„Ter slachting geleid”.

Als die geëischt werd, toen werd hij verdrukt; doch hij deed zijnen mond niet op. Als een lam werd hij ter slachting geleid, en als een schaap, dat stom is voor het aangezicht zijner scheerders, alzoo deed hij zijnen mond niet op. Jesaja 53 : 7.

[GOEDE VRIJDAG].

Als die geëischt werd, toen werd hij verdrukt; doch hij deed zijnen mond niet op. Als een lam werd hij ter slachting geleid, en als een schaap, dat stom is voor het aangezicht zijner scheerders, alzoo deed hij zijnen mond niet op. Jesaja 53 : 7.

Onder de Christelijke feestdagen rekent de Goede Vrijdag niet. Als vierdag gevierd is hij niet door onze vaderen. Er was ook toen kerk, maar 'sr.vonds alleen, en de burgerlijke arbeid ging 'smorgens en 'sraiddags door.

Het vieren van den Goeden Vrijdag, gelijk dit thans almeer in zwang komt, ligt niet op de lijn van „het ongetwijfeld Christelijk geloof." Het kwam veeleer op in kringen, die, het geloof aan de verzoenende werking van Jezus' sterven verzakende, hem bij voorkeur eerden in het beeld van den martelaar, om zijn trouw, zijn toewijding, zijn hoogen stervensmoed.

Zoo werd Goede Vrijdag het groote feest der y^^aj-vereering. Bij het Kerstfeest herdacht men het kindeke, maar een kindeke dat nog niets deed, en op het Paaschfeest wankelde het geloof aan de waarheid van zijn verrijzenis. Daarentegen was de Goede Vrijdag de gedenkdag van Jezus' persoonlijk optreden, de herden king van wat Jezus deed en leed, en alzoo de herdenking van feiten waaromtrent orthodoxen, gróningers en modernen het eens waren. Niemand toch betwist, dat Jezus leed en stierf, en stierf aan een kruis op Golgotha. Hier was dus zekerheid, hier week de mystiek, hier was geen wondergeloof noodig, hier had men met niets te doen dan met een vaststaande, zich geheel natuurlijk ontwikkelende geschiedkundige gebeurtenis.

Daarbij kwam, dat het geloof aan Jezus' Goddelijke natuur steeds afnam, en ook dat deed, meer naar Goeden Vrijdag dan naar Pa schen neigen. Immers op Goeden Vrijdag kon men zich bepalen tot vereering van de grootheid van Jezus' menschelijke natuur.

Lag voorts het vereeren van groote dooden op hun ~ sterfdag, vooral van wie als martelaar voor zijn zaak stierf, niet in 's menschenaard? Was dit niet bekend bij de volkeren vanouds, en is het ook niet thans nog bij de Chineezen en in Japan in zwang?

Vooral waar het een sterven gold zoo tragisch als op Golgotha, werd bij zulk een herdenking het menschelijk gevoel teer en weemoedig aangedaan. En bewilligde dan de kerk erin om 's avonds het nachtmaal te houden, dan bereikte de viering in dezen aandoenlijken disch haar hoogste toppunt.

En de vrucht was dan ook, dat wie op Paschen zoo telkens gevoeld had, hoe hij eigenlijk toch niet aan Jezus' opstanding geloofde, zoo ten volle oprecht en naar waarheid betuigen kon, nog nooit zoó door het Nachtmaal getrof fen te zijn, als toen hij het voor het eerst op den avond van Goeden Vrijdag vierde.

Want dat Jezus gestorven was, gestorven als martelaar, gestorven aan een kruis, dicht bij Jerusalem, misschien wel op Golgotha, ja, dat nam hij zonder bedenking aan.

En zoo staan we voor dit hoogst opmerkelijk, en voor den geloofsstand van Jezus' kerk veelzeggend verschijnsel, dat in de achttien eeuwen die onwankelbaar aan de verzoening van onze zonde door het bloed van het heilig Godslam vasthielden, de sterfdag van Jezus geheel in de schaduw van het Paaschfeest stond, en dat de grootscher viering van den Goeden Vrijdag opkwam en klom in de laatste drie kwart eeuw, toen het geloof wankelde en be zweek, en wel het meest in die kringen wier breuke met het geloof het verst ging.

Hierin ligt voor Christus' kerk, die trouw aan het geloof bleef, een waarschuwing, om zich niet te laten verlokken tot het meê wan delen op paden, wier aanleg van verdachte herkomst is,

Christus kerk buigt zich in stille aanbidding neder niet voor een martelaar, maar voor het Lam Gods dat de zonde der wereld draagt.

Wat haar aangrijpt en ontroert is niet de trouw en de stervensmoed van den Rabbi van Nazareth, naar het ondoorgrondelijk mysterie van de herwinning van het Leven door den Dood.

Voor ; *haar is de Goede Vrijdag het zich omnevelen van de Liefde Gods in de overmacht der boosheid, en alleen in verband en in samenhang met de glorie van het Paaschfeest geeft hij ons een aanbiddelijke openbaring van de Genade en de Gerechtigheid, van de Liefde en de Heiligheid Gods.

Het is hier niet de mensch, de Zoon des menschen die sterft, maar het is voor de Kerk van Christus de Zone Gods die in dit sterven ondergaat, om eeuwiglijk te triomfeeren.

Golgotha is haar de heilige plek, waar de geschiedenis der gansche wereld, de gang van heel het Godsrijk het keerpunt bereikt.

Het Kruis is voor Christus kerk het zinbeeld, om ons het diepste mysterie des levens te verklaren.

Als Jezus zich in den dood geeft, is het niet de martelaar die zijn geest in Gods hand beveelt, maar de Redder, de Verlosser, de Heiland - der wereld, die om ons van schuld en zonde te verlossen, én ons te redden van den eeuwigen dood, zich dien dood in de armen werpt.

Het is niet een stuk menschelijke historie, maar het is de groote ontknooping van het Goddelijk drama die hier ziel en zinnen boeit.

Het is de Overste der wereld die schijnt te overwinnen, , maar die in het overmannen van den Christus Gods, zelf in eeuwigen smaad onder-

Op dezen dag der herdenking moet deswege de heilige mystiek niet opzij gezet, maar krachtiger dan ooit op den voorgrond treden en heel uw zielsbesef doordringen.

In den Kerst jubel is er het mysterie der Goddelijke ontvangenis; als de psalm des levens op het Paaschfeest onder de Christenheid weergalmt, is er het mysterie" van de Verrijzenis; en op Pinksteren aanbidt onze ziel het mysterie van de gemeenschap Gods met zijn Kerk in den Heiligen Gees'; maar deze drie mysteriën zijn nog eenvoudig en minder onszelven persoonlijk treffend.

Bij Golgotha daarentegen, waar zich het mysterie der Verzoening eerst omnevelt en dan ontsluiert, is het uw eigen consciêntie die geraakt wordt; daar geldt het uw zonde en uw schuld; daar gaat het om uw eigen redding en behoudenis; om afwending van uw eeuwigen dood.

Eu in dat mysterie van uw eigen persoonlijke Redding en Verzoening mengt zich nu het mysterie van de Verzoening der wereld, van de Redding van al Gods uitverkorenen. En in dat mysterie van de Verzoening der wereld lost zich de strijd, de tegenstelling op van de Gerechtigheid en de Liefde Gods, van een zondige wereld met het rijk der heerlijkheid daarboven. Het geeft de ontsluiering van gansch het Heilgeheim, van al Gods werk ter onzer behoudenis. Leven en Dood herwinnen op Golgotha de plaats die hun toekomt.

Ge ziet Jezus sterven, ge hoort zijn laatsten stervenszucht, en toch voelt ge, neen, wat hiei; sterft is niet Jeziis, maar de macht der zonde; niet uw Heiland, maar de Verleider; en wat hier triomfeert is niet de boosheid der wereld, maar de almacht van de genade uws Gods.

Er is hier een tragische schijn, alsof al de hope der heiligen ondergaat; en Maria weent, en de discipel dien Jezus lief had, kon haar niet troosten.

Maar achter dien tragischen schijn is het wezen der heerlijkheden, en om dat wezen der dingen is er een gejubel dat daarboven voor Gods troon opgaat; en als straks het morgenlicht van Paschen doorbreekt, jubelt de verloste wereld in dien jubelzang der Engelen meê.

En dit alles trekt zich samen in de ééne gedachte: „als een lam ter slachting geleii."

Het is geen worsteling als bij den martelaar. Of kon Jezus niet bidden, en zou de Vader hem niet twaalf legioenen engelen kunnen toezenden, om èn de politiewacht van het Sanhedrin èn de soldaten van het Romeinsche legioen uiteen te doen stuiven?

Hoe zou er worsteling zijn in die kleine groep nietige personen te Jerusalem tegen den Zone Gods, aan wien gegeven sia.i alk macht m hemel en op aardt ?

Zelfs het boeiende beeld van het lam .drukt niet uit wat hier schittert. Het lam toch volgt en lijdt onbewust, terwijl hier de Zone Gods ingaat tot een lijden, tot een lijden des doods, dat bij vooruit voorzien en doorleefd heeft.

Het is een geleid worden ter slachting. Het is geen strijd, waarin öf het Sanhedrin of Pilatus door overmacht de hooge hand behouden. Ze grijpen aan wie geen weerstand biedt, ze geeselen wie zijn rug voor de slagen ontbloot, ze bespotten en bespuwen wie voor hen bidt.

Banden waren niet noodig, want Jezus geeft zich willig over. Hij volgt waar ze Hem leiden, en Hij bestraft zijn discipel, die het zwaard trekt en voor Hem strijden wil.

Hij wordt geleid, omdat hij zelf wil geleid worden, en al wat daarna volgt is ii^ slachting, de afmaking, de vernietiging van wat hem met ons aart!sche leven verbond, de te niet doening van. het kostbaarste leven dat ooit op aarde doorleefd is.

Er was niets grootsch, en er kon en mocht niets grootsch zijn aan wat hier de verdwaasde mensch deed. Wat de wereld hier deed, was een zich-zelve verlagen tot de slachting van wie weerloos was, omdat hij zelf weerloos zijn wilde tot den einde. .

Dat was de diepte waarin de zonde verzonk, toen ze waande zich aan den Zone Gods te kunnen wreken.

Maar ook, juist in die diepte blonk, en blinkt nog, voor het geloofsoog, de u zoekende liefde van uw stervenden Heiland.

De Zone Gods die in den dood zich leiden laat, om u te leiden ten eeuwigen leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen