Buitenland

Noord-Amerika. Krankzinnigenverzorging. Ritualisme in de nieuwe wereld.

De heer F. Stuart verhaalt in De Wachter., orgaan der Chr. Geref. Kerk in N.-Amerika, dat hij onlangs in een der staatsinrichtingen in de Ver. Staten tot verpleging van krankzinnigen iemand bezocht. Hem werd verzocht een groot gedeelte van de inrichting te bezichtigen. Toen hij huiswaarts keerde, brandde het in zijn binnenste als hij dacht aan de plaats, waar eti de wijze waarop deze lijders verpleegd' worden. Het scheen hem toe dat het beginsel dat in die inrichting op den voorgrond stond was: de krankzinnigen te verwijderen uit de samenleving en ze onschadelijk te maken. Doch laten wij hem zelf laten spreken.

«Maar oordeelt zelf. Een der dokters leidde mij rond in genoemde inrichting. We kwamen eerst in de operatiekamer. Alles was er prachtig ingericht, want de Staat heeft een ruime beurs. sHier, zoo verklaarde de medicus, opereeren wij, maken een groot deel hunner onvruchtbaar; het moet dien menschen onmogelijk gemaakt worden een krankzinnig geslacht voor te brengen.» Wat hij nog meer zeide kan nietwelvoegelijk gepubliceerd worden. Deze operatie geschiedt, uit den aard der zaak, zonder toestemming van den betrokken persoon; later vernam ik, dat men daartoe permissie vraagt aan de naaste bloedverwanten. Ik meen w^el eens gelezen te hebben, dat sommige ongeloovige medici deze theorie van »sterilizations propageerden, maar wist niet, dat men deze misdadige theorie reeds in practijk bracht.

Wij gingen verder. Op een binnenplaats, tusschen vier hooge muren, in de blakende California zon, waren vier honderd van die beklagenswaardigen • opgesloten, als in een gevangenis: ouden en jongen, rijken en armen, een bonte mengeling van al de natiën, die men in onzen Staat vindt. De een lacht, • de ander weent en wringt hopeloos zijn, handen, anderen schreeuwen of staan wezenloos voor zich uit te staren. Een weinig verder op zagen wij een ander vierhonderdtal, tusschen vier andere hooge muren, het waren de meer lastigen. Wij mochten ze slechts van een afstand zien, maar wat wij zagen en hoorden, deed ons hart ineenkrimpen; het scheen wel een Babel van ver-!wa£ring,

zei de dokter, is nog een duizendtal, de meest lastigen, die niet gezien mogen worden.* We wenschten dit dan ook niet. We hadden reeds genoeg gezien om te kunnen opmerken, dat daar geen sprake is van genezing of van Christelijke verzorging, maar het beginsel heerscht om de krankzinnigen onschadelijk te maken. Het schijnt mij onmogelijk toe, dat in zulk een plaats een krankzinnige ooit kan genezen, maar wel meest waarschijnlijk, dat iemand, wel bij zijn verstand, krankzinnig wordt, zoo hij eenigen tijd in zulk een plaats werd opgesloten, in 't midden van zulk een woelige, joelende menigte. En de gedachte greep mij aan, als daar eens een vader of moeder, een vrouw of kind werd heengebracht! Naar zulk een plaats, waar men ze opsluit, ze onschadelijk maakt.

Het verwondert ons niet dat de heer Stuart er op aandringt, dat er haast gemaakt worde met het stichten van Christelijke inrichtingen tot verpleging van krankzinnigen. »Wij willen hunne genezing, hunne verpleging uit Christelijke barmhartigheid, hunne verzorging niet alleen voor het lichaam, maar vooral de verzorging van hunne zielskrankheden. Anders moeten ze gezonden worden naar onze Staatsinrichtingen, waarvan een krankzinnige mij sprak: iHoekom ik uit deze vreeselijke plaats.* Aldus de heer Stuart. Zij die in de gedachte verkeerd hebben, dat N.-Amerika het land der vrijheid bij uitnemendheid is, weten nu wat daarvan aan is. »Ex ungue leonem* (uit den klauw kunt gij den leeuw kennen) kan men zeggen. Vele Gereformeerden gingen door de vervolging sedert 1834 naar de nieuwe wereld, om daar de vrijheid te genieten die hun in Nederland werd ontzegd.

Maar schier in geen land ter wereld is de moderne staatsidee zoo doorgedrongen als in de Vereenigde Staten. En menigeen ondervindt het aan den lijve, door de gedwongen vaccinatie en hervaccinatie die in sommige Staten werd ingevoerd, niet alleen van schoolgaande kinderen, maar ook van volwassenen. Zoo werd ons medegedeeld, dat eenigèn tijd geleden de verkoop van bedwelmende middelen als opium, morphine enz. verboden werd. Een goede maatregel. Geneesheeren wezen er op dat eenige honderden morphinisten zouden sterven, wanneer zij plotseling geen morphine meer konden krijgen. Maar daarmede werd eenvoudig geen rekening gehouden.

De Ritualistische beweging die in Engeland de EpiscopaaLiche kerk steeds meer in Roomsche banen leiden wil, vindt ook in Amerika aanhangers. Tegenwoordig kan men aan de ijzeren omheining van de Episcopaalsche Trinity Church te New-York een bord vinden, waarop de voorbijgangers uitgenoodigd worden door de altijd openstaande deur binnen te gaan en daar te bidder. Men wordt verzocht - te bidden voor den president en allen die met gezag bekleed zijn; voor de zeelieden, de soldaten en de luchtschippers; voor de bondgenooten, de doctoren en de verplegers; voor de vijanden; voor de gewonden, de stervenden en de dooden; voor de gevangenen; voor de benauwdeö, de treurenden en voor een rechtvaardigen vrerie.

Dit is alles prijzenswaardig en in overeenstemming met Gods Woord, met uitzondering van het gebed voor de dooden. Als men de leer van het vagevuur aanvaardt, is het te verstaan, dat er gebeden wordt voor de zielen der afgestorvenen. Maar de Episcopaalsche kerk heeft nog altijd de confessie van Westminster, en daarin is van geen vagevuur sprake. In tegenspraak met de ofRcieele belijdenis tracht men in Engeland en in Amerika de gedachte ingang te laten vinden, dat-na 'smenschen dood het gebtd der geloovigen hem ten goede komen kan. Zoo worden ook in Amerika ketterijen bedektelijk ingevoerd. Men begint met het invoeren van Roomsche ceremoniën tot verhooging van de plechtigheid van den eeredienst, daarna zoekt men de leeringen die achter deze ceremoniën zitten, in de gemeente in^ gang te laten vinden. We zouden het van dé Engelschen en de Amerikaansche ritualisten oprechter en eerlijker vinden, als zij rondweg uitspraken: wij zoeken vereeniging met Rome en daarom breken wij met een kerk die wel de bisschoppelijke kerkinrichting behield, maar in haar belijdenis toch duidelijk een Calvinistisch karakter vertoont.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen