ten westen der kerk in de „Jordaan" óf ten oosten in het „Noorderbosch".

't Was voor lieden die gewoon waren in hoogen staat te leven, niet gemakkelijk, zich te voegen in het nederige, 't Noordsche Bosch was vrij wat minder schoon dan de heerlijke landstreken in zuid Frankrijk, of dan de deftige wijken van Kopenhagen. Daarbij moest men zich in velerlei bekrimpen en zich allerlei ontzeggen, dat vroeger heel gewoon was. Al wat iveelde kon heeten moest gemeden. Voor sieraad of fraaie kleeren kon niet worden uitgegeven ; men moest het heel burgerlijk aanleggen. Dat is DU best te doen, maar wie 't niet gewend is, voelt toch telkens weer een gemis.

Nu waren er wel landgenooten genoeg met wie men omgang had kunnen zoeken, doch de gravin en haar dochters wenschten dit minder om niet onbegrijpelijke redenen. Over het gebeurde te Kopenhagen, gevoelden zij thans wel eiken dag spijt, doch dat baatte weinig. Liefst echter spraken zij er niet van om geen verwijten te hooren. Toch deden zij allengs kennissen cp wanneer zij in de kerk kwamen, die bepaald voor zulken als zij was geopend, en waar men op nieuw aangekomenen van zelf lette. Allen die tot de réfugiés behoorden kerkten op het Molenpad en hadden zelfs hun eigen predikanten. Zoo kwam dan ook de graaf minder met zijn vriend, den leeraar der oude Fransche kerk in aanraking, die anders allicht iets voor hem kon gedaan hebben.

Gelukkig echter hielden zij, ook in dezen donkeren tijd, het oog op Hem gericht die licht schept en duisternis, maar die ook in de duisternis het licht kan te voorschijn roepen op Zijn wenk.

CORRESPONDENTIE.

N. d. B. te B. Het is ons niet duidelijk, of uw schrijven voor deze afd. van de Heraut of voor een andere is bestemd. In het laatste geval gelieve u het ons te melden. In het eerste verwijzen we u naar de stukken, vroeger over •s Heeren Ordinantiën in dit blad verschenen. U zult daarin wel het verlangde antwoord kuni

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen