Niet ernstig genoeg

Niet ernstig genoeg kan er telkens weer tegen gewaarschuwd worden, dat men toch niet al te lichtgeloovlg allerlei verhalen van vondsten en ontdekkingen op archaeologisch gebied, waardoor de betrouwbaarheid der Bijbelsche verhalen bevestigd zou worden, In onze pers overneme.

Zulke berichten prikkelen wel een oogenblik de nieuwsgierigheid der lezers en schijnen wel een wapen te zijn». < lat tegenover het ongeloof dienst kan doen, maar het spreekt wel vanzelf, dat zulk een wapen dan alleen waarde heeft, als het deugdelijk is beproefd. Blijkt het daarentegen, dat zulke berichten alleen te danken zijn aan dagbladcorrespondenten, die van de zaken niet op de hoogte zijn en de waarde dezer ontdekkingen schromelijk overdrijven, dan moet er straks wel tegenspraak volgen en verzwakt men daarmede de kracht zijner Apologetiek.

Zoo was het met het onlangs ontdekte

„authentieke verhaal over dea zondvloed , dat, naar men meende, uit den tijd van Noach zelf afkomstig zou wezen en onschatbare diensten zou bewqzen om het zondvloedverhaal van den Bijbel te bevestigen. Achteraf bleek het een fragment te zgn van het Babylonische zondvloedverhaal, dat ook uit andere bronnen reeds lang bekend was, terwijl dit fragment blijkens het eigenaardige schrift zeker niet uit Noach s tHd afkomstig was, gelp ieder wel begrijpen kon, maar van betrekkelqk jongen datum.

Evenzoo ging het met de ontdekkmg van het zoogenaamde „Evangelie", dat in een Joodsche Synagoge in Egypte zou gevonden zijn en naar het heette voor 't eerst uitvoerige berichten van een tijdgenoot omtrent Christus zou brengen, waardoor het bestaan van onzen Heiland nu boven allen twgfel heette verheven te z^n. Ook hier bleek achteraf, dat dit geschrift met een „Evangelie" in onzen zin niets gemeen had; dat de naam van Christus er niet in werd genoemd, en dat de aanduidingen van een zekeren „leeraar", die in Israel was opgestaan, zoo vaag waren, dat eenige zekerheid, dat hiermede waarlijk Christus bedoeld was, ontbrak.

En zoo liep het ook thans weer met het verhaal, dat men bij de opgravingen in Samaria het koninklijk archief van Achab had ontdekt, waarin reeds een authentieke briefwisseling van Achab met den koning van Assyrie was gevonden. Geligk Prof. Eerdmans meedeelt, komt de heele vondst hierop neer, dat men in Samaria een paar scherven heeft gevonden, die als etiquetten op wijnkruiken hebben dienst gedaan, en vermelden, van welk jaar en van welken wijngaard de wijn afkomstig was. Omdat bij deze scherven ook een Egyptische vaas is gevonden, waarop de naam vermeld staat van den koning van Egypte, die tijdens Achab z6u geleefd hebben, vermoedt men, dat deze scherven dus uit Achab's tijd afkomstig zouden zijn, Uit archaeologisch oogpunt moge deze vondst misschien eenige waarde hebben, voor de betrouwbaarheid van wat de Schrift omtrent Achab ons mededeelt, zegt ze ons niets. Zelfs de naam van Achab komt er niet op voor. Maar ook al zouden nieuwe vondsten ons metterdaad archiefstukken van Achab zelf brengen, zoo zouden deze wel zeer belangrijk kunnen zijn, om meer licht over dit tijdvak van Israel's geschiedenis te verspreiden, doch als bewijs voor de betrouwbaarheid der Schrift of als wapen tegen de critiek, zouden ze vrijwel overbodig wezen. Immers zelfs de verst gaande critiek heeft het bestaan van Achab en van zijn regeering over Israel nooit ontkend. Heel dit tijdvak van Israel's historie is zoowel door den bekenden Mesasteen, van den Moabietischen koning Mesa afkomstig, als door verschillende Assyrische inscripties, ook voor de kritiek zoo genoegzaam gewaarborgd, dat niemand de juistheid betwijfelt van wat de Schrift aangaande het koningshuis van Omri ons mededeelt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen