Het feit, dat Ds. J. van Andel

Amsterdam, I5 Nov. I907.

Het feit, dat Ds. J. van Andel na 45jarigen trouwen dienst zijn ambtelijk vrerk heeft .neergelegd, om zijn levensavond in ruste door te brengen, heeft aan heel onze pers aanleiding gegeven, in woorden van hooge waardeering en warme sympathie zijn arbeid in helt midden onzer Kerken te gedenken.

Bij die hulde sluit ook De Heraut zich gaarne aan.

Al zou te veel lof voor den levende de bescheidenheid kwetsen, die Ds. van Andel in bijzondere mate tot sieraad was, toch mag, nu deze trouwe broeder uit het kerkelijk leven trad, een woord van dank en hulde niet ontbreken voor wat God ons in hem geschonken heeft.

Ds. van Andel was in vollen zin des woords autodidact. Of liever, hij was geen leerling van menschen, maar zocht zelf met onverdroten ijver in Gods Woord naar die wijsheid, die van Boven is. Partqman is hij daardoor nooit geweest. Tusschen de verschillende richtingen in ging hij rustig zijn eigen weg, trachtende allen sa& m te binden door den band der liefde en allen dienende met de gaven, die God in zoo rijke mate hem geschonken heeft. Daardoor heeft hij in niet geringe mate het vertrouwen onzer Kerken bezeten, die hem telkens riepen tot gewichtige ambten. Vooral als Dienaar des Woords te Leeuwarden was hij een sieraad voor de Friesche Kerken, in wier midden hij als een vader werd geëerd.

Niettegenstaande daardoor veel en velerlei arbeid op zijn schouders werd gelegd, bleef hij in zijn prediking altoos frisch, heeft zijn catechetisch oïiderwrjs rijke vruchten gedragen en vond hij nog altoos tijd voor zijn geliefkoosde studiën op het gebied der exegese. In dïe studie der Schrift lag heel zijn kracht. Dsuiraan gaf hij zich met al de liefde van zijn hart. En de vrucht van dien arbeid werd telkens in keurig gestyleerde en fijn bewerkte uitleggingen ons geboden, die blijvende waarde zullen hebben.

Van harte hopen we, dat de rust, die hem thans gegund wordt en die waarlijk een otium cum dignitate is, geen werkelooze rust moge zijn. Al verhindert een aanhoudend borstlijden hem met de levende stem de gemeente te stichten, zijn geestkracht is nog ongebroken en zijn arbeid voor heel onze Kerk kan nog jarenlang, zoo God wil, worden voortgezet.

Mogen we daarom van zijn hand nog menig stichtelijk werk ontvangen. Ds. van Andel mint wat welluidt, liefelijk is en schoon. Zooals hij in de steenen bewondert de zuiverheid en ronding der lijnen, den rijkdom van tinten en. kleuren, die God in de keurgesteenten heeft gelegd, zoo gaat zijn hart uit naar harmonie, naar zuiverheid, naar schittering van schoonheidsglans ook in het rijk der genade. Een ruwe wanklank werd van zijn lippen nooit vernomen. Van al wat valsch en onecht is, wat zich pronkerig opdringt en vertoon maakt, heeft hij een afkeer. De stille majesteit van het echte schoon heeft de bekoring van zijn ziel, en dat schoon heeft hij het rijkst gevonden in Hem, die schooner is dan al de menschenkinderen, in dien Eenige, die zijn stem niet verheft op de straten, maar in wien al de heerlijkheid der Godheid ons is geopenbaard. Van dien Christus te getuigen in woorden geschrift was de heilige aandrift van zijn leven. En hij heeft dat getoond met de liefde van een Johannes en de bezieling van een Paulus, aan wier voeten als leerling hij het liefst zich heeft neergezet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen