Buitenland.

Engeland. Dr. Campbell weersproken. Ritualistische actie. Herdenking van Kensit's dood.

De voordracht van den congregationalistischen predikant Campbell op eene vergadering van Londensche Congregationahstische predikanten, waarin deze zich openbaarde een volbloed voorstander der moderne Theologie te zijn, heeft krachtige weerspraak gevonden. Men heeft zich dan ook gehaast te verklaren, dat de vergadering van genoemde predikanten slechts een broederschap van predikanten is, die enkel van tijd tot tijd vergadert om Theologische onderwerpen te bespreken en over Christelijken arbeid te handelen. De vereeniging van predikanten moest niet verward worden met een van de georganiseerde instituten, welke in verband staan met het Londensche Congregationalisme. Bovendien was op het convocatiebillet geschreven, dat de samenkomst der predikanten een besloten kring was of in privé vergaderde, en dat geen verslag daarvan aan de pers mocht gegeven worden. Doch al deze verklaringen nemen het treurige feit niet weg, dat op eene broederlijke vergadering van Congregationahstische predikanten van Engelands hoofdstad, de voorzitter zich op een manier heeft uitgelaten welke allen die het Evangelie liefhebben, op het pijnlijkst heeft aangedaan. De omstandigheid dat men niet gewild heeft, dat hetgeen de president in het midden der vergadering uitsprak, publiek worden zou verandert daaraan niets. Bij het opkomen van verkeerde leeringen is men in het eerst altijd schroomvallig om daarmede voor den dag te komen; de wolf wil altijd in schaapskleed komen. Nu het feit er ligt, dat een leeraar der Congregationahstische kerk zoo driest - voor zijn ongeloof durfde - uitkomen, zou men mogen verwachten dat er eenige kerkelijke actie daartegen zou openbaar worden, doch daarvan schijnt voorshands geen sprake te zijn.

Wij spraken meermalen over het altijd stouter optreden van de Ritualisten in de Engelsche staatskerk.

Niettegenstaande den raad door de Staatscommissie gegeven, om de bisschoppen uit te noodigen krachtige maatregelen te nemen tegen het invoeren van Roomsche ceremoniën, gaan de hoog-kerkelijken of Ritualisten maar altijd voort met hun drijven, dat ten slotte er op uit moet loopen dat een groot deel van de Episcopaalsche kerk tot de Roomsche Kerk wederkeert.

Zoo deelde dezer dagen de heer J. R. Nages, vicar (hulpprediker) van Harborne (bij Birmingham) mede, dat zijne gemeente een gedenksteen wilde oprichten ter nagedachtenis van den voorgaanden vicar die overleden was, en daarop wenschte te laten beitelen: „Hij was een krachtig verdediger van de beginselen der Protestantsche reformatie". De bisschop. Dr, Gore, verklaarde echter dat hij daartoe de vereischte authorisatie niet wilde geven, waarin hij gesteund werd door den kanselier der diocese, als de inscriptie niet veranderd werd.

Een ander incident had op het jongste Ghurch Congres plaats. Daar verklaarde Lord Halifax hartstochtelijk: „De beginselen der Reformatie zijn dingen waarover men met tranen en asch berouw moet toonen". Men ziet hieruit, dat er maar zeer weinig behoeft te gebeuren en de stap: wederkeeren tot Rome, wordt gedaan. Het is een schrale troost, als men daarbij verneemt, dat steeds minder mannen de Ritualistische gods lienstoefeningen bijwonen en dat daarbij zich bijna uitsluitend vrouwen laten vinden. Het zou ons althans meer verheugen als wij vernamen, dat de mannen niet door wegblijven, hetgeen ook uit onversc'nillJgheid kan geschieden, maar door gebruik te maken van het „ambt der geloovigen", zich vereenigden om de waren dienst des Heeren in hunne Kerk te herstellen.

Een viertal jaren geleden werd door een fanatiek ritualist een aanslag gedaan op het leven van John Kensit, een boekhandelaar in Londen, die op al te luidruchtige manier protesteerde tegen de Ritualistische ceremoniën in de Episcopaalsche ktrk. De heer Kensit stierf in een hospitaal aan de wond die hem daarbij werd toegebracht. Dit feit wordt jaarlijks op 8 October in Engeland herdacht door hen, die het werk, door Kensit begonnen, voortzetten. Te Leicester werd dit jaar op dien datum eene vergadering gehouden, waarbij de heer J. A, Kensit, zoon van den overledene, een rede hield om de levensgeschiedenis van zijn vader te verhalen. Hij deelde daarbij mede, dat de arbeid door zijn , vader begonnen zich zeer uitbreidde, terwijl in de laatste vier jaar daarvoor bijna vier tonnen gouds waren saamgebracht. De vereeniging die Kensit stichtte, zendt predikers uit die „Wycliffe preacers" genoemd worden, welke trachten om de oogen van de leden der Episcopaalsche kerk te openen voor het gevaar waarin men verkeert door de voortschrijdende rhualistische beweging. Nu is in de laatste jaren de staf dier Wiclyffepredikers verdubbeld, en dat heeft iets verblijdends.

Er wordt dus althans iets gedaan om de Romaniseerende beweging te stuiten. Wat wij vreezen is, dat de volgers van Kensit meer negatief dan positief optreden. Zij heffen meer de spreuk op „No popery", dan dat zij roepen: „Tot de wet en het Getuigenis”.

Frankrijk, De Protestantsche kerken en de wet op scheiding van kerk en staat.

Gelijk onzen lezers bekend is, hebben de Fransche protestanten, zoowel Gereformeerden als Lutherschen, zich bij de wet op scheiding van kerk en staat neergelegd, terwijl de Roomsche kerk zich daartegen krachtig verzet. Trouwens, veel van hetgeen in de laatste jaren uit den radicalen hoek kwam, hebben de Fransche protestanten aanvaard. Daarom hebben zij zoo goed als geen Protestantsche scholen meer; toen Paul Bert's wet op het leekenonderwijs kwam, meenden zij dat zij hunne Protestantsche scholen moesten opgeven om de kinderen van het leeken-onderwijs te laten gebruik maken, dat van de staatsoverheid uitgaat.

Nu hebben de Fransche Gereformeerden zich weder geschikt naar den wil der radicale meer» derheid in het Parlement; maar wij vreezen dat zij daarvan niet veel genoegen zullen beleven, Want in de eerste plaats zullen zij er het nadeel van ondervinden, dat volgens de wet van scheiding van kerk en staat, de diaconieën van de kerken worden losgemaakt. De diacO' nieën worden zelfstandige corporation, die met de „associations cultuelles" niets te maken hebben, * De kerkedienst gaat van die associations uit, maar de diaconie niet. Ze staat er los naast. Dit is wel aan de eene zijde een voordeel, daar de diaconien aan de kerken kunnen * verbonden blijven, maar het doet tevens uitkomen, dat de wet ten slotte er toe dwingt om het beheer der zaken buiten de kerk als zoodanig te houden.

De leeftocht dien de kerk noodig heeft, moet verschaft worden door de „associations cultuelles"; de kerken worden alleen ter beschikking gesteld van die vereenigingen, en het kon gebeuren dat niet één ambtsdrager daarin zitting heeft.

De plaatselijke kerken zullen niet meer bestaan uit de gedoopte en belijdende leden, ook niet uit belijdende leden der „associations cultuelles." Bij zulk een vereeniging kan zich ieder laten inschrijven die daartoe begeerte heeft, en ook kan iemand die lid der kerk was, zich daarbij laten inschrijven. Hieruit kunnen allerlei verwikkelingen ontstaan. Wij vreezen althans, dat de Fransche Gereformeerden het zich te laat zullen beklagen dat zij zich zoo grif hebben laten vinden om eene wet te aanvaarden, die het wezen van de kerk van Christus miskent.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen