„DOOD"

Dat is de titel van het bij Ambo Baarn verschenen boek van mevr. dr. Elisabeth Kübler-Ros (236 blz. ƒ 19,50).

Het is niet een boek, waarin u „mijn enige troost in leven en sterven" zult vinden. Maar voor zielzorgers is het een belangrijk boek. Het beschrijft de beleving van de naderende dood vanuit algemeen psychologisch standpunt. Ook zijn er beschouwingen in opgenomen van verschillende schrijvers, die uiteenzetten hoe vanuit verschillende religies (jodendom, hindoeïsme, boeddhisme) over de dood wordt gedacht. Tenslotte is er dan een indrukwekkend relaas van mevr. Kübler, die vertelt over haar eigen konfrontatie met de dood en over haar eerste ervaringen bij de begeleiding van stervenden.

We laten hieronder volgen de vijf stadia, de stervensfasen, die mevr. Kübler heeft beschreven in haar reeds eerder verschenen boek: „Lessen voor levenden — gesprekken met stervenden":

1. De ontkenning — „Nee, niet ik." Dat is een kenmerkende reactie als een patiënt hoort dat hij of zij ongeneeslijk ziek is. Ontkenning, zegt dr. Ross, is belangrijk en noodzakelijk. Het is een hulpmiddel om de slag te verzachten als de patiënt zich bewust wordt dat de dood onvermijdelijk is.

2. Ergernis en woede — „Waarom ik?" De patiënt koestert wrok over het feit dat anderen gezond blijven en blijven leven terwijl hij of zij moet sterven. God is het speciale mikpunt voor die woede, want Hij wordt gezien als degene die willekeurig het doodvonnis uitspreekt. Tegen hen die zich geschokt tonen door haar bewering dat zulk een woede niet alleen toelaatbaar, maar onvermijdelijk is, zegt dr. Ross kort en bondig: „God kan dat wel hebben."

3. Marchanderen — „Goed, ik, maar…" De patiënten aanvaarden het feit dat zij zullen sterven, maar proberen een overeenkomst te sluiten om meer tijd te krijgen. Het meest marchanderen zij met God — „zelfs mensen die tevoren nooit met God praatten". Zij beloven goed te zijn of een bepaalde prestatie te leveren in ruil voor nog een week of maand of jaar langer leven. Dr. Ross tekent hierbij aan: „Wat zij beloven, doet totaal niet ter zake, omdat zij hun beloften hoe dan ook niet nakomen."

4. Depressie — „Ja, ik" Eerst treurt de persoon in kwestie over geleden verliezen, dingen die hij niet gedaan heeft, fouten die hij begaan heeft. Maar daarna komt hij of zij in een toestand van „voorbereidend verdriet", waardoor hij zich gereed maakt voor de komst van de dood. De patiënt wordt stiller, wil geen bezoek meer hebben. „Als een stervende u niet meer wil zien", zegt dr. Ross, „dan is dit een teken dat hij klaar is met u en dat is een zegen. Hij kan nu in vrede heengaan.

5. Aanvaarding — „Ik heb nu nog maar weinig tijd en het is goed zo." Dr. Ross beschrijft deze laatste fase als „geen gelukkige fase, maar ook niet ongelukkig. Er zijn geen gevoelens meer, maar het is geen berusting; het is werkelijk een overwinning."

ZIJN NAAM MOET EEUWIG EER ONTVANGEN

Wat zullen we God voor Zijn weldaden vergelden. Hoe groot was de liefde van Christus dat Hij voor ons de vreselijke kruisdood wilde sterven. Er is geen Herder zo trouw als Jezus. Hij is waarlijk God, te loven en prijzen in eeuwigheid. Hij zoekt het verlorene. Zelfs afgedwaalde schapen zoekt Hij op. Zijn naam moet eeuwig eer ontvangen. Wat zal het meer dan vreselijk zijn om voor eeuwig verloren te moeten gaan. Niet verlost te zijn door Jezus Christus. Wilt u deze gave die we hierbij insluiten zó besteden dat zondaren de Weg, Jezus Christus gepredikt wordt. Wij zijn echt niet schatrijk, wat aardse bezittingen betreft, maar Jezus te kennen als de goede Herder, is meer waard dan een mammoet tanker vol goud.

L.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen