Voor Kinderen.

DE KLEINKINDEREN.

REISVAARDIG.

XIII.

Toen de grootvaders te Luneray waren teruggekeerd, waar zij met de kinderen veilig aankwamen, bleek hun al spoedig dat het best zou zijn, lioodra mogelijk hun plan te volvoeren, en de kleinen naar Artot te brengen. In hun dorp toch was, zoo niet al het rechte, toch uitgelekt, dat de oude Benoit gasten had. Juist dat hij die zoo verborgen hield, prikkelde veler nieuwsgierigheid.

Op een of andere wijs hadden de oude lieden de zekerheid vetkregen, dat men te Artot de kleinen met genoegen herbergen zou. Zoo scheen dan de weg geëffend, en besloten Rigol en Benoit hun plan hoe eer hoe beter te volvoeren.

Dat was cc! jr een heele onderneming

Artot lag twee dagreizen ver; de weg was slecht en daarbij bestond er volstrekt niet wat e wij „resgeisglegenheid" noemen. Wie naar dat afgelegen plekje wilde, moest zijn beenen gebruiken, of wel er heen rijden. En nu bezaten de grootvaders wel paard en wagen, maar zij begrepen terecht, dat het zeer gewaagd zou s zijn een voertuig te gebruiken. Den weg te loopen ging echter heel niet aan. Dus bleef niet anders over, dan te paard de reis te doen. Dit was nu wel niet onaangenaam en de mannen zouden er ook niet tegen gehad hebben, als zij maar een dertig jaar jonger waren geweest, en geen twee kleine kinderen hadden moeten meenemen. Er zat echter niet anders op, en de eenige vraag was nu neg, waar vader Rigol een paard van daan zou halen. Immers wel bezat hij er een, maar dat had al vele jaren dienst gedaan, en was nu zeker veel te oud en te zwak om nog vele uren achtereen, en beladen, een tocht te doen. Doch op onge dachte wijze werd in den nood voorzien. Ik zeg in den nood, want al had Rigol ook het geld bezeten om een ander paard te koopen, dan zou dat juist nu verdenking hebben opgewekt.

Rigol was, dit moet de lezer weten, de zoon van een apotheker uit de stad Rouaan, aan de Seine, in Noord Frankrijk. Toen in 1685 het edict van Nantes was herroepen, en koning Lodewijk XIV zoo zijn beste onderdanen aan de vervolging prijs gaf, waren de grootouders van Rigol genoodzaakt geweest te vluchten. Zij gingen echter niet als anderen buitenslands, maar zochten een schuilplaats in afgelegen dorpen, gelijk er in Normandië, waarvan Rouaan de hoofdstad was, wel waren te vinden.

Hun oudste zoon, die vaders vak geleerd had, had zijn ouders op hun omzwervingen trouw verzeld en zich eindelijk te Luneray neergezet, waar hij toen tijdelijk voor vervolging veilig was. Daar waren de ouders gestorven, en was de zoon het land gaan bebouwen. Doch de liefde voor het oude werk bleef hem bij; vaak hield hij zich bezig met kruiden en planten, en hielp ook wel daarmee dezen of genen die ongesteld was.

Dit nu kwam te Luneray ver van ongelegen. Daar was namelijk geen dokter. Wie dien wilde. hebben, moest naar Grenville, dat echter een paar uur ver lag. Maar menigeen maakte daarheen soms een vergeefsche reis en ook liet de geneesheer zich den tocht goed betalen, 't Ge volg was, dat meer dan een zich liever behielp met de dokterswijsheid van Rigol, die daarbij nooit geld vroeg en tevreden was met wat men geven wilde. En zijn nuttigheid voor velen was denkelijk ook oorzaak dat men hem ongemoeid liet, al was hij een „ketter."

Toen de vader stierf was zijn zoon hem in de boerderij maar ook als kruidenkenner en geneesmeester opgevolgd. Deze zoon was in den tijd waarvan we in dit verhaal spreken, reeds de oude tachtigjarige, grootvader Rigol. Als gezegd offende ook bij de geneeskunst uit, en dat wel gelijk zijn vader, zonder er iets voor te eischcD. Aan klanten ontbrak het hem nooit; zelfs de aanzienlijken op het dorp, dat er enkelen telde, maakten soms van zijn diensten gebruik.

Den dag na zijn terugkomst van Grenville ging Rigol op een middag door het dorp, toen een heereboer hem binnenliep. Rigol had aan dezen eenige maanden geleden kruiden tegen de jicht gegeven, die voortreffelijk hadden gewerkt.

„Ik had u reeds lang willen spreken, " zei de rijke boer; „maar ge schijnt in den laatsten tijd vaak van huis. Ik heb nog een oude schuld aan u."

„Zoo? "

„Ja, en een groote ook. Ik ben heelemaal van mijn kwaal af door uw kruiden."

„Zeg liever door Gods zegen."

„Nu ji, natuurlijk. Maar in allen gevalle hebt ge me een heel grooten dienst bewezen, en dat is wat waard. Kom eens mee!"

Rigol volgde hem door den tuin naar den stal. Daar stonden een aantal paarden, meest Bretonsche, gelijk ze in die streek veel voorkomen; verder ook een paar rijpaarden.

„Zie eens, " zei de huisheer, „nu moet ge eens een rijpaard uitzoeken. Dan heb ik mijn plicht gedaan, en komt ge nog eens weer."

Maar Rigol weigerde, 't Was veel te veel, zei hij.

„Kom, " sprak de ander, „wees niet dwaas; en daarbij wil ik u nog wel zeggen, dat ik ook op mijn belang bedacht ben. We wonen ver van elkarr en gij zijt oud; als iku laat roepen hebt ge nu althans een behoorlijk paard en kunt er gauw zijn. En ge spaart ook u zelf op uw lange tochten. Daar hebben we allen belang bij. Uw oude viervoeter maakt het niet lang meer."

Emdelijk liet Rigol zich overhalen, het mooie geschenk aan te nemen.

Dienzeifden avond nog had hij het flinke rijdier op stal. 't Was een dubbele verrassing, waarvoor hij den Heere dank zei. Een groot bezwaar was weggenomen, weggenomen op geheel onvoorziene wijs. Het nieuwe paard kon dadelijk dienst doen voor een doel, waarvan de schenker zeker niet had gedroomd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen