Uit de Pers.

In de Amsferdamsche Kerkbode schrijft Ds. van Schelven over het misbruik, dat van den naam „Protestantisme" woidt gemaakt: De benaming „Protestantisme" doet thans opgeld, maar ia eenen zin dien wij niet loven kunnen.

Zij wordt gebruikt, niet in den historischen zin van dat woord, dien van een protesteeren tegen. de aanmatiging van het gezag der overheid om met hare macht iie vrijheid aan banden te ieggen om-God te dienen, naar Hij in Zgn Woora bevolen heeft.

Er lag in' opgesloten, dat voor de coüsciënüe geen gezag zou gelden van menschen, maar alleen het gezag van den Heere in de hemelen.

Er lag in die benaming oprspronkelgfc dan ook niet eene loochening van gezag, maar wei de positieve erkenning van het eenige gezag, dat metterdaad als zoodanig zicii mag aoen gelden en behoort te worden erkend.

Hoe hemelsbreed verschilt dit van wat er tegenwoordig in wordt gelegd; waar de oorspronkelijke beteekenis wordt ter 2gde geschoven óm te worden vervangen door eene, die op de lijn ligt van de loochenaars der openbaring van het Eeuwige W"eien in de Heilige Schriftuur.

Van een positief uitgangspunt is dan geene sprake meer, maar wel van een zich concentreeren op eene leuze, welke niets zegt en louter negatief is.

Nog pas hebben wg de staalkaart onder de oogen gehad, van wat aldus gerekend wordt samen te gaan.

Daaronder is dan de Nederlandsche Hervormde Kerk, waarin de meest grenzenlooze leervrijheid ten duidelijkste belichaamt de ontkenning, dat er eene bijzondere openbaring is, waarin de Heere in woord en geschiedenis zichzelven bekend maakt aan Zijn volk.

Daaronder wordt geteld de Remonstrantsche Broederschap, die er zich op beroemt geene Belijdenis te hebben en overal het Evangelie tegenstaat.

Zoo zouden wg kunnen voortgaan en tal van andere zoogenaamde Kerkgemeenschappen ter sprake brengen, waarvan telkens zou moeten worden getuigd, dat zg wel den naam van christelijk zich blijven aanmatigen, maar onder het oordeel vallen . van den Apostel des Heeren, als hij zegt: Die een ander Evangelie brengt, dan wat wg u gepredikt hebben, die zij vervloekt.

Er is reden dat onszelven en elkander te herinneren in eenen tgd als de onze, waarin het verwateren, het wegdoezelen van'alle behjning op geestelijk gebied dermate aan kracht heeft gewonnen. dat er bijna van geene besliste overtuiging meer sprake is.

De kwade gevolgen daarvan worden nn reedsj zullen in klimmende mate openbaar worden in allerlei samen gaan en samen optreden op geeste Igfc terrein.

Daarom moet de roepstem uitgaan om toch te leven bg het licht, dat de Heere ons geeft in zijn Woord aangaande alle dingen.

Naar dat oude pad moeten wg terug; op dat oude pad moet onze voet blijven treden, al ware het dat wg daardoor geïsoleerd werden van de groote menigte om ons heen.

In zulk een isolement ligt dan geene zwakheid maar kracht; de kracht, die steeds uitgaat van eene vaste overtuiging; eene kracht die in dit geval te grooter zal zijn, wijl het hier maar niet is eene overtuiging naast eene andere overtuiging; maar dat het is het plaatsen van de waarheid tegenover de meeningen van het menschenkind.

Dat geldt het meest van onze Gereformeerde belijdenis, welker beginsel is de volkomen onderwerping van alle gedachten onder het Woord van onzen God.

Met die belgdenis staan wg A^m moedig en vrgmoedig, niet afhankelgk van de vraag van succes of invloed: alleen gebonden aan den eisch van getrouwheid aan het Woord des Heeren.

Dan staan wg veilig en krachtig!

Hoezeer er reden is om te waarschuwen voor zulk een wegdoezelen van de principieele lijnen, bhjkt wel uit wat de redacteur in een volgend ntunmer mededeelde:

Een zonderling bericht gaf dezer dagen een der liberalistische bladen in zgn kerfceigke rubriek.

Het gold de Jaarvergadering van de vereeniging „Middaghoogte", de welbekende kring - waarvan Dr. de Hartog een van de voornaamste leiders is.

Daar zou deze doctor de meening hebben uitgesproken, dat hij sympathie koesterde voor alle godsdiensten, en wel bereid zoude zijn om mede te werken, dat ook Mohammedanen in ; , ÏIiddaghoogte' werden opgenomen.

Gezien de bron - waaraan deze mededeeling is onüeend, is er weinig reden om aan de - juistheid te twijfelen; en op zichzelf is zulk eene meening van die zijde niet geheel onbegrijpelijk.

Godsdienst is een van de functiën - van den v menschelgken geest; op dezelfde manier als kunst­ W zin en smaak voor muziek en dergelijke dingen.

De een brengt het daarin wat verder dan de ander; de een geeft daaraan uiting zus en een ander doet het zoo; maar allen wandelen toch in eenen zelfden koers.

De verschillende uitingen zijn maar stations op dezelfde spoorwegreis; en de groote kunst en het bijzonder vereischte is nu maar, om elk van die stations te - vvaardeeren.

Dat is de moderne opvatting; dan heeft men geen last meer van de tegenstellingen van waarheid en leugen; van Gods-dienst en afgoderij.

Zoo wordt het tegenwoordig ook al opgevat ten aanzien van wat zich vertoont binnen den kring van dezulken, die den christelijken naam voeren.

Ook daar zijn verschillen van belijdenis; doch dat zijn maar onderscheiden meeningen, die alle moeten worden geapprecieerd als pogingen om de waarheid te benaderen.

Lazen wij niet onlangs in een tgdschrifï, waarin 'christelijke stemmen weerklinken moeten, in eene recensie eene afkeuring er - van, dat iemand ge schreven had over ketterijen ?

Wie spreekt er nu nog van ketterijen in onzen rijd ? Dat riekt immers naar den mutserd, zoo liet deze scribent zich hooren ! Zoo zakt men hoe langer zoo meer af, van wat de Bijbel ons te hooren geeft. Het heidendom wint!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen