Een verkeerde gewoonte.

In tal van onze Gereformeerde gezinnen bestaat de gewoonte, dat bij den huiselijken disch eerst de vader den zegen vraagt voor-spijs en drank of voor de genoten gaven dankzegt, en daarna de kinderen, elk hoofd voor hoofd, dit nog eens "doen door een van buiten geleerd gebed op te zeggen.

Juist is deze gewoonte niet. Veeleer is ze als in strijd met de priesterlijke voorbede van het hoofd des gezins beslist af te keuren.

De vader die in het gebed voorgaat, doet dit toch niet alleen voor zich zelf en zijne vrouw of voor de volwassenen, die aan den disch deelnemen, maar evenzeer voor zijne kinderen. Juist daarin bestaat zijn priesterlijke taak, dat hij als hoofd van het gezin tot God nadert om den zegen van God den Heere voor allen te vragen en ook namens allen God te danken. En doet het dan niet aan deze priesterlijke voorbede te kort, wanneer straks elk kind op eigen gelegenheid om een zegen vraagt voor spijs en drank ? Wordt daardoor niet de innige band, die juist in deze voorbede schuilt, verbroken?

Daarbij komt, dat zulk een prevelen van een van buiten geleerd gebed, vooral wanneer het achtereenvolgens door vijf of zes kinderen geschiedt, aan den eerbied die vooral in het bidden eisch is, te kort doet. Zulk een gebed wordt, we zouden haast zeggen, maar al te vaak afgerammeld. De heilige ernst en plechtigheid van het gebed ontbreken. Nu eens vergist het kind zich en dankt, waar het bidden moest, of zegt het dankgebed op waar het gebed voor het eten moest gedaan worden. Niet zelden bestaat het gebed in het snel uitstooten van enkele nauwelijks verstaanbare klanken. En met zeker ongeduld zit men af te wachten, dat het laatste gebed is gedaan, en gunt zich nauwelijks den tijd om dit af te wachten, voordat men aan het nuttigen der spijze begint.

Het is daarom, dat we wel den zeer ernstigen raad wilden geven om met dit gebruik, dat een geheel verkeerde usantie is, te breken. Er is niets voor te zeggen, veeleer pleit alles er tegen. Het doet te kort aan de priesterlijke voorbede van den vader ; het werkt slordigheid en oneerbiedigheid bij het bidden der kinderen in de hand, en het is een sijdel verhaal van woorden", waartegen Christus bij het bidden ons waarschuwt. Als de vader voor heel het gezin om een zegen gevraagd heeft, is er geen enkele reden, waarom elk kind dit dan nog eens doen zou.

Dat het goed is, elk kind reeds jong bidden te leeren, is zeker waar. Maar dat kan geschieden als het kind 's morgens opstaat en 's avonds slapen gaat. Doch dit behoort niet te geschieden, wanneer aan den huiselijken disch de vader voorgaat in het gebed. Elk kind moet dan juist leeren, dat het met vader heeft mee te bidden. Natuurlijk moet dit gebed van den vader dan ook zoo wezen, dat elk kind het volgen kan. Maar een afzonderlijk gebed voor elk kind maakt juist den indruk, dat als vader bidt, dit niet het kind geldt. En die gedachte is zeker niet juist.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen