Ons heilig Kerstfeest, dat de volgende

Amsterdam, 21 December 1917.

week gevierd zal worden, wekt in elk menschelijk hart, dat naar den vrede dorst, te dieper ontroering, omdat te midden van het schrikkelijk oorlogsgeweld, dat door de heerschzucht der Vorsten ontketend werd, het Kerstfeest ons weer spreken komt van het Koningskindeke in BÜ hlt-hem geboren, bij welks komst de engelen het Vrede op aarde, in de menschen een welbehagen hebben gezongen.

En niet alleen, dat in dezen Engelenzang in Efrata's velden van den vrede, door dit Kindeke te brengen, gesprokei wordt, maar heel de Oud-Testamentische profetie teekende het beeld van den Messias, die komen zou, als van den Vredevorst.

Als David in den Koningspsalm de heerlijkheid verkondigt van het rijk van zijn Zoon, die eens zijn troon beklimmen zal, voorzegt hij, dat in zijne dagen de bergen den volke vrede zullen dragen en de rechtvaardigen zullen bloeien, daar er veelheid van vrede wezen zal (Ps. 71 : 3, 7). Jesajji noemt den naam van het Kind, dat on; ^ zal gegeven worden: onderlijk, Raad, Sterke God, Vader der eeuwigheid, Vredevorst, omdat der grootheid zijner heerschappij en des vredes geen einde wezen zal (Je-. 9 : 5, 6). Ook Micha getuigt van dezen Koning, die komen zal: n Hij zal vrede zijn (JVTich. 5 : 4.) En nog duidelijker spreekt Zacharia dit vredeskarakter van den Messias uit, wanneer hij Jerusalem oproept om te juichen, omdat haar Koning komt, rechtvaardig en een Heiland, rijdende niet op het fiere strijdros, maar op het veulen eener ezelin, en voorspelt, dat Hij de strijdwagens en de oorlogspaarden en den strijdboog uit Israël uitroeien zal en den Heidenen , fr^i^^ zal spreken. (Zach. 9 : 9, 10.) En geheel in aansluiting aan deze Oud-Testamentische profetie dknkt Zacharias, de vader van Johannes den Dooper, als de Heraut en Voorlooper van den Messias geboren is, dat God door innerlijke barmhartigheid, bewogen zijn volk bezocht heeft met den Opgang uit de hoogte, om een licht te doen schijnen dengenen, die gezeten zijn in duisternis en schaduw des doods en onze voeten te richten op hst /> ad des vredes. (Luk. 1 : 78. 79). En wie ook in onze dagen weer gezien heeft, schrikkelijker dan ooit te voren, wat bange duisternis het oorlogsgeweld over de aarde heeft gebracht, en wat donkere schaduw des doods daardoor over de volkeren is gespreid, voelt niet, hoe heerlijk het is, als de Zon weer opgaat in wondere pracht, de slagschaduwen van den nacht verdrijft en op het pad des vredes onze voeten wenkt.

Dat de vrede pp aarde, die dit Kindeke van Bethlehem ons brengen komt, in de eerste plaats in geestelijken zin is bedoeld als vrede met God, spreekt wel vanzelf en behoeft wel nauwelijks herinnerd te werden. Als de Christus vóór zijn sterven zegt: Mijnen vrede geef ik u; niet gelijkerwijs de wereld hem geeft, geef ik hem u; uw hart worde niet ontroerd en zijt niet versaagd« (Joh. 14 : li) dan weet ieder wel, dat hier niet de vrede onder de volkeren, maar de innerlijke vrede in hét hart van Gods kind is bedoeld.-En evenzoo mag nooit vergeten worden, dat naast dit beeld van den Vredevorst, de Messias ons ook geteekend wordt als de sterke Held, de Leeuw uit Juda's stam, het Zaad der vrouw, dat den kop der slang verbrijzelen zal, en dat Christus zelf heeft gezegd, dat Hij gekomen was om op aarde niet den vrede te brengen, maar het zwaard. (Matth. 10 : 34). Maar die strijd, waartoe Christus ons " oproept en waarin Hij zelf de overwinnaar is geweest, is niet een strijd tegen vleesch en bloed, maar tegen de geestelijke boosheden in de lucht, tegen de machten der duisternis, - en de wapenen in dien strijd zijn geestelijke wapenen, het schild des geloofs en het zwaard van het Woord.

Lijnrecht in tegenstelling met Mohamed, die zijn volgelingen opriep, om door het zwaard de ongeloovigen uit te roeien en het rijk vaji den Islam op aarde te stichten, heeft Christus gezegd, dat zijn Koninkrijk niet van. deze wereld was, en toen Petr«s het zwaard wilde trekken, om hem te verdedigen, hem gelast het zwaard in de schede te steken, omdat wie het zwaard neemt, door het zwaard zal vergaan. Het is dan ook een stuitend misbi-uik, wanneer men het woord van Christus, dat hij gekomen is niet om vrede maar om het zwaard te brengen, in dien zin zou willen verstaan, dat het doel van Christus' komst op aarde was, om religieoorlogen en godsdienstkrijgen op aarde oi tketenen, opdat door het geweld van 't zwaard zijn rijk uitgebreid en bevestigd zou worden. Gelijk Calvijn terecht heeft opgemerkt, duidt Christus met dit woord niet het doel van zijn komst aan, maar alleen wat het onvermijdelijk gevolg van zijn optreden zou wezen : dat Hij voor Israel en voor de volkeren tot een val en een opstanding zou zijn en dat de gezinnen, gesldchtèn en volkeren verdeeld zouden worden .door de groote, de allesbeheerschende vraag, wie voor en wie tegen hem is. Maar hoe diep Christus afkeerig was van elk oorlogsgeweld blijkt wel, waar hij zalig spreekt de vreedzamen of, gelijk er eigenlijk staat, de vredemakers en zegt, dat ze Gods kinderen zullen worden genaamd (Matth. 5 : 9): e vrucht van den Geest, dien hij uitstort, is liefde en vrede (Gal. 5 : 22) en de Apostelen roepen in Christus naam op, om toch den vrede na te jagen, niet alleen met onze Christenbroeders, maar met alle menschen (II Tim. 2:22 en Hebr. 12:14), Christus zelf wordt door den Apostel Paulus onae vrede genoemd, niet alleen omdat hij ons met God verzoend heeft, maar ook omdat hij den middelmuur des afscheidsels tusschen de volkeren heeft weggebroken en de vijandschap die tusschen deze volkeren bestond, in zijn vleesch heeft te niet gemaakt (Ef. 2 : 14, 15). Want in Christus is noch Jood noch Griek, noch Barbaar noch Scyth ; het nationale verschil wordt hier in hoogere eenheid opgelost ; de haat en afkeer waarmede vroeger de volkeren tegen elkander optraden, maakt plaats voor het heilige gebod der liefde, dat oo1< tot de volkeren en natiën wordt uitgestrekt. Want in Christus zijn zij allen éen (Gal. 3 : 28, Col. 3 : 11). >

Met de utopie van het pacificisme, dat droomt van een volkerenbond, waardoor de oorlog voor goed zal worden onmogelijk gemaakt en de vrede op aarde heerschen zal, gaat de Schrift niet mede; zoolang er zonde op aarde is, zal ook de oorlog niet worden weggenomen, evenmin als de armoede en de krankheid, het lijden en de dood. Zells wijst de profetie er op, dat in het laatste der dagen de oorlogen en krijgen het schrikkelijkst zullen wezen en heel de menscheid in die worsteling zal ondergaan. Eerst op de nieuwe aarde, die bij Christus' wederkomst ons zal geschonken worden, zal vrede en gerechtigheid heerschen ; dan zal men op den berg des Heeren geen leed doen noch verderven; dan zal de wolf met het lam verkeeren en de luipaard bij den geitenbok nederliggen (Jes. 11:6). Voor deze aarde is dit ideaal niet weggelegd. En evenmin volgt, uit het gebod der liefde, dat een Christen niet tot wettige verdediging van het vaderland het zwaard zou mogen voeren, zooals vroeger door de Anabaptisten en thans weer door de Tolstoïanen wordt geleerd ; want de Apostel heeft gezegd, dat God aan de Overheid het zwaard heeft gegeven; en waar veroveringszucht naar oorlog.«geweld grijpt, _zou de Overheid haar roeping verzaken, wanneer zij geweld niet met geweld keerde. Niet de lafheid van hen, die, wanneer een roofzuchtige vijand het land binnenvalt, tusschen de stalliiigen blijven zitten, om naar de blatingen der kudden te hooren, maar de heldenmoed van hen, die hun ziel versmaad hebben ten dood om hun land te verdedigen, wordt in Gods Woord geprezen (Richt 5 : 16, 18).

Maar al kunnen we daarom met de utopie van het pacificisme niet meegaan en al keeren we ons tegen de weerstandsloosheid van het Anabaptisme, toch blijft de oorlog voor ons altoos een kwaad, dat om der zonde wil over ons is gekomen. In het Paradijs was geen oorlog denkbaar, en in den hemel zal het eens eeuwige vrede zijn.

En het Kindeke in Bethlehem geboren, dat kwam om alle dingen in hemel en op aarde te verzoenen, is daarom de Vredevorst.

Vandaar dat de schrikkelijkheid van den oorlog, die thans feeds drie en een half jaar heeft geduurd en die niet alleen Europa, maar heel de wereld teistert, het hart van elk Christen te .meer naar de komst van den vrede verlangen doet. Het engelenlied van vrede op aarde vloekt met het roepen om voortzetting van den oorlog tot het bittere einde, a! zou heel de menschheid er bij ten onder gaan. Elke stem, die bij de door oorlogswaanzin verblinde volkeren, weer om vrede roept, een vrede door recht en gerechtigheid, vindt weerklank in ons hart. En we danken God, dat op dit Kerstfeest de eerste vredesonderhandelingen worden ingeleid. Er schuilt daarin voor ons e, en heerlijke symboliek. De eerste stap op den weg des vredes is daarmede gezet geworden. Er is althans een lichtstraal, die weer door de donkere schaduwen des doods heenbreekt. En ^1 blijft in het Westen de hemel nog donker en grauw, vol zware oorlogswolken, het ex Oriënte lux, uit het Oosten komt de dageraad, blijkt ook nu weer waar. Moge daarom op dit ons Kerstfeest de bede té vuriger opklimmen, dat die vredesstemming tot alle volken moge doordringen. Dan zou het vrede op aarde bij een volgend Kerstfeest niet meer een schrille wanklank, maar de jubeltoon van heel de menschheid zijn. _

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen