als GODEN sterven

Dit is de titel van een boek, geschreven door dr. F. de Graaff (uitg. Lemniscaat Rotterdam, 382 blz. ƒ 29, 50), dat ik zeer geboeid heb gelezen.

Dr. de Graaf gaat uit van ps. 82. Vroeger meende men algemeen dat met de „goden" in die psalm de rechters worden bedoeld. Tegenwoordig zien velen echter de bezwaren tegen zulk een verklaring. Wat voor zin heeft het, zo vraagt o.a. dr. de Graaff in zijn boek, dat de Heere God tegen die rechters zou zeggen: „Nochtans zult gij sterven als mensen". Dat is toch immers vanzelfsprekend, wanneer die goden menselijke rechters zouden zijn.

De Graaff meent dan ook dat met die goden tussenwezens zijn bedoeld, die aangesteld zijn boven de volkeren, zoals Michaël blijkbaar een soort schutsengel was voor Israël, zie Dan. 10:13, 21; 12:1; Judas vs 9; Openb. 12:7.

Dr. de Graaff meent: „Het westen heeft evenals alle kuituren, zoals de psalm 82 zegt, onder leiding van een tussenwezen gestaan. De funktie van een dergelijk tussenwezen is oorspronkelijk, dat het zijn kultuur met de hoogste God in verbinding brengt. Ieder ogenblik kan het tussenwezen wenk en heenwijzing zijn naar de hoogste God" (p. 42).

„Waaraan is de god van het westen gestorven? Als de god van het westen gestorven is, moet de doodsoorzaak volgens ps. 82 liggen in het oordeel, dat de God van Israël over deze god heeft uitgesproken. Hij is veroordeeld, omdat hij de barmhartigheid in zijn gebied heeft verwaarloosd, omdat hij zonder vermaan toeliet, dat onmenselijkheid heerste. Hierbij komt nog iets dat nog in geen enkele kultuur heeft plaatsgehad. In zijn machtsgebied is de Naam van de God van Israël op de vreselijkste wijze gelasterd" (p. 43).

Dr. de Graaff heeft een nieuw boek geschreven dat wellicht medio 1975 zal verschijnen, waarin hij dit thema nader uitwerkt. We laten twee citaten uit het boek volgen:

Hoor Israël, Jhwh is onze God, Jhwh is enig

„Dit is het grondwoord van Israëls geloof.

Horen veronderstelt een aangesproken worden. De stem, het klinkende woord Gods, is de gestalten van de betrekking van Israëls God en Zijn Volk. Israël heeft wel een cultus, maar deze is niet primaire bewerking van de betrekking met God, maar veeleer antwoord op Gods aanspraak, die aan de cultus voorafgaat. Horen is in Israël niet passief luisteren, maar actief gehoorzamen. Horen is doen. Het veronderstelt een zich richten tot degene, die spreekt. De imperatief ,.Hoor" is een oproep tot deze bereidheid. Dit zich richten is een daad. Het veronderstelt een omwending van het gehele menselijk bestaan naar God. Deze omwending is meer dan metanoia, verandering van gezindheid, zoals het oorspronkelijke Hebreeuwse woord in het Grieks van de evangeliën verzwakt wordt weergegeven. Het is de teschuwah. Dat betekent de volledige omwending van een enkeling of van een volk naar God. De imperatief: Hoor, is dus een oproep tot omwending of letterlijk tot bekering" (p. 7).

Geloof

„Geloof is in de Schrift emunah. Het is de band van de liefde tussen „Ich und Du". Geloven heeft daarom een actieve en een passieve kant. Het is trouw zijn en tegelijk vertrouwen. Het geloof is ook wederzijds dialogisch bepaald. God vertrouwt Israël en is het trouw Israël moet God vertrouwen en Hem trouw zijn. Geloven is dus in Israël nooit een aannemen van een aantal waarheden, maar geloven kan men in Israël alleen in het „Du" Gods en vandaaruit eerst in het menselijk „Du".

Met het woord geloof, emunah, hangt het woord emet samen, dat meestal met waarheid vertaald wordt. Buber vertaalt het met „Treue". Waarheid is in Israël de actieve liefde, die trouw wordt genoemd" (p. 80).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen