Met een zucht van

Amsterdam, 17 Juni 1919.

Met een zucht van verademing is allerwege de tijding vernomen, dat Duitschland na hevige zieleworsting tenslotte voor den harden eisch der Entente-mogendheden het hoofd gebogen heeft en ter elfder ure besloot, zij het dan ook met een vlammend protest tegen het onrecht, dat het werd aangedaan, om het vredestractaat onvoorwaardelijk te teekenen.

Een andere uitweg was er niet.

Niet alleen dat Duitschland door de wapenstilstandsvoorwaarden met* machteloosheid was geslagen, maar voortzetting van den oorlog zou het reeds zoo schrikkelijk gemartelde volk met geheelen ondergang hebben bedreigd en het gevaar was groot, dat de toeleg van Duitschlands vijanden, om de eenheid van het Duitsche volk te breken, dan zou zijn gelukt. Dat gevaar is nu althans afgewend. Hoe gesmaldeeld en in slavenboeien geklonken, de eenheid van het Duitsche rijk blijft bewaard. En ƒ de veerkracht van het Duitsche volk geeft hoop, dat het, evenals Frankrijk na 1871, uit deze diepe vernedering weer zal opstaan en opnieuw een plaats der eere onder de natiën van Europa zal innemen. Een zoo machtig en groot volk kan op den duur f niet buiten het volkerenrecht worden gesloten, niet tot slavendiensten van de trotsche overwinnaars worden vernederd, niet beroofd. worden van hetgeen het voor zijn levensbestaan noodig heeft. Dat dit vredestractaat een duurzamen vrede zal brengen, wordt dan ook door niemand verwacht. Of de overwinnende Mogendheden zelf zullen, zoodra de overwinningsroes voorbij is en de bittere haat, die hen thans tegen Duitschland vervult, voor nobeler gevoelens heeft plaats gemaakt, dit vredestractaat herzien, of wanneer dit niet geschiedt, zal het Duitsche volk zelf de slavenketenen breken, waarin bet thans geklonken is, eü een nog veel banger en schrikkelijker strijd zal in de toekomst ons wachten. Een met geweld opgedwongen vrede, die door het zedelijk recht geoordeeld is, kan op den duur geen stand houden, dat heeft de historie maar al te duidelijk geleerd.

Maar al brengt dtt vredestractaat ons niet den vrede door recht, waarop ieder Christen hoopte, toch mogen we dankbaar wezen, dat althans aan den oorlogstoestand, die nu vijf jaar lang geduurd heeft en die zoo nameloos veel ellende over de volkeren gebracht heeft, een einde is gekomen. Het bloedvergeten en menschenmoorden op de slagvelden van Europa, het uithongeren van een weerlooze bevolking, de bombardementen van open steden en de torpedeering van de schepen op de zee, heeft nu opgehouden. Hoe lang de wonden nog zuUeq nabloeden, die in dezen krijg geslagen zijn, er zal een tijd van verademing en herstel komen. Handel en nijverheid zullen weer opleven, de heirbanen te land en te zee weer geopend worden, aan honger en gebrek een einde worden gemaakt. En er is thans weer hope, dat de machtig aanzwellende revolutionaire stroom, die over alle landen dreigde heen te gaan, tot stilstand zal worden gebracht.

De hoofdvraag, die over de toekomst beslissen zal, is echter deze, of de geest van geweld en heerschzucht, die de volkeren had aangegrepen, weer voor den eest van . Christus zal plaats maken. Er s nooit heviger lijden over de volkeren ekomen dan in dezen wereldoorlog, die an gruwelen en ellende alles overtroffen eeft wat we vóór dien tijd hadden geien. Dat daarin een oordeel Gods is uitegaan over de volkeren, dje Hem en Zijn oord hadden verworpen, kan voor den Christen wel niet twijfelachtig wezen. De fval van God en Zijn dienst was nooit chrikkelijker geweest dan in de jaren die an den oorlog vooraf gingen.

Er zijn helaas nog weinig teekenen, dat it oordeel Gods de volkeren tot waarachige bekeering heeft gebracht. Bij de voleren, die de overwinning hebben behaald, s van een loutering door het lijden geen prake geweest. Maar ook bij die volkeren, ie in dezen strijd het onderspit hebben edolven, merkt men van een terugkeer ot God en Zijn Woord zoo weinig. Het ocialisme en de revolutionaire geest viert aar hoogtij.

Vooral voor Duitschland doet ons dit oo bitter leed. Want als Protestanten unnen we niet vergeten, dat de Reforatie der Kerk niet aan Frankrijk en iet aan Engeland, maar aan Duitschland e danken is geweest. Het was de Geraansche volksstam, die Europa van het uk van Rome bevrijdde. Luther's machtig oord bracht de wedergeboorte van het eestelijk leven.

Daarom hopen en bidden we, dat de ernedering, die Duitschland thans onder­ i aan moet, in Gods hand het middel' r moge blijken om het volk tot waarachtige verootmoediging en tot weerkeer tot God te brengen. Dat zou de schoonste vrucht wezen, die dit lijden voor het Duitsche volk zou kunnen afwerpen. En dan zou er ook verhooging volgen. Want de hoogmoedigen wederstaat .God, maar den nederigen geeft Hij genade.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen