Herroeping van het Edikt van Nantes

Op 17 oktober zal het 300 jaar geleden zijn dat het Edikt van Nantes werd opgeheven. De Stichting In de Rechte Straat wil aan dat feit aandacht schenken. In de eerste plaats door de uitgave van het boek van Arno Pagel: "Marie Durand - 38 jaar in de Toren van de Standvastigheid." Wij citeren daaruit:

De herroeping en de gevolgen

Het Franse protestantisme heeft een geschiedenis die rijk is aan lijden en vervolgingen. Vooral de lange regeringsperiode van Lodewijk XIV (1661-1715) bracht veel angsten, verdrukkingen en kwellingen met zich mee.

Deze 'Zonnekoning' betekende het hoogtepunt van het absolutisme, de volstrekte alleenheerschappij van de vorsten, in Frankrijken in heel Europa. Het slot van Versailles is nog steeds een getuige van de verkwistende pracht en praal van deze despoot.

Hij beschouwde zichzelf als de onbeperkte souverein over land en onderdanen. Het leven en de arbeid van hen over wie hij regeerde, zouden alleen maar mogen dienen voor de verhoging van de glans van zijn koningschap. Zijn grenzeloos zelfbewustzijn drukte hij uit in dit gezegde: "L'état c'est moi - De staat, dat ben ik."

Zijn jeugd werd gekenmerkt door woeste uitspattingen. Later schikte hij zich naar een meer geregeld leven. Hij werd zelfs vroom, maar zijn vroomheid was kil en zonder hart.

Zijn ideologie was: één koning, één wet, één geloof! Daarom zag hij het als zijn taak om de protestantse christenen terug te voeren in de schoot van de éne Moederkerk. Zijn absolutistisch denken kon geen andere godsdienstige overtuiging dulden.

In 1598 had zijn grootvader, Hendrik IV, zijn protestantse geloof afgezworen, omdat "Parijs hem wel een mis waard was." Maar daarna had hij dan toch het Edikt van Nantes uitgevaardigd. Daarin werd wel het rooms-katholicismealsde heersende godsdienst van Frankrijk bevoordeeld, maar van de andere kant werd aan de protestanten een redelijke ruimte gegeven voor de verbreiding van hun eigen leer en voor de vrijheid van de erediensten en de eigen kerkelijke organisatie.

In een tijd waarin men het begrip van de godsdienstvrijheid nauwelijks kende en in elk geval niet praktizeerde, was dit een hele stap vooruit. Het was afgekondigd als een altijddurende en onherroepelijke verordening. Maar Lodewijk XIV maakte er met één pennestreek een einde aan.

Zodra hij de troon bestegen had, werd al duidelijk dat hij onder een schijn van recht het edikt van 1598 wilde uithollen. Men hield aanvankelijk nog vast aan de letter van de wet. Maar op geraffineerde wijze werden de voor de protestanten gunstige bepalingen in hun nadeel gebruikt.

Op 17 oktober 1685 ondertekent de koning in Fontainebleau officieel de her roeping van het Edikt van Nantes. Voorzien van het koninklijke zegel wordt deze nieuwe wet van Fontainebleau in het hele land ter kennis gebracht als een "altijddurende en onherroepelijke" bepaling. Bij de uitvaardiging van het Edikt van Nantes in 1598 én bij de herroeping daarvan in 1685 vallen dus beide keren de grote woorden "altijddurend en onherroepelijk."

Sindsdien worden stromen van leed, bloed, tranen en onrecht over het Franse protestantisme uitgegoten. De kerkgebouwen van de 'valse godsdienst' worden op last van de koning verwoest. Alle godsdienstige samenkomsten worden voor de protestanten onder de bedreiging met de zwaarste straffen verboden. Zelfs huissamenkomsten worden niet toegestaan.

De predikanten moeten binnen veertien dagen het land verlaten. Wie echter zijn geloof afzweert, krijgt een behoorlijke beloning voor de verkrachting van zijn geweten.

Protestantse scholen worden verboden. De kinderen moeten de r.-k. opleidingsinstellingen bezoeken.

De predikanten worden het land uitgejaagd. De herders worden van de schapen vandaan gerukt.

De foto hiernaast:

Het paleis van Versailles dat door de 'Zonnekoning' was gebouwd. Hier verbleef hij, badend in weelde, terwijl in de Toren der Standvastigheid de hugenootse vrouwen verkommerden in ellende. Hij die zich de koning van "de allerchristelijkste natie" noemde, wierp zich op als verdediger van de Heilige Rooms- Katholieke Kerk, terwijl hij het niet erg nauw nam met zijn huwelijkstrouw. Maar de vrouwen in de Toren der Standvastigheid droegen de ontberingen van de gevangenis in trouw aan hun Heiland; Marie Durand zelfs 38 jaar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen