Uit de Pers.

Wij laten hier nog een deel volgen van hetgeen de heer Dr. P. Wieringa schreef inzake de „genezing door het gebed des geloofs.”

Het vermoeden ligt voor de hand, dat hierbij is gedacht aan genejingen, zooals ons die o. a. worden vermeld van Blumhart te Bad-Bol in Duitschland ; maar bij nadere beschouwing blijken deze genezingen te verklaren uit nuttige omgeving en suggestieve kracht, welke niet, zooals bij de bijbelscfie gave der gezondmaking, absoluut werken, maar relatief en successief, vooral ook onder den invloed van een op het gebed ontlast worden van schuld en wroeging, zonder dat behoeft te worden gedacht aan een wonder onder de rechtstreeksche inwerking Go-is.

Echter kan deze zaak eigenlijk gevoegelijk blijven rusten, aangezien de voorstanders van de genezing op het gebed volstrekt niet alle toegeven, dat in Jacobus 5 : 16 van de gave der gezondmaking sprake is, al beroepen zij zich op teksten waarin deze gave staat vermeld.

Zij wijzen toch ook terecht op duidelijke verschillen o. a. daarin bestaande, dat bij de gave van Corinthe I3 van een, in den persoon aanwezige kracht, wordt gesproken, door welke kracht de zieke wordt genezen, terwijl bij de gebedsgenezing, ook wel genoemd geloofsgenezing volgens Jakobus, de genezing niet geschiedt door eene van den mensch uitgaande kracht ter genezing als zoodanig, maar op het gebed.

In het eerste geval gebiedt de persoon, door middel van wien de genezing verwacht wordt; in het andere geval verwacht men de genezing op het gebed. Wel komt het in beide gevallen aan op de verzekerdheid, dat de kranke zal herstellen, maar bij die verzekering; gebiedt men in het ééne geval, dat de ziekte zal wijken, in het andere geval vraagt men van den Heere, dat de kranke behouden wordt.

Volgens deze opvatting, dat we hier werkelijk met iets anders dan de gave der gezondmaking te doen hebben, rust echter op de aanhangers der gebedsgenezing de taak, om het bewijs te leveren, dat de wijze van genezing van ziekte door alle tijden heen, dus ook nu nog, is die op het geloofsgebed.

Wij spreken daartegenover als onze meening uit, dat dit bewijs uit de Schrift niet is te leveren, dat deze ons omgekeerd een anderen weg als den gewonen aanwijst.

Er staan zoo, in onze verdere beschouwingen, tegenover elkaar twee methoden, om van ziekte verlost te worden: de eerste die Aoorgebedsgenezing d. i. de wegneming van ziekte, ook van lichamelijke krankheden, rechtstreeks door den Heer, op het geloovig gebed; de tweede die door geneesmiddelen, in welken vorm ook aangewend.

Voor de eerste methode staat ons dan geschreven: )-> het gebed des geloofs zal den zieke behouden" zoodat wij hier niet alleen van gebedsgenezing, maar ook van geloofsgenezing kunnen spreken; voor de tweede beroepen we ons o. a. op de Schriftuitspraak: «die gezond zijn hebben den medicijnmeester niet van noode, maar die ziek zijn”.

Wij willen de gronden voor elk dezer methoden nader nagaan.

De aanhangers van de eerste drukken er, om te beginnen, sterk op, dat Christus niet alleen onze geestelijke, maar ook onze lichamelijke krankheden op Zich heeft genomen, zich beroepende op Jesaja 53:4: ij heeft onze krankheden op Zich genomen en onze smarten heeft Hij gedragen. Vergelijk Matth. 8:17.

De wegneming van ziekte wordt door hen overgebracht van het terrein der Gemeene gratie, naardat der particuliere (zaligmakende) genade. Dewijl Christus, zoo leeren zij, onze krankheden op Zich genomen heeft, behoeft de Christen niet krank te worden, en is hij het geworden om zijne zonden, hij behoeft het niet te blijven. Omdat Christus krank is geweest mag de Christen in elk geval van krankheid onmiddellijke en volkomene gene zing verwachten.

Ds. Hazenberg, de meest bekende strijder voor geloofsgenezing in ons land, antwoordt dan ook op de vraag: Maar wil God altoos genezen ? Wanneer de kranke waarlijk begeerte heeft, om ter eere Gods genezen te worden en de voorwaarden van verootmoediging, toewijding en geloof door hem volbracht worden, dan wil de Heer genezen.

Het kan niet duidelijker: omdat Christus persoonlijk krank is geworden, behoeven de Christenen niet krank meer te zijn.

Er is, leert hij verder, geen ziekte noodig, om iemand te doen sterven; op het geloovig gebed zonder door den mensch uitgevonden middelen, worden de krankheden door den Heer weggenomen.

Dat deze wijze van genezing algemeen in onbruik is geraakt, komt daarvandaan, dat de menschen in het algemeen ongeloof jich door satan hebben laten verleiden, om op dit gebied van de eenvoudigheid des geloofs af te wijken.

Het is volgens de aanhangers dezer methode wel zeer te betreuren, want daarvoor wordt nutte loos veel geld gekwist, veel pijn en ellende geleden, worden vele dierbare menschenlevens verkort en groote geestelijke zegeningen ontbeerd.

Gods zegen is dan ojk niet langs andere wegen te verwachten. Men kan alleen verwachten dat God zegent in zijnen eigenen verordenden weg en die weg is: het geloofsgebed. «Ziedaar", zegt de heer Zegers in zijn aangehaald werkje»Dei Geloofsgenezing", »wat ons met nadruk en klem zonder eenigen schroom of eenige terughouding, zonder eenige consideratie ten opzichte van andere wegen en middelen, met groote stelselmatigheid verkondigd wordt”.

Wij geneeskundigen vooral kunnen het ons voor gezegd houden: wanneer de aanhangers van de geloofsgenezing gelijk hebben, oefenen wij een ongeoorloofd beroep uit.

Wij hebben ons vergist; wij meenden, dat wij goed deden, edoch wij zijn onder een goeden schijn, nog wel onder christelijken naam, buiten Gods weg gegaan. Wij deden, wat Hij niet geboden heeft; de satan heeft ons verleid, wij hebben aan het geloof schipbreuk geleden, het heerschend ongeloof heeft onze oogen verblind.

Ds. Hazenberg en de zijnen beschouwen hun werk als het werk des Heeren, en zichzelven als predikers van het volle Evangelie, omdat zij Jezus Christus prediken, als den Geneesmeester van lichaam en ziel beide ; welke genezingen door Hem op het gebed alleen, en geheel onmiddellijk, in elk geval, bewerkt worden, op voorwaarde van geloof, en zij beweren, dat allen, die dit niet inzien, zich nog door satan laten verleiden, om af te wijken van de eenvoudigheid des geloofs.

Ter verdediging van hun stelse verwijzen de aanhangers van de gebedsgenezing verder in hoofdzaak, zooals we zeiden, naar de woorden van Jakobus, boven reeds kort besproken, waarop wij later nog terug dienen te komen.

Verder halen zij aan de wonderbare genezing van Mirjam op het gebed van Mozes, waarnaast dan dadelijk wordt geplaatst de uitspraak: Ik ben de Heere uw Heelmeester", Exodus 15:26. Verder wordt nog gewezen op de genezing der Israëlieten, die door de vurige slangen gebeten waren, door het zien op de koperen slang, op de genezing van Hiskia op het gebed, en voorts op de genezingen door den Heere Jezus en zijne Apostelen teweeggebracht.

Het feit staat bij hen vast, dat uit deze wonderbare genezingen, die op het gebed geschied zijn, de regel mag worden afgeleid, dat God de Heere bereid is altijd en in ieder geval een wonder te doen, om kranken te genezen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen