WAAROM SPREEKT GIJ?

Waarom zoudt Gij spreken? Waarom zoudt Gij omzien naar ons? Wij zijn immers een dóór en dóór verzondigd mensdom. Gij hadt ons zo prachtig geschapen, naar Uw beeld en gelijkenis. En Gij hebt alleen maar verdriet aan ons beleefd. Wij zijn het die de scheur door Uw mooie schepping hebben gehaald en die scheur nog steeds verder door trekken. Wij kerfden de krassen in de sublieme schilderij van Uw natuur. Wij bevuilden het zuivere wit van Uw kreaties. Wij maakten het paradijs tot een oord van wilde, verscheurende dieren. Waarom zoudt Gij dan nog met ons willen spreken? Er is immers aan ons toch geen plezier meer te beleven.

En waarom zoudt Gij aldus spreken? Immers „…zij zullen ook, al ware het dat iemand uit de doden opstond, zich niet laten gezeggen" (Luk. 16:31).

Maar waarom hébt Gij gesproken? Waarom hebt Gij gesproken door de profeten? Waarom hebt Gij ervoor gezorgd dat Uw Woord schriftelijk werd vastgelegd, zodat het niet meer van onreine mond tot onreine mond, van vuile hand tot vuile hand, moest worden overgedragen door de eeuwen heen?

Waarom hebt Gij tenslotte zelfs gesproken in de Zoon (Hebr. 1:1)? Waarom hebt Gij Hem, Uw Eniggeborene, Uw Geliefde, overgeleverd in de handen van mensen? U kende ons toch? U wist dat wij duisternis waren en zijn. U zond Hem als een Licht om te schijnen in de duisternis, die wij zijn. Maar de duisternis heeft Uw licht verworpen, uitgeworpen uit deze wereld. Wij hebben Uw Zoon aan het kruis geslagen. Waarom hebt Gij willen spreken tot ons, tot mij? „O God, wees mij zondaar genadig" (Luk. 18:13).

O God, wij aanbidden U in Uw soevereine, verkiezende, genadige liefde. Wij waren onmachtig en onwillig. Wij waren alleen maar oorzaak van afschuw voor U. Maar Gij hebt willen vergeven. Gij hebt ons onze schuld niet willen aanrekenen, maar Gij hebt die schuld gelegd op Uw Zoon Jezus Christus en zó hebt Gij ons Zijn gerechtigheid toegerekend.

Vrijmachtig zijt Gij door onze onwil en onze onmacht heengebroken. Uw warme handen hebben onze dode harten omklemd, zodat ze gingen leven. In onze verkronkelde en verschrompelde en duistere zielen zijt Gij het licht komen ontsteken. O God, wij danken U. Wij aanbidden U in Uw heerlijke liefde. Wij huldigen U als de God van de innerlijke ontfermingen.

Vergeef ons onze zonden. Vergeef het ons dat wij, ook nadat wij door de werking van Uw eigen Geest werden wedergeboren tot nieuwe mensen, nog zo weinig het stralende beeld van Uw heerlijkheid vertonen. Vergeef ons vooral onze onderlinge nijd en jaloersheid en hardheid. O moge het U behagen nog eenmaal het pinkstervuur in ons aan te blazen. Schenk een opwekking. Vernieuw ons door Uw Heilige Geest. Doe het om Uws groten Naams wil! Amen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen