Buiteuland.

Duitschland. De verbroedering der volken. De gewezen rijkskanselier van Duitschland Dr. Michaëlis liet zich in de Furche hooren over de verbroedering der volken die met elkander in oorlog zijn geweest. Zijn oordeel heeft beteekenis, omdat hij als hoogste dienaar der Kroon in de gelegenheid geweest is achter de schermen te zien. Dr. Mictiaëls waarschuwt er tegen dat niet voorbarig naar zulk een verbroedering gestreefd worde. Het spreekt volgens hem vanzelf, dat de Christenen van alle landen elkander de hand reiken. Zij die in waarheid discipelen van den Heere Jezus zijn, moeten zoo spoedig mogelijk de banden met broeders over de grenzen weder aanknoopen. Zij behooren elkander te ontmoeten. En dit gebeurt reeds niet in geringe mate.

Maar bedenkelijk is het om, voordat de tijd daarvoor rijp is, er toe over te gaan de officieele samenbinding door internationale Christelijke vereenigingen of wereldbonden opnieuw tot stand te brengen, want de leugen heeft op vreeselij ke manier in de verloopen zes jaar de geheele wereld beheerscht. De Cnristenen vooral der Angelsaksische landen zijn op ongekende wijze onder den invloed eener georganiseerde satanische leugen geweest, zoodat zij met geheel valsche begrippen op de samenkomsten met Christelijke Duitsche kringen zouden verschijnen. Vooral de Engelschen hebben er zich nooit aan gewend, zich voor de handelingen hunner regeering verantwoordelijk te gevoelen. Engelschen en Amerikanen weten niet hoe het in andere landen gesteld is, zelfs zij niet die de verantwoordelijkheid dragen. En daarom is het niet mogelijk dat de Duitsche Christenen zich met de Engelschen aan een tafel gaan zetten met de vooropgezette voorwaarde, dat het verledene moet voorbij zijn, dat men alleen maar zien moet op de toekomst, en dat van nu af liet rijk van Christus over de grenzen der landen heen gebouwd worde.

Dit is innerlijk onwaar. Het zou slechts een verheling der waarheid zijn. Christus is in de wereld gekomen, opdat Hij aan de waarheid ger tuigenis geven zou, en Hij is daarom Koning omdat Hij voor de waarheid getuigd heeft. Dat is een taak vol doornen. Christus is er door aan het kruis genageld. Maar wij kunnen ons aan de moeilijke taak om ook met de Christenen-van over de grenzen de waarheid onder de oogen te zien en voor de erkende waarheid en voor de blootgelegde schuld van weerszijden te buigen, niet onttrekken. Wanneer het daarna mogelijk is, elkander met volle, broederlijke liefde zonder voorbehoud de hand te reiken, kan iets nieuws, iets heerlijks geboren worden, maar niet eer. Dus geen voorbarige, onrijpe Christelijke wereldbondpolitiek, maar geheele bereidvaardigheid tot medewerking om de waarheid te laten triumfeeren, in broederlijke gemeenschap misverstand op te helderen, datgeen uit den weg te ruimen wat het komen tot overeenstemming verhindert en gaarne te vergeven".

Tot dusver Dr. Michaëlis. Wij kunnen zijn vertoog verstaan. Het is echter te vreezen, dat wanneer het ooit tot besprekingen komt gelijk Dr. Michaëlis die wenscht om tot » verstandigung< te komen, de geesten nog meer van elkander zullen verwijderd worden. Alleen wanneer de Heilige Geest gaat overtuigen van zonde, zal het anders worden. De Heilige Geest moet arbeiden om de volken te overtuigen, dat de Heere, als een oordeel over de zonden der volken, den vreeselij kste van alle oorlogen^heeft ontketend, waarvan de jammerlijke gevolgen nog steeds voortduren. Als het Christenvolk van Duitschland dit leert verstaan, wanneer de Engelsche en de Fransche Christenen dit gaan inzien, en als gevolg daarvan zich rekenschap geven welke zonden het zijn waarover de Almachtige zijn wraakzwaard heeft opgeheven, dan smelten de harten samen, en is vruchtbaar werk te wachten.

Dezer dagen lazen wij hetgeen Dr. J. H. Gunning J.Hz. in zijn «Reisindrukkenc schreef:

«Hoe komt het toch, dat Engeland nimmer met de Ieren vrede heeft kunnen sluiten?

Omdat Engeland alleen heerschen, maar niet op voet van gelijkheid leven kan met eenig volk ter wereld. Voor inferieure volken is het een ideale meester. Het zorgt wel dat ook diir zijn eigen belangen nummer één blijven, maar het zorgt ook op uitnemende wijze voor de overwonnenen. Die genieten al spoedig onder Engelsche vlag veel grooter vrijheid en veel reëeler bescherming dan zij onder hun eigen regeeringen bezaten. Maar een superieur volk, of ten minste een ras, dat met hen gelijk staat, kennen en erkennen de Engelschen niet, nooit en nergens. Zij kunnen niet opschieten met menschen die hun niet gehoorzamen, en zonder ook iets uit de lessen der historie te leeren, gaan zij voort met te onderdrukken en te vervolgen, hopende dat de genégerden eindelijk wel zullen leeren Engeland lief te krijgen, en met gelatenheid hun rol van onderdrukkers spelende, overtuigd dat de Voorzienigheid het aldus over hen beschikt heeft. Het ergste van alles is, dat Engeland dit niet inziet, dat het deze rol, onbewust vanhaar afschuwelijkheid, als eene vanzelfsheid vervult. Dat heb ik in den afgrijselijken oorlog tegen de Boeren zoo gevoeld. Engeland meent niet anders te kunnen, te mogen, te moeten, en waar heel de niet-Engelsche wereld scheldt of hoont of in verontwaardiging oplaait, kijkt de Engelschman met rustig geweien de menschen aan en vraagt: «Maar wat wd jullie dan toch, ziet ge dan niet dat de nood ons is opgelegd ? «

En zoo is Ierland, dat in 750 jaren niet bevredigd kon worden en niet tot rust kon komen, een geweldige kritiek op Engeland's doen en laten. Maar helaas, een kritiek, die voor Engeland zelf zonder uitwerking is".

Zoo schreef Dr. Gunning in 1913. Ach da de geweldige crises die én Duitschland én Engeland, ja al de volken teisteren, leidden tot een bukken voor den hoogen God door de belijders van den Christus in alle landen. Dan zou er niet gevraagd worden: Gij moet eerst erkennen dat uw volk en regeering hierin misdeed, of daarin zondigde, anders kunnen we niet saam bidden en saamwerken. Dit was nog denkbaar geweest na den Tranvaalschen oorlog, toen onze Afrikaansche broeders een z.g. „zaaksgerechtigheid" tegenover Engeland hadden. Maar daar­ ­ van is bij den grooten worstelstrijd die achter den rug ligt, geen sprake. Engeland's imperiaUsme, Frankrijk's revanche-politiek, Duitschland's roepen: „An das Duitsche Wesen, soil die Welt genesen" enz. enz. dit alles spreekt te duidelijk. En wanneer de Geest des Heeren over Gods volk komt, dan wordt door de kinderen Gods de schuld van hun land ook hiin schuld en roepen zij eendrachtelijk om ontferming. Zoo is het geweest in de dagen van het Réveil, na de oorlogen die Napoleon verwekt had, waardoor een zee van ellende over de volken uitgegoten was. Toen erkenden de belijders des Heeren dat God in Napoleon een geesel gewekt had. Toen werd over de volken een geest van genade, gebed en geloof vaardig. En daardoor werd den natiën redding geboden.

Nu is het een waarheid, dat de geschiedenis zich niet herhaalt. Maar ook blijft het een eeuwige waarheid, dat God zich op het geroep van Zijn volk ontfermt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen