Buitenland.

Duitschland. Meer a a r < 1 r ij k s k u n d e.

In de Ref. Kirchenotg vonden wij een' betoog waarvan het volgende door ons medegedeeld wordt: De aardrijkskunde is een leervak waarvan de kinderen, over het algemeen genomen, niet houden. Men hoort van vreemde landen, bergen, rivieren, steden en menschen en moet vele namen leeren zonder zich daarvan een levendige voorstelling te kunnen maken. P^erst wanneer men in iets belang stelt, wordt de begeerte levendig om daarvan wat te weten. Daarom moet de aardrijkskunde van het eigen land ons op den weg helpen. Zij leert ons de plek kennen waarop wij leven, met hare rivieren, Jiaar bergen, haar bosch, de provincie, het land waartoe wij behooren, tot wij eindelijk tot het begrip van Duitschland en van het Duitsche rijk komen. Hiermede is het uitgangspunt gegeven. Daarna kunnen wij - voortgaan van het bekende tot het onbeliende; van hetgeen nabij is, tot hetgeen ver van ons af ligt. Dié vreemde landen met hun rivlerert, steden en raens.chen moet men leeren kennen. Daarom is aardrijkskunde noodig voor onze vorming. Maar tóch werd er in Duitschland weinig aan aardrijkskunde gedaan. Alleen zij, die in de wereldgeschiedenis, de zending, exportindustrie, handel belang stelden, beoefenden steeds dezen tak .van wetenschap. Maar nu heeft de wereldoorlog de oogen geopend. Ongeveer 30 millioen Duitschers wonen over de aarde verstrooid. In alle deelen der aarde worden zij scheel aangezien, vijandig behandeld, vervolgd, mishandeld, uitgeplunderd, in de gevangenis geworpen, gedood. En dit omdat zij Duitschers 'zijn, menschen van ons vleesch en bloed, die, onze taal spreken, aan den Duitschen aard - ra-sthouden, volgens Duitsche manier vlijtig arbeiden en vporuitstreven, en dezen geest van redelijkheid en orde uitdragen in een wereld, die zulke leermeesters en voorwerkers dringend noodig heeft.

De wereld is ons veld. Daarmede houdt de aardrijkskunde op de liefhebberij van enkelen te zijn. Van nu af moet elk Duitscher de aarde keianen. De aardrijkskunde heeft voor het geheele Duitsche volk beteekenis gekregen, om daardoor de 30 millioen Duitschers te leeren kennen, met de volken en verhoudingen waaronder zij leven, den arbeid dien zij verrichten, de [ resultaten welke zij verkrijgen en die ook aan de bevolking in Duitschland te goede komen, den invloed die van buitenlandsche Duitschers uitgaat op de wereld-economie, de wereldpolitiek en de cultuur der wereld. Daarom moet deaardrijkskunde in elke school onderwezen worden.

Zoo het betoog van het orgaan der Gereformeerden 'in. Duitschland. Wij' vragen: zou een Christelijk blad het volk, waaronder het verschijnt, niet beter dienen, door te wijzen op de groote volkszonden die Duitschlaiid ontsieren, waarover thans de Heere bezoeking doet ? Wij makeii er geen geheim van, dat wij pro-Duitsch zijn. Doch dit verhindert niet dat wij vreezen dat de roede over dat land niet, zal weggenomen worden, vóór het zich vernedert voor het aangezicht van den Almachtigen God. Hetzelfde wat ons in het Engelsche volk stuit, wordt óok in Duitschland gevonden. Een gevoel van hoogheid, een zucht om alles voor zich te laten bukken, bezielt. de volken die dkander als tot vernietiging toe bestrijden. Zou het geen tijd worden de volken te verkondigen, dat juist daarom de Heere een' twist met hen heeft.?

— D, e G u sta af-A d o i f-v e r e eni ging en de Protestanten in de~vijand e lijk e landen.

Door Duitsche bladen die de sGemeinschaftsbewegung" dienen, werd de vraag gedaan, of het niet mogelijk was met geloofsgenooteh onder de Franschen gemeenschap des gebeds te onderhouden, niettegenstaande den oorlog. Het voorstel dat op een Synode der Fransche Gereformeerden gedaan werd, om voortaan de reformatie niet meer op-1 Nov. te herdenken, omdat die dag aan het werk van een Duitscher, Luther, herinnert, doet duidelijk zien, uit welken hoek de wind waait. Men nam in deze geen besluit, maar zou later daarover besHssen somdat de harten der Fransche Protestanten met dé hoop vervuld waren om de Luthersche landslieden uit den Elzas weder in het vaderland op . te nemen.« Toch blijkt het, dat Fransche Protestanten, vooral predikanten, broederlijke liefde, ja vijandsliefde betoond hebben, jegens Duitsche krijgsgevangenen, geïnterneerden, gewonden en kranken. Ook doet het weldadig aante vernemen, dal het Parijsche Evangelisch Diakonessenmoederhuis zich - het lot aangetrokken heeft van de zeven Koningsberger diakonessen, die door een Franschen krijgsraad tot gevangenisstraffen veroordeeld werden wegens jgemeenschappelijke plundering» — omdat zij eenige handdoeken gerequireerd hadden.

De gemeenschap met de Waldenzen is door den oorlog verbroken, en wel in een tijd toen Italië nog neutraal was en nog wel voor Duitschlands bondgenoot doorging. Wij deelden hiervan het een en ander mede. Nu Duitschland riiet Italië in oorlog kwam, is de verhpuding nog meer gespannen geworden. Daarom bestaat er weinig uitzicht, dat de oude betrekkingen van de Duitsche Gustaaf-Adolf vereeniging in afzienbaren tijd weer zullen aangeknoopt worden.

Hetzelfde geldt van België. De Belgische Zendingskerk heeft met beleefde woorden te kennen gegeven, dat zij de hulp van de Gustaaf-Adolf-vereeniging onder de huidige omstandigheden niet verlangde, terwijl zij hare dankbaarheid voor hetgeen zij tot dusver genoot, uit. De algemeene secretaris dier kerk, de heer Kennedy Anet heeft zich daarna tot de Engelsche Christenen gewend met verzoek om hulp. Tot hiertoe bracht hij in Engeland voor zijn kerk 100, 000 francs, bijeen. De Belgische staatskerk heeft eerst de betrekkingen met de Gustaaf-Adolfvereeniging afgebroken.' Daarna werd daarover leedwezen betuigd, met verzoek, de zwaar beproefde gewesten te steunen.

Frankrijk. G e m e e n s c h a p p e 1 ij k e b i d-stonden.

De oorlog heeft in Parijs de belijders vanverschiliende Protestantsche Kerken bij elkander gebracht. De herdenking van het feit dat vóór twee jaar het Fransche leger gemobiliseerd werd, vereenigde predikanten van de Gereformeerde, Luthersche en andere vrije Kerken in de rue Roquepine, waar de Engelsche 'Wesleyanen of Methodisten hunne samenkomsten houden. Het was een stichtelijke ure des gebeds, waar om verootmoediging en om den vrede gesmeekt werd.

De geest van de Evangelische Alliantie schijnt in de Protestanten der hoofdstad van F.rankrijk gevaren te zijn. Er wordt des Maandags eenure djes gebeds-^gehouden in de rue Roquepine: des Dinsdags komt men voor hetzelfde doel samen in de Baptistische kerk in de rue de Lille; des Woensdags vergadert men in het Zendingshuisin den, Boulevard Arago; des Vrijdags in het hoofdkwartier van de Zending van Mc All. Behalve deze bedestonden die te 5 ure aanvangen, houden nog andere Protestantsche gemeenschappen in - Parijs samenkomsten om het aangezicht, des Heeren te zoeken. Ook de Kerk van de Engelsche Episcopalen noodigde, o.a.' bij een dienst ter nagedachtenis van Lord Kitchener, telkens predikanten van verschillende kerken uit om deel te nemen aan een Enge.Iseh-Fransche Godsdienstoefening.

Het iste begrijpen, dat men in den ernstige» tijd dien Frankrijk doorleeft, behoefte. heeft aan gemeenschappelijk gebed. Maar alan een samensmelting van alle kerken schijnt men niet te denken.

Anders is het in Engeland gelegen. Wij vernamen, dat in het laatst van September te Oxford eene' conferentie gehouden werd, onj te spreken over eene vereenigde vrije' kerk. Tachtig vertegenwoordigers.van verschillende vrije kerken waren daar te zamen. De pers werd tot deze vergadering niet toegelaten, later zal een officieel verslag van het besprokene gepubliceerd worden. Maar men verzekert, dat de gevoerde debatten van de hoogste beieekenis waren en historische waarde zullen verkrijgen.

Volgens onze gedachte zal men Congregationalisten, Baptisten, Methodisten, Presbyterianen, enz. nïet tot eene kerk kunnen samensmelten. Of zouden bijv. de Presbyterianen geneigd zijn om den kinderdoop prijs te geven en zich op het standpunt te stellen, dat de Baptisten innemen, die alleen doopen op belijdenis des geloofs? Wij kunnen dit niet aannemen. Wanneer de beweging voor eene Vereenigde Vrije Ke^k ten doel heeft, den onderlingen strijd der verschilleiide kerken te temperen.of te doenophpuden, . om zich te keeren tegen het ongeloof, dan kan dit, niet anders dan-onze sympathie wegdragen. Maar als men over de verschilpunten der kerken heenloopt alsof zij onwezenlijk of van geringe beteekenis zijn, dan zal het blijken, dat nooit een wezenlijke eenheid verkregen worden kan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen