„De verkeerde weet van geen schaamte.

De rechtvaardige HEERE is in bet midden van haar, Hij doet geen onrecht; allen morgen geeft Hij zijn recht in het licht, er ontbreekt niet; doch de verkeerde weet van geene schaamte. Zephanja 3:5.

Van lieverlee was ook te Jerusalem de zonde brutaal geworden. Zonde bedacht, zonde gepleegd was er ook binnen Jerusalems muren altoos, maar in den goeden tijd schaamde men zich althans nog voor zijn kwaad. Men zondigde wel, maar in het verborgen. £n juist daardoor brak de zonde niet zoo stuitend uit en door. Maar aÜesgs was dit anders geworden. Men wende aan het kwaad. Men wist het over ea weer van eikaar. En ten slotte wond men er geen doekjecs meer om, maar kwam er schaamteloos voor uit, en blufte er tenslotte in zijn boozen kring op.

Drie profeten getuigen hiervan.

Jesaia, die dit brutaal-^oté& a. van de zonde aldus tcekent: Het gelaat van hun aangezicht getuigt tegen hen, want hun zonden spreken ze vrij uit, gel^'k Sodom. Zij verbergen ze niet. Wee hunlieder zielen, want ze doen zich zelven kwaad" (3 : 9).

Na hem Jeremia, die Jerusalem betuigde: Gij hebt een koertnvoorkoofd, gij weigert schaamrood te worden" (3 : 3).

En ten slotte, kort voor de ballingschap, Zephanja, die het eveneens aan Jerusalem toeriep : „De verkeerde onder u weet van chaamte" (3 : 5)

Het beeld, dat Jeremia gebruikt, teekent, in Oostersche kleuren, het itsgeslopen kwaad het scherpst. Een anders ingetogen vrouw koa zich ook in Jerusalem heimelgk te buiten gaan, maar ze bedekte dan haar zonde. De hoer daarentegen is daar over heen. Die schaamt zich voor niets meer. En juist in het openlijk drijven van haar zonde steekt haar boosheid.

In twee trappen openbaart zich het kwaad.

Op texi eersten trap weet men wel, dat 't geen men doen wil, kwaad is; de conscientie getuigt er dan ook tegen; maar niet beslist genoeg; en daarom bezwijkt men. Doch is men bezweken, dan voelt men er zelf ergernis over, verheelt zijn kwaad uit innerl^ke schaamte, en doet wat men kan om te voorkomen, dat een ander er niet van hoort. Men zondigt wel, maar ia de stilte, in het heimelijke, in het verborgen.

Op den tweeden trap daarentegen is men daar overheen. Dan doet men niet alleen het kwaad, maar komt er vooruit. Bedekt niets meer. Weet van geen schaamte. En in den kring van wie evenzoo willen, beroemt men er zich zelfs op, dat men in s het kwaaddoen voor niemand onderdoet.

Het kleed der schaamte is dan moedwillig afgeworpen, en men is op weg naar dat b booze uiterste, als het brutale 'va^i& lduivelsche overslaat, en men, naar het apostolisch woord, „niet alleen zelf deze booze dingen doet, maar ook een vermaak heeft in anderen die ze doen".

Nu schijnt dit klaar als de dag. W« brutaalweg zondigt, viel dieper dan wie in het verborgene bezweek en viel. Toch gaat de wereld ook hier tegen in, en zondigt zelve in het brutale, maar schimpt bovendiea op wie zQn zonde verborg, als op een die de kat in donker knijpt, gelijk het dan smadelijk heet, of wat ander min lieflijk beeld men, om den stillen zondaar fe kwetsen, uitkoos.

Men speelt dan niet zelf den onschuldige; men zegt in 't minst niet, dat men zelf niet zondigt; maar stelt er juist zijn eere in, dat men voor zijn zonde uitkomt. Dat heet dan eerlqk, dat heet oprecht, dat heet rondborstig. Men vergaapt zich wel aan allerlei, dat, op den keper bezien, er niet mee door kan, maar men komt er dan ook voor uit, men speelt den vrome niet, eer blijft men een man van wien ieder weet wat men aan hem heeft.

Maar wie ondragelijk heeten, dat zijn die kwansuis braven, die ingebeelde heiligen, die vroom zich aanstellende stillen in den lande, die met het schgnheiligst gezicht u aanzien, en van wie toch meer dan eens uitkomt, hoe het ook onder hen verre van pluis is, maar die er dan nog hun leugenachtige houding aan toevoegen, en daarom te dieper te verachten zijn.

En dit oordeel van de wereld over de vromen nu is onwaar en onrecht.

Dat er onder de stille braven en vromen in den lande niet ook zeer wel zonde kan voorkomen, is nooit door Gods volk ontkend, eer het tegendeel met Innig berouw beleden. Ook onder wie den Heere aanhangen, wordt gezondigd tot aan hun dood toe. Maar al is dit n o zoo, toch blijft dit vaststaan, dat, als er twee zijn, die beide in eenzelfde zonde vielen, en de één schaamt er zich diep over, en doet wat hij kan om zijn schaamte te verbergen, terwijl de ander niet alleen van geen schaamte weet, maar zelfs op zrjn zonde roemt, bluft en pocht, — dat dan die brutale zondaar driemaal erger zondigt, dan wie in zijn schaamte zich verbergt. Vandaar dat de anders ingetogen vrouw die viel, maar in haar schaamte zich verbergt, ook In zedeltjkën zin veel hooger staat dan de vrouw met het hoeren voorhoofd.

Toch zij men met deze onloochenbare waarheid op zijn hoede tegen misbruik. Het is zoo, er is niets tegen in te brengen, de Schrift veroordeelt hem die brutaal zondigt, veel harder, dan wie door verleiding viel en zich schaamde. Alleen maar, met deze ontegenzeggelijke waarheid kan men zich zelf bedriegen. Van een vallen voor verleiding kan het ongemerkt een stelselmatig zondigen worden. Zondigen met een vast verloop. Eerst er tegen opzien, er tegen ingaan, er tegen worstelen. Dan zwichten, toegeven en bezwijken. Vlak daarop het zelfrerv; ijt, de zeifaanklacbt en het berouw. Daarop eenige stille dagen zonder verleiding, tot de prikkel weer werken gaat, en gaat die aan het werken, dan komt er een da capo van wat voorafging. Worstelen, bewilligen, toegeven ea berouw. Zoo gaat 't in de zondige gedachte, zoo gaat 't in liefdeverlokking, zoo gaat 't in eerzucht en trots, zoo gaat 't in zinnelijke zonde, AUes in den stille. AUes in 't heimelijke. En bij de wereld blijft men dan bekend als een braaf man.

Maar dan gaat 't al verder. Ds worsteling vooraf wordt zwakker, en het barouw daarna wordt flauwer, maar de zonde blijft. Zoo wordt die zonde oud, en die oude zonde een hebbelijkheid. En a!s 't dan maar niet uitkomt, en het blijft stil en verborgen, dan voelt men tenslotte al minder van 't kwaad, en verheft er zich nog op, dat men het ten minste niet doet zooals die wereidling, die op zijn zonde nog brutaalweg pocht.

Dan wordt 't heimelijke een dekmantel, in welks plooien de schijnheiligheta zich verbergt, en dan komt er in die schijnheiligheid en kwaad op, nog erger dan de brutale zonde an de wereld; een kwaad, waar al de toorn van ods Woordtegen ingaat. En als dan de man an de wereld denzulken het vrome masker an het aangezicht rukt, dan kan hij midel in Gods hand zijn, niet alleen om zulk en verfoeilijk kwaad te stuiten, maar zelfs m hem die er schuldig aan stond, nog te edden van het verderf.

Verwar daarom nooit wat scherp uitenvalt.

Wie In het verborgen viel en zich chaamde en voor zijn God verootmoedigde n met het kwaad brak, staat in zedelijken zin verre boven den man uit de wereld, die rutaalweg zondigde en zich nog op zqn zonde verheft. J

Maar ook, wie niet maar in het verborgen viel, maar een stille zondaar werd, en in de stilte zijn zonde aanhield, komt uist door het verborgen karakter van zijn zonde in steeds ernstiger zïelsgevaar. Als om de verleiding zich de zeljmisleiding kronkelt, dreigt de leugen u met haar doodelijk gif.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen